De noiseliefhebber die er deze gure novemberavond vroeg bij is, kan maar liefst elf (!) acts meepikken, wat gezien de gemiddelde lengte van een noiseset overigens niet zo veel is als het lijkt. Wij komen binnen rond kwart voor negen en vallen daarmee in de set van DJ DMDN, een oude bekende in het Tilburgse undergroundcircuit, die samen met HoF-veteraan Bart Hard vanavond de noise-acts met zijn klanken omlijst. Zijn martiale, techno-achtige klanken sluiten goed aan bij de beelden van oorlogshandelingen die op het scherm achter in de zaal worden geprojecteerd, en vallen zichtbaar in de smaak bij het kaalhoofdige ‘terror’-gezelschap in de hoek van de zaal, dat zich qua uiterlijk en uitstraling enigszins onderscheidt van de rest van het noisepubliek, veelal bestaande uit ietwat bedachtzame types die niettemin ook de indruk wekken zich eerder aan de rand van de samenleving op te houden.

Na al die beroering zijn we wel toe aan een rustpuntje, en gelukkig blijkt daar ook in voorzien, want op het podium vinden wij een in witte gewaden gehuld drietal, Het Donkse Oog, aangevoerd door een soort goeroe of sekteleider die ons vergast op bezwerend fluitspel, dat door zijn eerbiedig gehurkte discipelen wordt aangevuld en beantwoord met subtiele elektronische geluidjes; ook een bekken en een klankschaal ontbreken niet. Enkele aanwezigen zetten zich spontaan terneer in kleermakerszit, wat hier zeker niet ongepast is, al mondt ook deze set gaandeweg uit in een luide kakofonie, voordat het eenzame fluitspel een einde maakt aan dit bijzondere optreden. Links voor het podium treffen wij vervolgens Hazy, bestaande uit een op een verhoging gezeten meisje met een gitaar en effectpedalen en een jongen met microfoon, die al gauw zijn bovenkleding uittrekt om de voortgebrachte sinister kolkende geluidswaaiers vocaal optimaal te ondersteunen. De beelden op het projectiescherm zijn de hele avond al niet zo geschikt voor gevoelige magen, maar het lang uitgesponnen ritueel van automutilatie dat we nu te zien krijgen is wel bijzonder indringend. De overrompelende basgolven van The Light Of God, in het burgerleven ook wel bekend als Jeroen Holthuis, doen na deze intense set bijna vredig aan. Ondertussen is op het podium een nieuw duo aangetreden, dat zich in spiegelschrift Vette Vingers en Klamme Handen noemt, twee gemoedelijke beren die, hun uitstraling ten spijt, een even compromisloze als uitgekiende noiseset over ons uitstorten, die ons dermate bevredigt dat we, wanneer Bart Hard zijn pauze-dj-taken op zich neemt, besluiten de buitenlucht op te zoeken. Daarmee missen we niet alleen de set van de ons onbekende Christophe Clebard, maar ook het ongetwijfeld weer bijzonder kleurrijke optreden van FCKN’ BSTRDS, die we eerder al met hele ladingen spullen zagen slepen, waaronder hun bekende fluorescerende materialen. Als we hadden gewild hadden we dus tot in de vroege nacht onder de pannen kunnen zijn, en dat bij een evenement waar je zo naar binnen kunt lopen. Zeer warm aanbevolen voor eenieder die te kampen heeft met angstaanvallen en/of onverklaarbare visioenen van ontzaglijke wreedheid; u komt na zo’n avond gegarandeerd als herboren weer naar buiten. Een grote pluim voor de organisatie.