Nederpopavond komt laat op gang, maar biedt hoop voor de toekomst

Na de stilte volgt de storm

Jessy de Cooker ,

Ga er maar aan staan: tijdens een op muziekgebied drukke vrijdag een avond rond een niet al te populair muziekgenre (nederpop) organiseren. Hall of Fame deed het en verdient daarvoor, ondanks wat minpuntjes, alle lof.

Het is zo’n avond dat je jezelf het liefst zou willen opsplitsen. In Extase betreden Komatsu, Beroerte en Paramatman het podium, en in Little Devil zorgt The Devil's 3rd naar horen zeggen op hetzelfde moment voor een zweterig feestje. Maar de Hall of Fame is vanavond het heuse toneel van Nederpop in Tillywood; een nederpopavond in de Spoorzone.

Het is altijd lastig om als opener als eerste het podium te betreden, maar het kost waarschijnlijk een diepe zoektocht in de 3voor12/Tilburg-archieven om een nóg lagere opkomst voor een act in Tilburg te vinden. En na een paar nummers van De Koorts uit Amersfoort overvalt je het gevoel dat de thuisblijvers gelijk hebben. De band start voortvarend met een muur aan galmende gitaren en hoge zang als The Boxer Rebellion in hun beginperiode – of als een bastaardkind van Arcade Fire en Frank Boeijen, zoals ze het zelf noemen.

Een nummer als Niet Boos zit vol melancholie en combineert een knappe indiesound met simpele teksten (‘Ik ben niet boos, alleen teleurgesteld'). Helaas valt alles in het water na de saaie liefdesballade Sylvia: de zangpartijen lopen niet meer zo soepel, en het merendeel van de al niet in groten getale uitgelopen Tilburgers gaat een biertje doen in de centrale ruimte. Pas bij afsluiter Maalstroom, gebouwd rond de lyric ‘Vind me op de bodem / Grijp me bij mijn haar’ en tevens de naam van de vorig jaar uitgebrachte EP, gaat het niveau weer omhoog. Dan is te horen waarom deze band in het voorprogramma van De Dijk heeft gestaan.

Feeststemming bij Nick en de Doorsnee

Terwijl Nick en de Doorsnee opbouwt, stroomt de ruimte langzaam voller. Wanneer de op de Rockacademie geformeerde groep het podium opstapt, is er zelfs sprake van een feeststemming. Precies goed voor de dansbare, zwoele Nederpoprock van Tilburger Nick Pilmeyer. Nick en de Doorsnee heeft iets paradoxaals. Qua teksten blijft er, net als hiervoor bij de Koorts, weinig memorabels hangen. 'Ik twijfel altijd aan alles,' zingt zanger Pilmeyer in zijn setopener. Daar staat tegenover dat de Tilburgse troubadour zijn negatieve boodschap fris verpakt. Met z’n blokjesoverhemd en losjes hangende lange blonde haar heeft hij ook nog eens iets weg van Lucky Fonz.

Qua thematiek schiet het optreden alle kanten op. De nummers gaan over relaties, alcohol, een travestiet (Zwanen) en over een overleden vriend (Ik snap je een beetje).

Meezingen met De Eerste De Beste

Nick en de Doorsnee blijkt een perfect opstapje naar slotact De Eerste De Beste. Bij de Tilburgse formatie blijft het gevoel van een thuiswedstrijd van Barcelona in Camp Nou hangen; vanaf het eerste nummer is duidelijk dat dit de act met de grootste fanbase is. Daar speelt de band gretig op in. Na een paar nummers wordt een vriend in het publiek gevraagd om een hele stapel songteksten uit te delen, want tijdens het nummer Vandaag wordt een songcontest gehouden. Deze niet eerder vertoonde, maar zeer leuke gimmick slaat aan: de zaal brult het nummer enthousiast mee.

Niet dat zanger Joost Ariens hulp nodig heeft. Zijn stem heeft live, door zijn zanglijnen en hooglaagwisselingen, iets weg van de stem van nederpopmastodont Henny Vrienten. De nummers zitten vol elektropopinvloeden, maar er zit voldoende variatie in om ervoor te zorgen dat het geen moment gaat vervelen.

Positief gevoel ondanks somberheid

Ook bij deze laatste act overheerst de zwaarmoedigheid. 'Ik hoef niet gelukkig te zijn,' zingt Ariens op een gegeven moment. Die sombere tendens zullen we maar wijten aan de economische crises van de laatste jaren en alle problemen in de wereld.

Aan het einde van de avond die zo stroef begon, is de zaal toch helemaal volgestroomd. Die danst en danst en geeft nederpop in Tillywood (en het genre in het algemeen) de opkikker die het nodig heeft. Tijdens De Koorts leek de nederpop door het wegblijvende publiek even dood, maar naarmate de avond vordert wordt duidelijk dat er in Tilburg een goed fundament ligt voor de toekomst.