Experimenteel TaxiWars swingt en schuurt

Tom Barman heeft een gouden trio achter zich

Jessy de Cooker ,

dEUS-zanger Tom Barman staat met zijn zijproject TaxiWars in een uitverkocht Paradox en weet indruk te maken met schurende en experimentele jazzmuziek.

Cliché-alert: Tom Barman heeft zichzelf als zanger van TaxiWars opnieuw uitgevonden. De zanger van dEUS is met zijn inmiddels 44 jaar, waarvan hij liefst 25 jaar frontman is van de Belgische cultband, een zeer gerespecteerd figuur in de internationale muziekwereld. Met dit project wil hij zich duidelijk prominent plaatsen in een nieuw muzikaal spectrum: jazz.

Barman neemt tijdens het optreden in Paradox het m-woord zelf al in de mond. Met de woorden 'Dit is eens een nummer dat niet over een midlifecrisis gaat' kondigt hij het nummer Borgerhout Shuffle aan.

Met TaxiWars en met het recent opnieuw gestarte electronicaproject Magnus is Barman bezig zich weer wat van de alternatieve rock van zijn moederband los te weken. En dat werkt: Paradox is stijf uitverkocht. Wanneer Barman en zijn jazztrio iets voor negenen het podium betreden, wordt er voor een jazzconcert bovenmatig hard gejoeld.

Jazz met punkattitude

De zanger stelt meteen zijn band voor. Hij heeft een waar sterrenensemble rond zich weten te formeren. Nicolas Thys (contrabas) en gelegenheidsdrummer Dré Pallemaerts verdienden hun sporen al in de Amerikaanse jazzscène, maar de bekendste van al is saxofonist Robin Verheyen. De 32-jarige Verheyen werd in het verleden meermaals genomineerd voor een MIA, de meest prestigieuze muziekprijs van België, en stond enkele jaren geleden aan de basis van TaxiWars. Toen hij via zijn manager, die toevallig goed bevriend was met Barman, hoorde dat de frontman een ‘jongehondenband in de jazz’ wilde beginnen, was het eitje gauw gelegd.

In de Paradox perst Verheyen meteen alle lucht uit zijn longen in een jam die dient als warming-up. “Jazz met een punkattitude,” beschrijft Barman TaxiWars in ieder interview, en daar is niets van gelogen. Terwijl de saxofoon van Verheyen giert, dendert de ritmesectie al snel als een onheilspellende stoomwals over het podium. Tijdens deze korte jam zit Barman op een barkruk te genieten. Hij nipt nog eens van zijn drankje, stapt tussen zijn bandleden en begint op z’n Barmans met een doorrookte stem te zingen, gesteund door zijn doordenderende muzikale trio.  

Maar toch ook experimenteel

De beschrijving van TaxiWars door Barman doet vermoeden dat het kwartet een uur lang zal beuken tot de Paradox gesloopt is, maar niets is minder waar. Er is geen ruimte voor de standaard 'shoobedoobedoo-jazz', maar er zit wel degelijk variatie in de nummers van TaxiWars – in tegenstelling tot de standaard punkband.

Microfoon
Barman helpt hierin mee door steeds te pielen met z'n microfoon. Wie Magnus wel eens heeft gezien, kent het machientje in de microfoonstandaard van de zanger waarmee hij zijn stem tot het uiterste kan vervormen.

Maar het blijft niet bij Barman en zijn stemexperimenten. Verheyen toont zich een multi-instrumentalist door ook de alt-saxofoon op onorthodoxe wijze te bespelen. De geluiden die hij produceert, zijn niet te beschrijven - maar het werkt wel. Daarnaast experimenteert Barman er op los; hij steekt z’n microfoon geregeld in de saxofoon van Verheyen en houdt hem akelig dicht bij de drumstokken en drums van Pallemaerts.

Naast de eerdergenoemde Borgerhout Shuffle is prijsnummer en single Death Ride Through Wet Snow een hoogtepunt op een avond waarop Tilburg de zoveelste incarnatie van Tom Barman te zien krijgt. Het is te cliché om te beginnen over Barman die zich opnieuw uitvindt; zijn carrière ís namelijk al een aaneenschakeling van vernieuwingen. Het is ook evenzeer een cliché om TaxiWars de jazzversie van dEUS te noemen. Maar in beide gevallen kloppen de clichés. De donkere kant die de jazz van TaxiWars kenmerkt, kennen we van dEUS. Maar wat blijft hangen is dat Barman met TaxiWars weer een trio stermuzikanten rond zich heeft verzameld, en dat de heren elkaar swingend en schurend tot grote hoogten stuwen.