Sfeerverslag Festival Mundial 2017 Sfeerverslag Festival Mundial 2017

'Koning van de camping' weet ook wel raad met Mundial

Hoe hard het ook regent, onze glimlach is niet weg te spoelen tijdens het optreden van Gerson Main, ‘de slechtste singer-songwriter van Nederland’, met z’n eeuwige witte bontmuts (welke inmiddels beestachtige proporties heeft aangenomen - die van een panda, om precies te zijn). Main doet, samen met zijn toetsenist, in goedgemutste, lome zomerplaten die niet zelden in meligheid verdrinken. Aan het eind van de lovesong ‘Schatje, Je Stinkt’ begint hij bijvoorbeeld eerst plagerig, en daarna in toenemende ernst extatisch in de microfoon te kreunen, waardoor iedereen (vooral de papa’s en mama’s) zich een beetje ongemakkelijk voelt. ‘We zitten nu in de goede vibe’, besluit Main tevreden. Daarna wordt het ridicuul aanstekelijke ‘Koning Van De Camping’ ingezet, waardoor niet alleen het publiek met een debiele glimlach achterblijft.
Main, die voor de gelegenheid z’n pyjamabroek aan heeft getrokken, balanceert vandaag regelmatig op de dunne lijn tussen charismatische oer-entertainer en gênante clown. Wat ons betreft hoort het allemaal bij de show; verderop in de set laat Main een jongen uit het publiek een trompetsolo spelen, maar dan zonder trompet. Zelfs als Main tijdens de show spontaan oproept tot een dancebattle, blijft het allemaal draaglijk.

Eigenlijk straalt Main onder alle omstandigheden, zelfs in de regen. Hij zwaait ons uit met de zeverbede: ‘Dat we vrij mogen zijn in ons hart! En in onze benen. Zodat we, uhhhh, overal naartoe kunnen rennen waar we willen’. Onze mondhoeken staan nog steeds naar boven gericht – wij zijn allang vergeten dat het regent. (LV)

Prikkelend Afrikaans ritueel in de koepelhal

Dat Vaudou Game is me toch wel een groepje, hoor. De frontman, een sjamaan met een witte tulband, blote bast, seventiesbroek en massieve houten kralenkettingen, laat samen met z’n Franse bandleden Afro-Amerikaanse funk à la James Brown samensmelten met akkoorden uit Afrikaanse rituelen, en dat doen ze briljant. Het zijn bovendien allemaal virtuoze rasmuzikanten die niet de vermoeiende aandrang voelen om daar constant mee te pochen. 

Het ritueel dat Vaudou Game verzorgt is opgebouwd uit het herhalen van Afrikaanse en Franse teksten, waardoor de dansbare funk een bezwerend sfeertje mee krijgt. Des te jammer dat onze voodoo-ceremoniemeester regelmatig zijn eigen betovering verbreekt door slap tegen het publiek te lullen. Er moet namelijk een misverstand de wereld uit: voodoo is, ondanks de heersende opvatting, géén sinister speldenprik-martelingsritueel vande haat ende nijd. Wie dat denkt, die dwaalt; voodoo is juist all about love, zo vertelt de shaman ons. En verbintenis. En broederschap. En vrede op aarde. ‘Voodoo is a religion. You’re all my brothers, you’re all my sisters, together we are connected!’ Hoera, als één grote bijelkaargeraapte familie stichten we de eeuwige wereldvrede!!!

Nee, Vaudou Game is op z’n best zonder dogmatisch gezwam. Verder geen gezeik: het publiek staat zich ofwel een poot uit te dansen, ofwel gehypnotiseerd te raken door de weelde aan details, behendige tempoversnellingen en eb-en-vloed-trommelpartijen. Vaudou Game stuurt ons na de set weer terug de regen in, maar wij baden nog steeds in een warme gloed. (LV)

Zielloze electrosoul wil maar niet warm worden

Het repertoire van de Londense elektro-soulband Honne wordt door onze presentator naar binnen geleid als ‘baby making music’. Daarna is het alsof deze band continu z’n beste beentje voorzet om die belofte vooral niet waar te maken.

Leadzanger Andy Clutterbuck (dáár kan-ie dan weer niks aan doen) schuifelt het podium op alsof hij niet kan wachten tot het uurtje Honne weer voorbij is. Hij is niet de enige met dat verlangen, want na de derde would-be-zwoele song slaat de monotonie al toe: ‘Til the evening’, ‘The Night’, ‘It Ain’t Wrong Loving You’… stuk voor stuk hebben ze dezelfde rechtlijnige gitaarpatronen, dezelfde vlakke drums, hetzelfde prutkeyboard dat de hele tijd elektronische scheten laat.
Bovendien begint Clutterbuck’s lijzige stem, vooral in combinatie met z’n songteksten, serieus op het centrale zenuwstelsel te werken. Clutterbuck verkondigt het soort zever dat vrouwen graag horen – ‘Girl, I will treat you right’ en variaties op dat thema – en vult die hofmakerij aan met clichés die vooral zo erotisch mogelijk moeten klinken. Maar zelfs een zin als ‘Baby, you can keep me warm on a cold night’ klinkt uit de mond van Clutterbuck eerder als een koele constatering dan als een onweerstaanbaar voorstel. 

