Zanger Jordan Bell loopt het publiek in, gooit een karaf water over zijn ontblote bovenlichaam, en laat zichzelf in het poeltje voor het podium vallen. “I’m so wet”, schreeuwt hij. Het klinkt als een hoogtepunt waar Avalanche Party naar toe zou werken. Maar nee, het is het begin van het optreden van de Noord-Engelse band. Het energielevel is constant zo hoog. Gitarist Jared Thorpe staat breed, buigt voorover en laat de gitaarhals tussen zijn benen doorsteken. Bell maakt extraverte armgebaren, alsof hij de zee die hij zelf heeft gemaakt wil splijten als Mozes. Ondertussen schudt hij met zijn natte haren als een hond. Muzikaal is het fijn om naar te luisteren, dat gitaargeweld vol energie, maar omdat de show alleen maar uit standje maximaal bestaat, valt het einde eigenlijk tegen. Waar is het hoogtepunt? Het is allemaal zo overdreven. Daarnaast heeft de zanger een klein handje op zijn borst staan, recht over zijn tepel. Alsof er iemand zijn hand op z’n borst had gelegd tijdens een mooie zomerdag, maar waarschijnlijk is dit expres. De vingers liggen dicht bij elkaar, het handje is te klein om van een meerderjarig iemand te zijn. Ofwel gatverdamme, ofwel aandachtszoekerij. Het mag allemaal wel een beetje minder. (ML)
Op vrijdag lijkt Psycho Mind wel een hiphopfestival; een paar uur voor aanvang vallen Equal Idiots en Surf Aid Kit wegens ziekte uit, en net voordat Pip Blom het podium zou moeten betreden wordt aangekondigd dat de van een optreden in Duitsland terugkerende band lang in de file heeft gestaan bij Bremen en dus later is. Niks aan te doen, wel jammer. Maar gaten zijn er niet: er zijn direct vervangers geregeld en er staan genoeg andere acts op het programma. Vrijdag waren we erbij voor recensies, zaterdag helaas niet - maar gelukkig hebben we de foto's nog.
Avalanche Party kent alleen standje maximaal
Waar is dan het hoogtepunt?
Richie Dagger: geen oogcontact of overleg, gewoon spelen
Dat de mannen van Richie Dagger al een tijdje aan de weg timmeren, is meteen duidelijk aan hun podiumpresentatie. Met zijn drieën naast elkaar, geen oogcontact, geen overleg, gewoon spelen. Dat doen ze al een tijdje zo. En dan is het ook nog eens nieuw materiaal, want vandaag markeert de dag van hun derde albumrelease. De band viert de nieuwe plaat, simpelweg III getiteld, met een integrale uitvoering. De sound is wederom een stuk duisterder dan zijn voorganger. Met zijn strakke drumpartijen, stuwende bastonen en daaromheen walsende gitaarmelodieën, komt de band dichter dan ooit bij de wavy post-punksound van begin jaren tachtig. Denk The Cult, The Mission, Pink Turns Blue. Hoogtepuntje is het nummer Uncivilized Love, dat met zijn bezwerende gitaartonen en anthem-achtige zang zowel een hypnotiserend als een energiek effect heeft. Muzikaal zit het dus allemaal wel snor bij de Tilburgers, maar qua uitstraling valt er nog wel wat winst te behalen. Soms is het namelijk niet helemaal duidelijk of je naar het optreden van een ambitieuze band kijkt, of simpelweg naar de repetitie van een of ander hobbyprojectje. Het enige kritiekpuntje voor deze mannen. Maar hé, als dat alles is… (SA)
Tilburgs To Adelaide onze favoriet van de vrijdag
Tussen al die goede vibes en vrolijke fuzzgeluiden door, is er gelukkig ook nog ruimte voor wat reflectieve emoklanken. To Adelaide is min of meer een outsider op de Psycho Mind-bill, maar desalniettemin een van de spannendste en meest nieuwsgierig makende namen van de line-up. De Tilburgers spelen een vorm van hardcore punk, waarbij ze de energie van Title Fight combineren met de geluidsmuren van Deafheaven. En dat doen ze met veel passie; de hardwerkende jongens brachten begin dit jaar een EP uit, strooiden vervolgens met wat singles, en hebben de volgende release ook al weer in zicht. Until I Drive You Out, EP nummer twee, verschijnt volgende week.
Die eerdergenoemde passie spat er op de planken in alle opzichten vanaf. Van begin tot eind heeft de band een explosieve uitstraling. De linkerhand van zanger en bassist Luc Jeuken is in tape gewikkeld als gevolg van een recent snij-incident, dat blijkbaar genoeg impact heeft gemaakt om een inktplekje op zijn lichaam te verdienen. Tijdens de show is er geen tijd om aan die wond te denken, maar andere wonden worden wel belicht in Jeukens teksten, die soms helaas wat verdwaald raken in de overweldigende gitaarpartijen.
Van de nieuwe EP komen drie nummers langs. Opener Best Before, een nummer dat, met zijn afwisseling van agressie en melancholie, de essentie van To Adelaide het best grijpt. Glass Floor, de extreem bombastische single die vorige week het levenslicht zag. En het meeslepende en krachtige Weight. Daarnaast is er materiaal dat de band al eerder in Tilburg heeft verkondigd. Het nummer Adelaide, dat in ieder geval niet over een jongedame uit New York gaat, vormt de ruggengraat van de set. Afsluiter Nothing Soon transformeert stuk voor stuk in een bak ruis van weleer. Een van de onwaarschijnlijke hoogtepunten van de eerste dag. (SA)
Lucht in de undergroundzaak met Bleeding Knees Club
Helemaal vanuit Australië staat Bleeding Knees Club op het hoofdpodium in het Patronaat. Veelbelovend, vier jonge, modebewuste gasten met pretoogjes. Maar wat blijkt: zodra de zanger z’n mond opentrekt klinken de Australiërs als elk poppunkbandje van de laatste tien jaar. Jeweetwel, met zo’n zeur aan het eind van elke zin en een heleboel ‘papapa’ en ‘wahwahwah’. Maar oké, een beetje lucht in de zaak is wel fijn, zelfs bij een undergroundfestival. Hoofdwiegend staat het publiek te kijken naar de energie van de mannen. Zodra de psychedelische en shoegaze-invloeden gaandeweg de show verdwijnen en de powerakkoordjes er steeds dikker bovenop liggen, maakt het publiek ruimte voor een paar fanatiekelingen die een moshpit proberen te starten. Het lijkt erop dat dit het begin van de actie deze dag is. (ML)