Het zal ergens in het najaar van 1997 zijn dat ik bij de Tilburgse platenzaak Tommy, aan de Nieuwlandstraat, maar weer eens in de bakken met tweedehands elpees sta te grasduinen. Soms loop je zomaar tegen iets moois aan, dus wie weet. Al snel heb ik iets gevonden dat ik wel wil hebben: een puntgaaf exemplaar van Live!, de legendarische dubbelelpee van Status Quo uit 1977. Voor de prijs - een luttele vijf gulden - hoef ik het niet te laten, en al snel gaat de plaat in de iconische gele Tommy-draagtas mee naar mijn kamertje aan de Molenstraat. Daar raak ik in de weken die volgen al snel verslaafd aan de elementaire, energieke stamprock die de in 1962 opgerichte band op het podium ten gehore brengt. Vooral plaatkant twee kan me bekoren: van het gecombineerde Little Lady / Most of the Time gaat de Quo naadloos over in een zich gedurende liefst 17 heerlijke minuten uitstrekkend Forty-Five Hundred Times - muziek die al snel gelaagder blijkt dan je op het eerste gehoor zou denken. Het publiek uit Glasgow lust er zo te horen wel pap van, en ook op mijn studentenkamer gaat de volumeknop regelmatig flink open.
Anno 2016 staat Live! nog altijd met enige regelmaat op. Het allermooist lijkt het me toch om Status Quo nog een keer zelf live aan het werk te zien, en die kans komt op een druilerige maandagavond, negentien jaar na aanschaf van die ene elpee. Het zou zomaar eens meteen ook de laatste keer kunnen zijn: zanger/gitarist Rick Parfitt moest deze allerlaatste Electric Tour al aan zich voorbij laten gaan, na een hartaanval afgelopen juni in Turkije, en de band kondigt aan dat het hierna écht afgelopen is.