Hoe is het idee ontstaan om een Roadburn Festival te organiseren?
“Walter [Hoeijmakers] en ik schreven samen voor een muziekblad, en toen dat op de fles ging wilden we toch wat doen met onze kennis en contacten. Dat werd Roadburn.com. Binnen een paar jaar werd dat één van de centrale punten van de stoner/doom-scene en vroegen enkele zaalboekers of we onze naam niet wilden verbinden aan een avond met 'ons soort' muziek. Dat ging lopen en vanaf 2005 kwamen we in 013 terecht, waar het grootsere vormen ging aannemen.”

Wat hadden jullie oorspronkelijk voor ogen met het festival, en hoe heeft het zich in de loop der jaren ontwikkeld?
“Grootse plannen hebben we in het begin nooit gehad: kwaliteit bieden, muzikaal en productioneel, dat was eerder het uitgangspunt. Bandjes bij elkaar zetten die we leuk vonden en dan maar hopen dat er mensen op af kwamen. Dat lukte en in de loop der jaren hebben we dat uitgebouwd tot een festival van wereldwijde naam.”

Wat heeft je uiteindelijk doen besluiten om na al die succesvolle jaren bij het festival (en de website) te vertrekken?
“Walter en ik hebben ons in de loop van de jaren op andere dingen toegelegd. Hij zat meer in het contact met 013 en het daadwerkelijke boeken en het bewaken van de artistieke lijn. Ik deed meer met randzaken zoals de audio-opnames, merchandise etc. Gaandeweg zijn die twee zo uit elkaar gegroeid dat de basis, de reden waarom we gestart zijn, voor mij een beetje uit het oog werd verloren. Walter zit daar door zijn werkzaamheden nog steeds wel middenin; ik dreef daar steeds verder van weg. Dan kun je er voor kiezen om te proberen om weer terug te gaan naar die basis, maar gezien de veranderde status van het festival en de manier waarop het wordt georganiseerd was dat niet heel realistisch. Dus heb ik ervoor gekozen om me op andere zaken te richten.”

Kun je bepaalde edities of evenementen aanwijzen waarop je met veel trots terugkijkt?
“Iedere editie had wel speciale momenten. En die spelen zich eigenlijk altijd op het podium af. Het is altijd de muziek, nooit de dingen die aan de achterkant van het festival spelen. Het boeken van een band zoals één van mijn favorieten Swans bijvoorbeeld is leuk, maar als ze dan op het podium staan, de zaal is vol, het werkt in de Roadburn-context (wat vooraf helemaal nog niet zo zeker was), dan is dat wel een hoogtepunt. Evenals de optredens van bijvoorbeeld Fields Of The Nephilim, Chelsea Wolfe of Nihill. En voor mij in het bijzonder bands waarvan je vooraf misschien niet zult zeggen dat ze honderd procent Roadburn zijn, maar die wel werken op het festival. Daar heb ik altijd het meeste uitgehaald.”

Waar ben je nu mee bezig, en welke plannen heb je nog voor de toekomst?
“Dit jaar doe ik nog even rustig aan, mijn dochters zijn twee en vier dus die slokken nogal wat tijd op. Ik heb samen met drie vrienden ook nog de labels Burning World Records, Roadburn Records en Burning Inside Records en doe nog wel een release als Roadburn Festival Records, de exclusieve release die we de laatste jaren op het festival verkopen. En ik werk ook als ZZP-er, doorgaans als projectmanager bij de overheid bij ICT/communicatie-projecten. Dus de week is ondanks het afvallen van Roadburn nog steeds goed gevuld. Op de achtergrond ben ik wel met nieuwe projecten bezig, maar dat schuif ik bewust nog wat voor me uit. Net zoals bij Roadburn komt dat wel op een juist moment.”