Duistere klanken
We wandelen een nagenoeg lege Cul binnen - het is immers woensdagavond, dus wat wil je. Hoe dan ook, volk of geen volk - met het voorprogramma van de psychedeliche orgelrockers van het Limburgse No Man's Valley gaat het eerste halfuurtje in een flits voorbij. Het vijftal gaat wat je zegt vol op het orgel; we horen veel moois dat meer van onze aandacht verdient, maar daar is de avond te kort en te jong voor. Gelukkig kan je ook in weinig tijd het water in wijn veranderen. We horen duistere klanken, slepende akkoorden en opzwepende refreintjes. Met hun bezwerende, onorthodox opgebouwde nummers zet No Man's Valley alvast een mysterieus swingend sfeertje neer, dat in de loop van de avond in overdrive zal gaan. De chemie met het publiek is logischerwijs van korte duur, maar des te heviger. De band laat zien wat zij waard is als rockformatie.

Waterval
Zoals vaker komt er vlak voor de hoofdact wat meer luistervolk opdraven. Donnerwetter-frontman Rocco Ostermann verraadt bij opkomst al een lange staat van dienst. Met de eerste twaalf knoopjes van zijn overhemd open en zijn wilde haardos herkennen we gelijk de bon vivant die hij nog altijd is (een rijk verleden bij Shaking Godspeed en Magic Fish) of tenminste wil zijn. Aan hem hoef je echt niet uit te leggen hoe dat moet; aandacht trekken en een podium vullen. Beetje wacky op het podium dansen, heel diep in de microfoon zuchten bij wijze van aankondiging van het volgende nummer, het publiek net iets te lang 'n evil eye van jewelste geven - het is z'n tweede natuur. Het nadeel van zo’n zwaargewicht is dat hij direct alle ruimte inneemt en alles overschaduwt, decor en overige bandleden incluis.

Donnerwetter begint gewoon te spelen, recht toe recht aan. Vanaf de eerste minuut daalt een muziekwaterval op ons neer, die van geen ophouden weet.

Staalkaart
Donnerwetter legt qua klank een enorme diversiteit aan de dag, die zich misschien het beste laat samenvatten als een ontmoeting tussen een zwartgallige Captain Beefheart en een lyrische Frank Zappa. Toch is zo'n beschrijving voor Donnerwetter te summier; de halve muziekencyclopedie komt voorbij, met blues, psychedelic rock, klassieke invloeden en godbetert een boogie-woogie deuntje. Zelfs Johnny Cash komt even kijken of er nog wat te doen is in de Tilburgse Cul op woensdagavond. Hoe dat klinkt? Meestal verbazingwekkend zorgvuldig en doordacht. Een staalkaart van mogelijkheden, behorende bij doorleefde musici die weigeren zich te laten categoriseren.

Hele lange jams 
Donnerwetter is overdonderend. Of liever: het vereist inspanning om naar hen luisteren. Zoals een uur lang met je hoofd uit het raampje van een hogesnelheidstrein hangen óók heel wat zuurstof kost. Maar de mannen van Donnerwetter spelen gewoon door; zij hebben aan een adempauze van nog geen twee seconden al genoeg. Het viertal beschouwt het knap aan elkaar rijgen van verschillende nummers eerder als reflex dan als tweede natuur. Drie, vier nummertjes tot één lange jam rekken, daar draaien ze hun hand niet voor om. Gitarist Wout Kemkens kruipt helemaal in zijn gitaar in de glorieus overstuurde outro's, waarin het volgende nummer alvast doorklinkt. Dat is een genot om naar te luisteren. Donnerwetter zit nooit zonder energie en speelt gerust de hele nacht vol, terwijl het publiek ademloos buiten de tijd en ruimte wordt geplaatst om zich te vergapen aan het virtuoze en vooral uitgebreide arsenaal aan muziekvindingen.

Horrorclown
Toch is niet alles even glansrijk. Compromisloos als Donnerwetter is, schuren ze voortdurend tegen het randje van gekte. Dat is niet zonder risico. Het ongetwijfeld goedbedoelde, maar nogal hysterische clownlied Mango Juice is circusmuziek met veel van alles, behalve dat liederlijke wat Donnerwetter zo boeiend maakt. Eerder een vreemd en rommelig allegaartje, al trekt Rocco er nog zulke gekke bekken bij. Gelukkig is het slechts een kleine smet op een verder vlekkeloze avond. We vergeven het 'Rocco de Horrorclown' met liefde.

Zielenpijn
Met zijn koffiebruine stem brengt hij verder niets dan mooie, diepgaande teksten vol overtuiging - over zielenpijn, over troost, troosteloosheid en de liefde. Geen frivoliteiten, ook niet tussen de nummers door. Godzijdank. Ook over hun teksten valt niet te onderhandelen - Rocco zingt recht uit het hart dat hoor je, dat voel je, dat zie je. Melancholiek met ballen.

Het warme slotapplaus en bewonderende gedachtewisselingen van het publiek achteraf heeft Donnerwetter dik verdiend met een onwerkelijk perfectionisme en vooral die onvermurwbare passie. Met die hartstocht en het ontbreken van lichtvoetigheid, zette Donnerwetter uiteindelijk een optreden neer dat staat als een bunker in een loopgraaf.