Een nieuwe band maar niet bepaald nieuwe gezichten. Sander Tonino, Joost Cornelissen, Jasper Broekhoven, Youri van der Avoird en Rob van der Veeken, wie de afgelopen 20 jaar heeft opgelet heeft ze allemaal al weleens op het podium zien staan. In Green bijvoorbeeld, Awaiting Seasons en de voorganger The Inaxy, Salivary, Craven Screaming of The Lo.Cust of een hele rits aan punk, hardcore en metalbands, waarvan er veel de origine hadden in de punk/hardcore klei van Dongen in de late jaren 1990. Niet geheel verrassend, daar drie van de vijf leden uit het broek van Dongen zijn getrokken. “We noemen Dongen ook weleens het epicentrum van de muziek.”, grapt Youri, om meteen te worden gecorrigeerd door Joost (een van de twee Tilburgers, ooit de springende voorman van Lo.Cust) met “Nee, jullie doen dat!”. Ondertussen schenk ik koffie bij en bedenk dat de naam Here Be Dongen ook best gepast was geweest. 

De vijf leden van Here Be Dragons begonnen in 2014 samen te spelen. Vijf ervaren en beslagen muzikanten uit even veel verschillende muzikale windstreken die elkaar vonden in een gezamenlijke liefde voor het geluid van de postrock. Een ambitieuze keuze, werp ik op, om nieuwe deuren proberen te openen in een genre dat uitgemolken of zelfs dood lijkt. Reden voor Youri om uit te leggen dat de band ook niet direct postrock maakt. “Laat ik voorop stellen, ik vind ons geen traditionele postrockband. Wat ons aanspreekt in het genre, met name bij bands als Mogwai, Explosions in the Sky en Godspeed You Black Emperor, is de sfeer, gelaagdheid en dynamiek die in die muziek zit. Dat zijn dingen die wij heel graag terug horen in muziek. En ook de plek die de gitaren daar bijvoorbeeld bij innemen. Wij proberen dat echter wel te verpakken in liedjesvorm, waarbij zang een even zo belangrijke rol speelt.”

Dat het liedje centraal staat is op These Golden Days Of Youth ook duidelijk te horen. Vier indierocknummers met zwaar gelaagde gitaren, maar wel met een kop en staart, iets wat bij menig postrockband nog wel eens verloren gaat in de crescendo en de twaalf minuten durende opbouw. Eigenlijk meer te vergelijken met bands als Aereogramme en The Appleseed Cast, indierock bands die op gelijke wijze gebruik maken van elementen uit de postrock. Bands die vanuit een liedje werken en daar dan vervolgens de gitaarlagen om heen lijken te leggen. Een compliment, aldus Youri van der Avoird, al geeft hij aan dat de band niet altijd zo werkt.

“Bij ons werkt het soms ook andersom hoor. Dan gaan we van 10+ minuten muziek uiteindelijk terug naar een liedje van 4.30 minuut. Er moet eerst een “klik” ontstaan in de muziek, dan pakken we daarop door, structureren we, komt er zang bij, gaat het nog een paar keer over de kop en dan komt er uiteindelijk een liedje met een kop en een staart uit. Een aantal nummers ontstaan uit jams in de oefenruimte. Daar gaan we dan op zoek naar het moment waarop het gevoelsmatig “klopt”. Dan weten we dat we iets goeds in handen hebben en daar bouwen we dan op door, maar het komt ook wel voor dat iemand met een concreet idee de oefenruimte in komt.”

Daarbij maakt de band ook volop gebruik van de moderne technieken. Alles in de oefenruimte wordt opgenomen en na de repetities in een dropbox met elkaar gedeeld zodat de leden los van elkaar buiten de repetities om ideeën verder kunnen uitwerken. Iets waardoor de verschillende muzikale achtergronden van de vijf ook steeds naar voren blijven komen. 
“Die verschillende achtergronden houden het ook interessant wat mij betreft.”, aldus Youri. “We hebben samen een sound gevonden wat wel de “sweet spot” is van al onze muzikale voorkeuren. En van daaruit helpen de verschillende muzikale achtergronden en voorkeuren om het interessant en afwisselend te houden.” 

De leden zijn geen tieners meer, het zijn vaders met verantwoordelijkheden, vaste banen en andere verplichtingen. De creatieve drive en de ambitie zijn er echter niet minder om. Zo kun je je EP natuurlijk ook gewoon meteen presenteren in een zaal van 500 tot 700 man, tijdens je tweede optreden ooit.
“De keuze voor 013 is ook wel ingegeven door de zaal zelf, de faciliteiten daar en het feit dat we onze EP per se in Tilburg wilden presenteren. We hopen veel toffe shows te gaan doen in 2016. En dat hoeven echt niet allemaal zalen van 500-700 man te zijn. Er staat in februari ook al een show geboekt in So What in Gouda, samen met Heavylight en The Great Communicators, ook 2 toffe bands. Onze EP presentatie is misschien het eerste wat mensen van ons gaan zien, maar de afgelopen periode hebben we achter de schermen hard gewerkt. Zo zijn we een samenwerking aangegaan met The Bakery uit Utrecht, die voor ons de boekingen doet.”

Iets wat Here Be Dragons uit handen heeft gegeven, maar verder lijkt het vijftal graag alles dicht bij zich te willen houden. DIY vanuit een duidelijke esthetiek die in muziek en artwork naar voren blijft komen, al is dat niet altijd even bewust. “Qua artwork heeft het wel raakvlakken met minimalistisch design. Qua muziek op eerste gehoor misschien niet zo, maar de drang om het in ieder geval niet te complex te laten klinken is zeker wel aanwezig.”
En dat wordt vrijdag 8 januari dus gepresenteerd in 013, in een set die voller gevuld zal zijn dan de EP die de band er komt dopen. “Het idee was ook wel een beetje om eerst een EP met een beperkt aantal nummers op te nemen, daarmee hopelijk redelijk wat live te kunnen gaan spelen en daarna weer eens de studio in te duiken.”

Een hoop die ik met ze deel. De eerste EP maakt Here Be Dragons in ieder geval meer dan een belofte, eentje die de band live hopelijk ook waar maakt. Vrijdag 8 januari zulle we het zien, al verwacht ik dat niemand daar teleurgesteld van thuis zal komen.

 

Verscheen eerder op de blog van Sounds Tilburg.