Paaspop 2018: de zaterdag Paaspop 2018: de zaterdag

"Normaal speel ik meer dan vier uur, nu maar een uur. Dat betekent dat we al diezelfde energie in dit uurtje moeten proppen," roept Jelte Tuinstra door de Phoenix. De 27-jarige pop-rock-artiest, beter bekend als Jett Rebel, liet deze zomer weten dat hij nuchter en herboren is, en dat laat hij hier op Paaspop dan ook zien. De zaal staat op z'n kop door zijn energie, bizar goede stem en swingende rock ‘n roll nummers.

Hij begint zijn show met de oude bekende singles Pineapple Morning en Sunshine maar laat halverwege ook zijn nieuwste nummer horen: Amy. Als je nog niet doorhad dat Jett kan zingen, dan hoor je het nu wel. Het bereik van zowel zijn borst- als zijn kopstem is zo groot, waardoor iedereen praktisch aan zijn lippen hangt. Met zijn heerlijke, funky rocker Do You Love Me At All haalt de frontman samen met zijn band alles uit de kast en worden alle hoeken van het podium opgezocht. Het is allemaal wat veel tegelijk, maar het past bij de show en alles wordt foutloos gespeeld en gezongen. Energiekere shows ga je hier niet op Paaspop meemaken. Jett Rebel is razendgoed en iedereen die juist zoekt naar rustmomenten op een festival als deze, moet ver wegblijven. (IV)

Openingsnummer I Like To Listen To You Talk galmt door een gebrekkig gevulde Phoenixtent. Het geeft een onbestemd gevoel, als een puzzel die niet past. Komt de band wel tot zijn recht in deze setting of is dit soort indie rock beter geschikt voor een volle kleine zaal of op zijn minst een zonnig buitenpodium? Vier jaar geleden brak de band door als jury-winnaar van de Utrechtse Popprijs. Daar kwam onder andere een 3FM Award achteraan in 2015. De charme van The Brahms zit hem in een vriendelijke, frisse sound en veel vlotte energie. Situatierapport nu, na een nummer of drie: die overtuiging mist. Dat het publiek echt maar heel voorzichtig meedoet, is voor een belangrijk deel daar de oorzaak van, want een feestje bouw je met zijn allen. De voorste vier rijen lijken voor de band te zijn gekomen, de rest had net zo goed op de camping kunnen staan met een bakje koffie. Toch begint de act zelf ook stijfjes. Nummers worden braaf binnen de lijntjes gespeeld.  Zuiver is het wel, maar het ontbreekt aan avontuur en charisma, terwijl zanger David Westmeijer ironisch genoeg een Marvel-shirt draagt. Nieuw nummer Beaches breekt daar mee door te eindigen met een krachtig instrumentaal stuk. De daaropvolgende break-up-song Stranger Now brengt de boel helaas terug bij af. Het persoonlijke drama komt helemaal niet over. Toch laat de band het er niet bij zitten. Bij de hit Sleep is de energie, waar nog maar een vonkje van te zien is geweest duidelijk meer aanwezig. De Bowie-cover Let’s Dance is een sympathieke aanvulling die dan ook waardering oogst, maar al met al zou het optreden hebben geprofiteerd van een betere ambiance en wat meer lef vanaf het podium. (MvE)

Ze zijn toch wel een beetje de festival-act bij uitstek, het Britse Bastille. Poprock met genoeg meezingmomentjes, grote gebaren en muziek die zowel jong als oud goed kan waarderen. Toch komt de formatie als afsluiter op zaterdag niet helemaal goed uit de verf. In de Apollo speelt de band netjes, frontman Dan Smith is goed bij stem, maar aangezien hij de enige is die rondrent tussen de zoutzakken op het podium, komt alles zwakjes over en wil het publiek juist een beetje power bij een show die om twee uur 's nachts afloopt.

