De mannen van Black Ritual hebben in voorgaande jaren al geregeld van zich doen horen, maar dit najaar ontplooien ze een waarlijk koortsige activiteit in thuishonk Little Devil. Zo staat er onder andere een mooie show van het eigenlijk reeds opgedoekte Celestia op de rol voor het einde van de volgende maand, en heeft men in oktober maar liefst vier avonden voor zwart vertier ingeruimd. Twee daarvan zijn reeds achter de rug, waaronder de uitverkochte show van Horna en co. Deze zaterdagavond is het, gezien de wat onbekendere namen, begrijpelijkerwijs een stuk rustiger, maar er heeft zich toch een aardige groep belangstellenden verzameld voor deze unieke samenkomst vol sinistere genoegens.

Opener van de avond is het Finse Devouring Star, dat wat geheimzinnig doet over samenstellende bandleden en exacte plaats van herkomst, maar in elk geval een drummer deelt met de hoofdact van de avond, welke ook gespeeld heeft in bands uit het plaatsje Hyvinkää, gelegen onder de rook van Helsinki. De inspiratiebronnen van dit drietal laten zich minder moeilijk raden: moderne complexe blackmetalacts die niettegenstaande hun verbeterde speltechniek de donkere vlam van hun primitievere voorgangers brandende houden - inderdaad, u kunt daarbij bijvoorbeeld denken aan een bekende Franse formatie. De vele dissonanten en tempowisselingen ontworstelen zich ternauwernood aan het ziedende totaalgeluid, waarmee de band het meest direct agressieve statement van de avond maakt. Misschien mede door de statische presentatie ondergaat het publiek dit alles niettemin, tot ongenoegen van een enkele aanwezige, bepaald stoïcijns, maar tussen de nummers door wordt wel degelijk voorzichtig van enige bijval blijk gegeven.

Bij het volgende gezelschap valt voor het podium veel meer activiteit te bespeuren, hetgeen waarschijnlijk vooral op conto mag worden geschreven van de expressief-theatrale performance die de rijzige frontman ondersteund door zijn duistere kompanen ten beste geeft. De iets melodieuzere benadering van de mannen uit Kiel zorgt ook voor een wat gedefinieerder en opener geluid – gezien de noordelijke ligging van hun standplaats, mag hier wellicht de invloed van Scandinavische wapenbroeders als Watain verondersteld worden. De jongeman die in de voorafgaande pauze de stelling ‘black metal is Krieg’ van een uitvoerige toelichting voorzag, zal op dit gedreven optreden in elk geval met enige tevredenheid kunnen terugkijken.

De voorzichtige accentverschuiving van pure agressie naar melodie wordt voltooid door de laatste act, geformeerd rond de geboren Nieuw-Zeelander Krigeist (Andrew Campbell). De sterk verhalende, hier en daar door een rustige interlude opgesierde nummers werden ergens door een recensent vergeleken met het helaas ietwat in vergetelheid geraakte Kvist, en inderdaad ademt de muziek van Barshasketh een zeer vergelijkbare nobel-tragische sfeer. Razende, krijgslustige passages nodigen nog steeds uit tot snelle diepe hoofdbuigingen, maar de band brengt ons vooral in een nogal dromerige stemming, waarin we gezien het wat afwezige applaus aan het einde van de set kennelijk niet alleen hebben gestaan. Waarmee een eind komt aan een avond die zowel energieke als bedachtzame liefhebbers van de zwarte klankkunst wist te bedienen.

Barshasketh