Een aangename verrassing, welteverstaan. Paramatman schaart zich - naar eigen zeggen - onder het genre grunge/garagerock. Dat is geen onterechte benaming, maar wel erg afgekaderd voor een band waarvan de muziek nogal wat tegenstellingen rijk is. Dat zou men in het begin niet zeggen: bij de eerste tonen van gloednieuwe single ‘Hunter’ doemt de stem van Jacobs op uit een prettige galm die regelrecht afkomstig lijkt uit een donkere grot. Zo’n hol geluid kan storend zijn, op dit nummer klinkt het als de fijnste soort gladde obscuriteit die me is overkomen sinds er – met consensus – een slang om mijn nek glibberde: het betreft zo’n onbestendig gevoel waarvan je nekharen overeind gaan staan, maar tegelijkertijd loopt er een prettige, door nieuwsgierigheid veroorzaakte rilling een beetje kietelig langs je ruggenwervel omlaag. Dat is misschien geen alleszeggend begin, maar wel één dat nieuwsgierig maakt.
Tegenstellingen
Die nieuwsgierigheid wordt beloond. En hoe! De contrasten vliegen je in een wervelwind om de oren. De rocksound klinkt door het garage-achtige karakter namelijk enigszins minimalistisch, maar is tegelijkertijd juist diep en gelaagd. Een combinatie die voor een toegankelijke EP zorgt. Er is ook ruimte voor mysterie: de teksten zijn vrij ter interpretatie (‘Your soul is a filthy snake’) en een cryptische vibe snijdt in golven door de muziek, alsof het opbouwt naar het veel te snelle einde. Met name rocknummer ‘Fraud’ is enigmatisch en beweeglijk, het raakt zachtjes verschillende eighties en nineties invloeden en net als bandnamen op het puntje van je tong liggen, slaat de muziek om.
Muzikale kracht
Bliepjes en versiersels: overschatte comfortsmiddelen. Terwijl al genoeg rockmuzikanten zich verkneukelen aan opgeblazen elektronica, blijft de vraag naar ‘gewoon rock’. Op titeltrack ‘Last Goodbye’ laat Paramatman zien die behoefte uitstekend te kunnen vervullen. In contrast met ‘Hunter’ klinkt Jacobs verrassend grungy, met een scheve knipoog naar Kurt Cobain, maar laten we wel eerlijk zijn: zijn stem is daar weer net te uniek voor en een definitieve vergelijking trekken is daarom bepaald niet nodig. Daarnaast verschillen de nummers in essentie zo erg van elkaar, dat al te veel vergelijkingen alleen maar zouden afdoen aan de omschrijving van deze muzikale kracht.
Op het begin van 'Godless Creature' slaat Jacobs aan het soleren met een donker bluesy sfeertje en trage tonen doorwikkeld van sex appeal, en wanneer dan Wagtmans de ballad versterkt met harde drums, is dat precies goed getimed. Het tempo komt er weer in met ‘Fraud’, tevens een loeigoed rockanthem met misschien wel het fijnste staaltje drumwerk op deze EP. De donkere vocalen hebben zelfs een beetje weg van Joy Divisions ‘Love Will Tear Us Apart’.
Meer in petto
De opbouw die zich uitte in een waaier van genres, sferen en invloeden komt op een prettige manier samen in afsluiter ‘Hollow’, een geëmotioneerd chanson dat tergend binnenkomt. Het is het soort slotakkoord dat alleen maar bevestigt waar het begin al naar hintte: dit klinkt gewoon goed, maar Paramatman wrijft er graag in nog veel meer in petto te hebben op muzikaal vlak, en daar zijn wij heel - maar dan ook echt - heel blij mee.