Draaimolen haalt wederom grootheden naar Tilburg Draaimolen haalt wederom grootheden naar Tilburg

Giegling
Wat meteen opvalt is het programma. Er is zoveel moois te zien op de vier stages dat kiezen pijnlijk lastig is. Veel bezoekers dwalen gefascineerd richting de Giegling stage met haar sprookjesachtige uitstraling. Midden tussen de groene bomen staat het blank van de mysterieuze rook en kronkelen verbogen trussdelen als industriële wortels door het bos. Er schallen junglegeluiden, bongo’s en trompetten uit de speakers. Dit alles gedragen door een diepe elektronische beat. Vanwaaruit de dj zijn muziek draait is onduidelijk, wat de mystiek van de stage compleet maakt.

Gui Boratto
Een stroom mensen beweegt zich richting de Mainstage voor Gui Boratto, de grootheid uit Brazilië die in de namiddag op het programma staat. Het optreden staat in het teken van het tienjarig jubileum van zijn debuut Chromophobia, dus de set bestaat voornamelijk uit tracks van dat album. Boratto trapt af met onheilspellende klanken die als een sluier neerdalen op de menigte. Wanneer de beat erin ramt, begint het publiek vooraan uit te breken in een ware rave. Steeds krijgt Gui Boratto het voor elkaar om er een tandje bovenop te doen en spoelt een nieuwe golf van tonen over de vorige. Nonchalant met een zonnebrilletje op is hij steeds druk bezig met de muziek. Het nummer Terminal brengt een perfecte mix tussen kleurrijk en schurend, waarna de Deadmau5-achtige titeltrack Chromophobia op eenzelfde toer verder gaat. Wanneer de muziek langzaam uitdrijft is Boratto zelfs niet bang om een vijf seconden lange stilte te laten vallen. De onmiskenbare noten van zijn grootste hit Beautiful Life klinken en met een gitaar geeft hij de track live ondersteuning om vervolgens zijn set af te ronden.

Job Jobse
Gui Boratto maakt plaats voor Job Jobse, de rijzende ster uit Amsterdam die ieder feestje op zijn kop zet alsof het een koud kunstje is. Jobse begint met een nummer dat verdacht veel lijkt op Tubular Bells van Mike Oldfield, dus overal stoten mensen elkaar aan en wordt er geroepen: “Hee, Bassie en Adriaan!” Daarna volgt toegankelijke techno met een likje italo, waardoor het jaren tachtig gevoel naar boven komt. Door het intreden van de schemer komen de lampen, lasers en lichtgevende 3D-kubussen waarmee de Mainstage versierd is steeds beter tot hun recht. De sfeer zit er goed in en Jobse lacht zo nu en dan tevreden naar het publiek. Dan knalt hij er opeens Licht Uit van The Opposites tussendoor en er wordt luid meegebruld. Vanaf hier gaat het alle kanten uit. Tropische deuntjes, gestoorde saxofoonsamples, kapotte computergeluiden. Alles probeert hij uit en steeds is het raak. Zo bouwt hij steeds verder op tot het plots klaar is.

Talismann
Het is inmiddels donker, dus tijd voor de meer duistere techno op The Parking Lot. Talismann is al bezig en het verschil met de Mainstage is duidelijk te horen. De beats zijn zwaarder, het tempo ligt hoger en percussie voert de boventoon. Ondanks het feit dat we buiten staan klinkt de industrial techno van Talismann alsof we staan te raven in een oud vervallen pakhuis. De perfect geplaatste Funktion-One geluidsinstallatie is hier duidelijk voor gemaakt. Op de schermen boven de dj wisselen donkere wolken, kletterende waterstromen, vlammenzeeën, rotswanden en abstracte formaties elkaar af.

Len Faki
Het wordt steeds drukker op The Parking Lot, want Berghain legende Len Faki neemt over en het podium vult zich met een dikke mist. Er klinkt bijna louter opzwepende bas, waardoor de stage op zijn grondvesten schudt. De obscure techno brengt het publiek in een trance en door de muziek heen klinkt de beroemde tekst: “Something for your mind, your body and your soul!” De hi-hats beginnen te klapperen en iedereen klapt mee. Dan wordt die loepzuivere inktzwarte beat er weer overheen gepompt. Len Faki trommelt in de lucht mee met de bongo’s en kijkt met een dikke grijns naar wat hij aanricht. Op de Mainstage is de afsluiter inmiddels al even bezig. De back-to-backset van de grote Duitse namen Âme en Rødhåd zetten me voor een lastige keuze, maar toch kies ik voor Len Faki en Parking Lot afsluiter British Murder Boys.

British Murder Boys
Een optreden van British Murder Boys is een buitenkansje, want het duo (bestaande uit de Engelse dj’s Surgeon en Regis) treedt niet vaak samen op. De onmogelijk rauwe techno wordt live gemaakt en is perfect om het laatste uurtje Draaimolen uit te rammen. Dat het nog harder en nog obscuurder kan dan Len Faki laten de heren blijken. Helemaal in stijl toont het scherm boven hen draaiende tandwielen in zwart-wit. Ondersteund door rookpluimen en fel flitsende lichten worden je zintuigen tot het uiterste geprikkeld. De helft van de menigte staat overweldigd te kijken en de andere helft springt de laatst overgebleven energie uit hun lichaam. Als klap op de vuurpijl pakt Regis de microfoon en laat zijn manische kreten door de muziek heen galmen. Dan is daar helaas eindelijk de stilte en een mensenmassa beweegt zich verward naar de uitgang.

Het was een prachtige laatste editie op Charlotte Oord en weer wist Draaimolen haar naam waar te maken. Waar het festival volgend jaar gehouden zal worden is nog onduidelijk, maar één ding is zeker: wees erbij.