The Brew heeft daarentegen energie voor een uitverkochte Main. Dertig- en veertigplussers staan vanaf de eerste seconde, de héle show te springen, juichen en van die andere dingen die je bij ruige muziek ziet. Jason Barwick heeft een machtige stem en een bepaalde precisie en vingervlugheid die indruk maakt. Bassist Tim Smith zingt ook, maar met consumptie. De bezoekers rechtsvoor het podium zullen dat wel meegekregen hebben. Smiths zang lijkt voor niks te zijn, want zijn stem is niet te horen in combinatie met de imposante stem van Barwick. De zanger geeft later het standaardpraatje om het publiek naar voren te krijgen, maar ineens roept drummer Kurtis Smith dat de zanger je piemel af gaat bijten als je dichterbij komt. Barwick lijkt zich hier ongemakkelijk bij te voelen en zegt voorzichtig dat ze eigenlijk écht een serieuze band zijn. Dat was dan ook meteen de eerste en laatste grap van de avond. Tegen het einde vindt Barwick dat plectrums niet per se nodig zijn om te soleren, dus pakt hij een strijkstok. Als een malle haalt hij die stok over zijn gitaarsnaren, wat voor een verrassend hard en dynamisch geluid zorgt. Daarna pakt de drummer zijn momentje. Nou ja, momentje… Hij neemt tien minuten de tijd om zijn drumkunsten te laten zien. Hij begint traditioneel met stokken, maar halverwege besluit hij om het razendsnelle tempo met zijn platte handen voort te zetten - met verbazing in de zaal als gevolg. The Brew is serieus en maakt een vette show zonder er al te veel poespas aan toe te voegen. Dat is ook niet nodig, want de muziek is ijzersterk: niet te breken.