Gezien de grote liefde van het label voor de Engelse progressieve rocktraditie – zo brengt men al jaren werk van progicoon Steven Wilson uit – behoeft het niet te verbazen dat Travis een grote staat van dienst heeft in dit specifieke domein: niet alleen heeft hij vaak op het podium gestaan met voornoemde Wilson en vormt hij een duo met Robert Fripp, ook voor illustere acts als Gong en The Soft Machine Legacy is hij geen onbekende. Nadat hij vanavond middels 'Ascending' energiek uit de startblokken is gevlogen, weet hij zelfs te vertellen dat hij onlangs met zijn jeugdheld David Gilmour op tour mocht. Van die laatste horen we verder geen werk voorbij komen, maar zijn legendarische voorganger Syd Barrett wordt wel geëerd met een soepele versie van 'See Emily Play'. Het is niet de enige referentie naar de zestiger jaren die deze avond gemaakt wordt, want ook 'Smokin' At Klooks', een speelse ode aan de voormalige bar in Londen die latere grote namen als Eric Clapton, Keith Richards en Peter Green een podium bood, evoceert met zijn eigenaardige combinatie van exotica en fel bluesy gitaarwerk de creatieve atmosfeer van die tijd.
Theo Travis' Double Talk verblijdt Paradox met stomende mix van jazz en prog
Tonefloat maakt goede naam wederom dubbel en dwars waar
Het was alweer eventjes geleden dat we voor het laatst getuige waren van een door Tonefloat gepresenteerde avond in Paradox, maar afgelopen woensdag schotelde het Rotterdamse kwaliteitslabel ons dan toch opnieuw een fraai concert voor. Met zijn virtuoze kwartet Double Talk liet de Britse saxofonist en fluitist Theo Travis horen bepaald niet voor één gat te vangen te zijn.
Dat is uiteraard zeker niet de verdienste van de moeiteloos tussen sopraan, tenor en fluit schakelende bandleider alleen, maar ook van zijn niet minder onderlegde medespelers. De finesse en veelzijdigheid van drummer Nic France, organist Pete Whittaker en gitarist Mike Outram zorgen er bijvoorbeeld voor dat de op zich bizarre kruising van ballade en blow out session 'Transgression' (tevens het titelnummer van het laatste album van dit combo) opeens heel natuurlijk klinkt. Of men nu uit zijn dak gaat in 'Fire Mountain' of ruimte maakt voor lyrische bespiegelingen in het naar de zoon van Travis genoemde nummer 'Song For Samuel' of het via Robert Wyatt aan Philip Catherine ontleende stuk 'Maryan', deze groep weet alles overtuigend voor het voetlicht te brengen, waarbij ieder lid ook ampel gelegenheid krijgt de individuele virtuositeit te demonstreren. Het spaarzame, maar indringende gebruik van loops door de frontman geeft het geheel nog extra kleur en diepte, hetgeen er met de fascinerende exercities van zijn bandgenoten voor zorgt dat het besef van tijd vervaagt en we ons verbazen over de stand van de wijzers van de klok wanneer er met het pakkende 'Portobello 67' een einde komt aan de laatste set. Heel mooi dat Tonefloat en Paradox dit zeldzame uitstapje van Travis' Double Talk naar het Europese continent hebben weten te realiseren.