Parne Gadje zwerft vrolijk de vrije ruimte in met Klapstuk

Blanke zigeunervrienden gaan met Jacq Palinckx en Niels Broos op avontuur

Wouter de Waal ,

Het quasi-gipsygezelschap Parne Gadje maakt momenteel een onorthodoxe ronde langs diverse Nederlandse podia, waarbij het steeds met andere (plaatselijke) muzikanten samenwerkt. Deze zaterdag voegen de veelzijdige artiesten Niels Broos en Jacq Palinckx zich bij de groep, om tezamen een afwisselende reis naar onbekende muzikale contreien te ondernemen in Paradox.

Uit de hoeveelheid instrumenten die voor aanvang van het concert al op het podium uitgestald staat, meent de fotograaf van dienst op te kunnen maken dat vanavond minstens tien personen de planken zullen beklimmen. Dat blijkt niet het geval, maar het tekent de flexibiliteit van deze band, die graag van lied tot lied in een andere instrumentale bezetting opereert. Naast vertrouwde waarden als saxen, een gitaar, een klarinet en een accordeon, treffen we bij Parne Gadje ook een keur aan percussie-artikelen en een opvallend, als bas dienend gevaarte aan, dat oogt als een product van de betere huisnijverheid. Hoewel de naar de zigeunercultuur refererende naam (die zoiets als 'witte buitenstaanders' betekent) terecht suggereert dat de muziek van dit vijftal sterk beïnvloed is door de stijl, passie en energie van gipsy-ensembles, laat de aanwezigheid van een laptoptovenaar al zien dat dit bepaald geen traditioneel gezelschap is.

Op zichzelf heeft dit zooitje ongeregeld dus geen extra muzikale ingrediënten nodig, maar om het eclecticisme helemaal ten top te voeren, nodigt men deze tour onder de noemer 'Klapstuk' iedere show een tweetal speciale gasten uit. Waar de digitale component van het groepsgeluid sowieso al voor een enigszins zwevende klank zorgt, maken de onder meer met elektrische tandenborstels bewerkte gitaar van Jacq Palinckx en de elektronisch gemodificeerde toetsenbijdragen van Niels Broos de ruimtereis vandaag compleet. Het levert een interessant contrast op met de in de grond genomen zeer aardse liederen die onder de bezielende aanvoering van Marc Constandse over de aanwezigen uitgestort worden, op een ludieke manier handelend over onder meer liefdesleed en maatschappelijke problemen. Hemel en aarde blijken echter minder verscheiden dan zo op papier lijkt: Broos en Palinckx tonen zich bijvoorbeeld met cimbalomachtig gepluk aan pianosnaren en sfeervolle zigeunermotiefjes ook van een andere kant. Welbeschouwd kun je tenslotte zowel op aarde als in de kosmos eindeloos rondzwerven – en daar gaat het toch maar om.