013 is geen onbekende zaal voor de Britse rockers: iets meer dan een jaar geleden stond de band er ook al een keer, toen voor een vrijwel uitverkochte Mainstage. Oerlid Rick Parfitt, op kerstavond 2016 overleden aan de gevolgen van een infectie, was er toen ook al niet bij nadat hij eerder dat jaar een hartaanval overleefde. Ook vandaag treed the Quo, net als vorig jaar, aan met zanger Francis Rossi, bassist John ‘Rhino’ Edwards en gitarist/toetsenist Andy Bown in de gelederen. Groot verschil met vorig jaar is de setting; waar de band vorig jaar fel van leer trok in versterkte vorm, zijn de elektrische gitaren vandaag ingeruild voor akoestische exemplaren. Ander in het oog springend verschil: de met een zwart doek gehalveerde zaal. Ligt de band akoestisch dan toch net wat minder goed in de markt dan elektrisch?
Amper een jaar na het overlijden van oerlid Rick Parfitt toert Status Quo er weer lustig op los. Tijdens een deels akoestische, deels elektrische Europese tour – Tilburg krijgt vandaag de unplugged variant voorgeschoteld – brengt de legendarische Britse band zijn twee recente Aquostic-albums naar het podium. Werkt dat, een akoestische Quo?
Voordat Status Quo zijn entree maakt is het de ondankbare taak van keyboard wizard Ken Hensley, het meest bekend van zijn jaren in de Britse rockband Uriah Heep, om de zaal op te warmen. De sympathieke Hensley (lang haar, blauw countryjasje) praat wel érg veel tussen de weinig onderscheidende nummers door en weet de hoge noten steeds nét niet helemaal te raken. Als halverwege de drie kwartier durende set steeds vaker de ‘lalala’-kaart wordt getrokken (de nog matig gevulde zaal zingt ietwat twijfelend mee) bereikt de show helaas een bedenkelijk niveau.
Vijf krukken op een rij, vier akoestische gitaren en één basgitaar sterk: de mannen van Status Quo zijn er klaar voor! De drie-eenheid Rossi-Edwards-Bown wordt in deze intieme, theaterachtige setting bijgestaan door twee gitaristen en een drummer, twee achtergrondzangeressen, een opvallend moeilijk kijkende toetsenist én de Welshe accordeonist Geraint Watkins. Het eerste halfuur vliegt om. And It’s Better Now, Caroline, Paper Plane, What You’re Proposing: de band kan putten uit een rijk arsenaal aan pretentieloze drie-akkoordennummers, die ook akoestisch fier overeind blijven en die decennia na hun eerste verschijning op plaat nog niets aan overtuigingskracht blijken te hebben ingeboet. Het vele toeren in recente jaren heeft zijn vruchten afgeworpen: de band klinkt strak en heeft er hoor- en zichtbaar zin in. En: wat zingt Rossi nog altijd zuiver! Elke noot is raak.
De stemming zit er kortom uitstekend in.
En dan… gaat het een beetje mis.
Wat is namelijk het geval: de heren besluiten te gaan staan, en dat blijkt op de een of andere manier enigszins funest voor de tot dat moment zorgvuldig opgebouwde, intieme sfeer. Terwijl er her en der wat luchtgitaar wordt gespeeld en de show door iemand met een tourshirt uit 1985 wordt vereeuwigd op een iPad (you gotta love babyboomers), waagt de band zich al staand aan een soort texmex-variant van Quo-klassieker Pictures of Matchstick Men – met alles wat daar aan opzwepend bedoelde viool- en accordeonklanten bij hoort. Status Quo balanceert op het randje van cheesy, om vervolgens bij het door een van de achtergrondzangeressen gezongen All The Reasons dwars door de bodem van smaakvol entertainment heen te zakken. Rowwen Hèze voelt nooit ver weg, en alhoewel ondergetekende niets heeft tegen de Noord-Limburgers (integendeel!) dreigt de show van een intiem onderonsje te veranderen in een net iets te glad, jolig tentfeest voor rockers op leeftijd.
Richting het einde van de show revancheert de band zich gelukkig enigszins met een strak uitgevoerd Rain (dat mondharmonicawerk van Bown!) en met klassiekers als Whatever You Want en Rockin’ All Over The World. Tja, met zulke nummers in je back catalogue kan het – elektrisch of niet – eigenlijk niet misgaan, toch? Status Quo wordt vandaag op het nippertje gered door zijn eigen rijke repertoire. Gelukkig maar.
Toch één verzoek aan de heren: kunnen ze de volgende keer bij een akoestische show gewoon blijven zitten?