Isabel Nolte wil Nederlandse theaters veroveren

'Ben graag de rare Duitser'

Pieter Heijboer ,

Isabel Nolte verhuisde kort geleden naar Tilburg en wil vanuit de kruikenstad de Nederlandse theaters veroveren. De van oorsprong Duitse kleinkunstenares maakt liefdesliedjes met humor en tragiek en schuwt niet om voor de exposure aan talentenjachten en wedstrijden mee te doen.

Geboren in het Duitse dorpje Stromberg verhuist Isabel in 2008 voor een studie psychologie naar Enschede. Uit noodzaak, want de Duitse opleidingen stellen hoge eisen en dus wijken veel Duitsers uit naar Nederland om daar die studie te volgen. Isabel speelde in haar geboorteland al mee in theaterproducties, maar pas in Enschede pakt ze de microfoon om op het podium te gaan zingen. Na twee bandjes te hebben versleten, besluit ze mee te doen aan The Voice of Holland. 

Waarom? 

Het was niet eens de eerste talentenjacht. In Duitsland had ik al meegedaan met X-Factor. Die wedstrijden zijn voor mij een manier om te kijken waar je staat. Ik had nooit verwacht dat ik ook maar door een ronde zou komen, maar bij The Voice haalde ik het tot de Battles. Ik kreeg goede feedback en daarmee het gevoel dat mensen in me geloven.

Het lijkt me niet het programma waar een kleinkunstenares aan meedoet?

Als je bekend wil worden en door wil breken, moeten mensen je kennen. Als je dat snel wil doen, moet je gewoon op televisie komen. Ik word er nog steeds mee aangekondigd: ’Dit is Isabel Nolte van The Voice’. Ik heb me er lang tegen verzet, maar vind het nu niet meer erg. Het enige wat het zegt, is dat ik wel redelijk kan zingen. Dat is mijn certificaat. 

Waarom heb je je er eerst tegen verzet?

Toen ik net begon met cabaret vond ik dat mensen het niet mochten weten. Super gênant als je met zo’n programma meedoet, maar er ligt geen taboe meer op. Eerst was het dan van: ’Dat is niet authentiek’. Maar daar gaat het niet om. Als je het goed doet, maakt dat niks uit. Het is een manier om te laten zien wat je kan en waar je je aan moet meten.

Je staat ook op Youtube in een filmpje waar je een liedje zingt in de trein met zowat alle medepassagiers in de coupe.

Ja, dat was in de trein van Amsterdam naar Utrecht.  Ik werd gefilmd door een jongen die het later naar me toestuurde, toen heb ik het online gezet. Metro deelde het en inmiddels is het meer dan dertigduizend keer bekeken. Het heeft me een hoop nieuwe fans en volgers opgeleverd.   

Wat dat een spontane actie?

Ik raakte in gesprek en toen ze hoorden dat ik zangeres ben, vroegen ze me een liedje te spelen. Normaal gesproken wil ik dat niet, maar ik ben makkelijk over te halen. Het initiatief kwam niet van mij. Ik heb liever dat ze een kaartje kopen en naar me komen luisteren.

En als we komen, wat krijgen we dan te horen? Waar gaan jouw liedjes over?

Liefde is mijn grootste drijfveer in het leven en ik probeer het op een andere manier te benaderen dan anderen. Ik maak ook liedjes over die ene gast die niet kwam opdagen voor een date of die jongen waar je beter alleen een friends with benefits-relatie mee had kunnen hebben. 

Liefde lijkt me inderdaad een platgereden pad.

Ik denk dat liefde zo universeel is dat daar nooit genoeg liedjes over gemaakt kunnen worden. Ik ben in gesprekken met anderen altijd op zoek naar verschillende perspectieven en probeer in mijn liedjes de verschillende facetten van liefde aan te raken. Dit klinkt echt super kitsch, maar goed.

Welke facetten raak je graag aan?

Het gevaarlijkste deel van liefde, afhankelijkheid, vind ik heel spannend. En humor. Mensen zien vaak de humor van hun situatie niet in, maar het is vaak heel grappig. Ik probeer een luchtige toon te houden, maar daar zit misschien juist de tragiek in. Met humor naar vervelende situaties kijken, maakt die nog pijnlijker. Het personage op het podium is in ieder geval wanhopig op zoek naar het leuk maken en leuk gevonden te worden, maar daar schuilt veel onder.

Wat is dat personage op het podium?

In principe ben ik het. De teksten zijn vooral autobiografisch, maar net als jij niet iedereen alles vertelt, doe ook ik zal me niet helemaal bloot geven. Ik ben in ieder geval graag de rare Duitser. Bij bijna alles wat ik doe, vooral als ik gek doe, denken anderen ‘Ach ja, het is Isabel maar’. Dat ik Duits ben, geeft me een bepaalde ‘Narrenfreiheit’. De nar kon vroeger ook alles zeggen en maken. Zo voel ik me ook wel eens.

Isabel Nolte staat 25 september geprogrammeerd voor het Cultureel Café. Later in het jaar speelt ze 11 november in Theater de Boemel met haar eigen show ‘Onderweg’.