Achtergrondzangeres Naomi Scarlett zingt op het einde nog even mee op het radiohitje ‘Someone that loves you’, voor wie daar nog op zit te wachten. Een duet kunnen we het niet noemen, want tussen Scarlett en Clutterbuck vonkt het nog minder dan tussen twee natte boterhammen. Inmiddels is het publiek al met twee-derde geslonken. Dat staat liever buiten - in de regen - dan binnen - onder de koude douche. (LV)

Desnoods met geweld

Ooit eerder een publiek uitzinnig horen krijsen bij het zien van de allereerste exotische danspasjes van een frontvrouw? Bij het Nederlands/Zuid-Afrikaanse Skip&Die is het raak. Met Catharina Aimée (bloementooi op het hoofd, orgies van exotische printjes, een voorliefde voor theatrale gebaren en levensechte impressies van jungledieren) is de grens tussen headliner op Mundial en silly act op een bonte avond soms dun. Maakt niet uit, want de maalstroom van hiphop, dub, cumbia en psychrock die het viertal van Skip&Die veroorzaakt is er niet minder om. Ik denk niet dat een andere act op dit festival zo veel heerlijk ongewone combinaties kan bedenken.

Zelfs het pseudospirituele gezwam over verbinding, kosmische ruimtereizen en ecologische principes nemen we er graag bij, net zoals Aimées af en toe jengelige raps (afwisselend in Engels, Frans, Afrikaans, Italiaans en Spaans) en het bijwijlen irritante ‘Krakakaka’, want dat zegt Aimée steeds, en dat zeggen ook de gewrichten van de dame op leeftijd die met beide vuisten in de lucht naast ons door de koepelhal stuitert.

Dwars door al dat geweld heeft Aimée ook nog een lijstje taakjes en opdrachten voor ons: ‘Everybody clap!’; ‘Wave!’; ‘Close your eyes and feel the beat!’ (hoeven we geen moeite voor te doen, want de bas uit de speakers van de mainstage trilt door tot diep in de psyche); ‘Hands in the air!’; En dan: ‘Open your third eye!’ Tuurlijk, joh - wij doen alles voor Aimée. Zij is de vrouw met zó veel charisma, dat er op Mundial zakjes van verkocht worden op het marktterrein. Ze lijdt (net als wij tijdens Skip&Die) aan het onvermogen om stil te blijven staan. Met ‘Love Jihad’ – het onvermijdelijke maar overtuigende hoogtepunt – heeft ze een anthem te pakken; zó in your face, dat wij er een dag later nóg van in onze ogen wrijven – met name ons derde oog. (LV)

Tweelingzusjes krijgen een staande ovatie

All The Kings Daughters is ’n folky tweeling uit Amsterdam met (we kunnen er niet omheen:) akoestische singer-songwritermuziek. Maar! Voordat je kokhalzend naar de genderneutrale toiletten verderop spurt, willen we daar graag bliksemsnel aan toevoegen: singer-songwritermuziek van het niet-irritante soort.

Die slordige, nonchelante meisjes (Laura en Nina Philips) zitten vol zelfspot en nemen gerust de tijd om uitgebreid met het publiek te ouwehoeren. Bovendien staan ze om half drie ’s middags op hoogst charmante wijze bier uit te delen. Dat maakt het praktisch onmogelijk hen te beschimpen of te verafschuwen. Met een trommel, een tamboerijntje en een akoestische gitaar weet All The King’s Daughters hele families op de been te brengen, maar ondanks de drukte blijft niets onopgemerkt. (Verontwaardigd:) ‘Die meneer neemt gewoon zijn bierbeker in z’n mond om harder voor ons te klappen!’ En later, tegen een stel weglopers (alweer verontwaardigd): ‘Hé, vinden jullie het soms niet meer leuk?’ Dat lijkt me sterk; de zusjes tikken hun trommeltje bij elkaar en huppelen daar met folky gitaarakkoorden en een loepzuiver keelgeluid overheen; prima te pruimen bij die uitdeelbiertjes.

Als de zusjes last beginnen te krijgen van een dreunende DJ-set in het Hall Of Famegebouw, vlak naast hun openluchtpodium, wordt het optreden stilgelegd. ‘Ik ga gewoon vragen, of het wat zachter kan’, zegt Laura met een uitgestreken gezicht, voordat ze vliegensvlug van het podium sjeest en haar zus zich lieftallig door de bindteksten heen staat te stuntelen. Daarna wordt deze King’s Daughter tot held van de dag gekroond.

De tweelingzussen winnen op sympathy points en kregen daarvoor een staande ovatie. Bovendien hadden ze vandaag een paar prima songs meegenomen. Nooit memorabel, maar ook nooit ondermaats. Leuke meisjes. Mogen nog eens terugkomen. (LV)