De eerste naam op het affiche zal het grootste deel van het al vroeg in groten getale aanwezige publiek niets zeggen, wat niet mag verbazen, aangezien deze heren nog nauwelijks live te zien zijn geweest. Het drietal maakt naar eigen zeggen ‘doompop’, een ietwat uitdagende omschrijving, waarachter een klankwereld schuilgaat die de meer gevoelige zijde van het doomspectrum (denk aan een band als Anathema) tracht te verbinden met haar hardmetalige tegenpool. Zoals bij veel jonge formaties het geval is, blijven de verscheidene muzikale invloeden nog duidelijk zelfstandig aanwezig in het totaalgeluid, zonder volledig samen te vloeien tot een nieuw geheel, maar muzikale kwaliteiten en (minstens zo belangrijk) spelplezier zijn alvast in ruim voldoende mate voorhanden, wat nieuwsgierig maakt naar de verdere ontwikkeling van deze groep.
Na het afscheid van Textures vorige maand begint ook het nieuwe jaar op een wat melancholieke noot: het Tilburgse Yama houdt het na zeven jaar hard rocken voor gezien. Gelukkig dienen zich deze zaterdagavond alweer twee andere bands aan, die gaarne bereid blijken om het heilige rotsvuur brandend te houden.
Het hartsvriendenduo William van der Voort en Joep Schmitz timmert al een stuk langer aan de weg. Beiden hadden al ruimschoots hun sporen verdiend in het Tilburgse muziekwereldje, voor ze elkaar vonden in hun gezamenlijke liefde voor de leefwijze van onze verre voorouders. De daaruit geboren ‘stone age rock’ is een variant van stonerrock die ver blijft van de complexiteiten en overbodige franje van het moderne bestaan, om zich volledig te richten op de ontketening van de innerlijke oermens. Liederen over het jammerlijke vroegtijdige overlijden van derde bandlid Ötzi en over de alfaman (opgedragen aan de vader van Joep), alsmede een wel erg dubbelzinnige ode aan het fenomeen ‘clubbin´’ brengen het publiek in een jolige sfeer, zodanig dat men al snel luidkeels meebrult op een wijze die je normaal gesproken alleen op voetbaltribunes meemaakt (niet toevallig precies één van die zeldzame oorden waar de hedendaagse mens zich nog aan zijn primordiale driften kan overgeven). Eegah mag eigenlijk op geen enkel prehistorisch themafeest ontbreken.
En dan is ongemerkt alweer het moment aangebroken om afscheid te nemen, niet alleen van deze avond, maar ook van de stonerrock vol doomaccenten van Yama. De stemming is echter veel te uitgelaten voor het vergieten van tranen, wat misschien ook wel zo passend is, want zo krijgt de band nog eenmaal de kans om alles te geven ten overstaan van een zeer welwillend en enthousiast publiek. Van die kans maakt men dan ook gretig gebruik, maar dat belet frontman Alex niet om tussen de muzikale ontladingen door ook nog even de tijd te nemen voor enkele luchthartige intermezzo’s (zo draagt hij één der nummers op aan zijn drie maanden geleden geboren kind, omdat deze zich op zo toepasselijk rollende wijze weet voort te bewegen). Uiteraard wordt er aan het einde van de set hard geschreeuwd om een toegift, maar na de aan de nagedachtenis van Tilburgs rockicoon Bidi gewijde oude kraker ‘Hollow’ is de koek dan, het oorverdovend gejoel ten spijt, echt op. Al die geestdriftige bijval in een tot de nok toe gevulde Little Devil roept bijna de vraag op of de band er wel goed aan doet om er na vanavond een punt achter te zetten. Aan de andere kant was dit een show die iedereen met een prima gevoel achterlaat, en wat wil men eigenlijk nog meer? Bands komen en gaan, maar doodscultus en rock zullen altijd blijven bestaan. Yama bedankt.