Leven in de brouwerij komt er bij de bekende hits als Things We Lost In The Fire en Laura Palmer, dan trilt de vloer van de Apollo door de springende meute, maar dat is bij vlagen. Bastille moet wel wat nummers doen van laatste album 'Wild World', maar daar staan lang niet zulke sterke nummers op als bij debuutplaat 'Bad Blood'. Dat is besteed aan de die-hard fans die er in veel minder getale zijn dan iedereen die ze 'wel kent'. Op de spaarzame momenten dat iedereen los gaat, is de energie bij Smith terug en mengt hij zich bij Flaws zelfs in het publiek. Het is dan ook vreemd dat hij vanuit daar iedereen aanspoort om te gaan springen, terwijl juist dat nummer zich daar totaal niet voor leent. Een concert die je kan bestempelen als 'prima', maar voor een afsluiter nog te summier. (IV)

Onze verslaggever heeft een speciaal plekje in zijn hart voor bands die de volumeknoppen tot in het rood opendraaien en daar muziek technisch iets goeds mee doen. Dat gezegd hebbende: de show van het Vlaamse Millionaire in de Jack Daniel’s-tent is een verademing. De Belgen, die 18 jaar geleden begonnen en er even tussenuit zijn geweest, zijn sinds een jaar terug met nieuw werk. De vergelijking is muzikaal al snel gemaakt met het oude Queens of the Stone Age, maar dan meer experimenteel, langer en vaak ook zwaarder. De herkenbare ritmepartijtjes en zelfs de sound lijken bij veel nummers regelrecht te zijn overgenomen. Zit de laatstgenoemde band daarmee? Nee, want frontman van Josh Homme himself produceerde in 2005 het Millionaire-album 'Paradisiac' en nam de Belgen mee op tour. Op Paaspop is Millionaire helemaal in haar element. Zanger-gitarist Tim Vanhamel: “Vrolijk Pasen, hé! Pasen is een van mijn favoriete feestdagen, omdat Jezus van het kruis werd gehaald of is herrezen is of zoiets. Goed en kwaad: zo blijft het maar doorgaan. Laten we gewoon lief zijn voor elkaar, hé!”, zijn bierblik heffend. De muziek gaat ronkend verder en kerels bij wie een gemiddeld persoon in de breedte van de nek zou passen, schudden toegeeflijk hun hoofd mee op het ritme. De rokerige ruimte zou inmiddels een moshpit kunnen gebruiken. Dat gebeurt niet, maar het publiek ervaart een sessie knalharde, goed uitgevoerde muziek. Na een onverwacht gevoelige gitaarsolo volgt een laatste bak uptempo herrie en geschreeuw. Zo eindigt een uurtje in een desertrockhemel, vlak vóór Pasen. (MVE)

De indierockers uit Liverpool zijn niet voor het eerst in Schijndel. Zes jaar geleden maakten ze Paaspop al onveilig en: “We're so happy to be here again”, zegt zanger Matthew ‘Murph’ Murphy een stuk of drie keer. Dit jaar heeft de band een nieuw album genaamd: 'Beautiful People Will Ruin Your Life' en ook al mogen de kritieken niet zo positief zijn (het album zou weinig origineel klinken), bij The Wombats zou je nog steeds flink uit je dak moeten gaan. De tienerfanbase voorin, die met hun enthousiasme het gebrek aan aanwas compenseert, is het daar mee eens. Na twee nummers al ontstaat er een ware moshpit. Missie geslaagd dus, maar dan vallen de lichten uit. Drummer Dan Haggis, die veel tegen het publiek praat, bekijkt het van de positieve kant. “I can’t see anything, but I’m actually kind of into it. At least we will have an excuse when we fuck up.” De fans schijnen de mannen meteen bij met hun telefoon, zodat Lemon To A Knife Fight in een knus onderonsje wordt gespeeld. De band is er zelf vertederd van. Wanneer de lichten het weer doen, gaat het feest verder. Schijnbaar moeiteloos en lekker puntig draaft The Wombats naar het einde toe; de ultieme dansplaat Let’s Dance To Joy Division. De kritische fan zal wellicht zeggen dat het, los van de lichtuitval, een Wombats-show is geweest als zo velen; een beetje makkelijk datzelfde lijstje afwerken. Weer dat gebrek aan variatie dus. Dat neemt niet weg dat, ondanks wat valse noten van Murph, de ervaren muzikanten de fans een prima avond hebben bezorgd. (MVE)