Ja, laten we het dáár ook eens over hebben. Convoy's teksten zijn namelijk nogal spiritueel. Over de mens als element in de natuur, de mens als een gevoelig en emotioneel ding. Laat dit soort thema's nou net een heel hoog abstractieniveau hebben, wat toch altijd gemakkelijk tegen de grens van pretentie aan schuurt. Indiejargon over 'writing to the sky and to the stars'; 'lonely mountains'; 'wings of paper' - dat soort werk.
Maar wie ore heeft die hore. Fannah brengt de teksten nooit op een kazige manier. Geen afgezaagde boodschap, geen verheven waanzin, geen aanstellerij. We mogen het bijzondere en vooral atmosferische geluid van Convoy als een kleurrijke woordenvloed over ons heen laten stromen. Daar ligt hun grootste kracht. Die stroming gaat in overdrive bij het voorlaatste lied Pious. Het galmende, aardedonkere gitaarintro klinkt even melodieus als melancholisch. Dat doet iets met de warme atmosfeer in de zaal. Die lijkt steeds verder richting het nulpunt te dalen. Al vanaf het eerste, slepende akkoord is er geen ontkomen meer aan: we gaan op een intense luistertrip. Geen ruimte voor luchtigheid; wij worden ademloos meegetrokken naar de donkerste kanten van de avond. Fannahs hypnotiserende stem geeft de muziek een bijna religieus tintje mee. Onder verstikkend, opzwepend gitaarspel geeft een onwaarschijnlijk indringende uithaal de doorslag: zij zong, in Extase en in haar eigen universum, alle sterren van de hemel. Niet hinderlijk maar oprecht. Wijdopen, vol passie. Uit die prachtige mond kwamen geen afgewogen zielloze worden maar pure emotie. Pious was zonder twijfel de schitterende diamant in de kroon van de avond.