De ongetwijfeld fascinerende vertoning van Diamanda Galás' 'Schrei 27' met aansluitende Q&A moeten we vanwege het vroege tijdstip helaas laten schieten, maar de funeral doom van het Finse instituut Skepticism is ook bepaald geen slechte manier om de dag te beginnen. De band begeeft zich zelden buiten de landsgrenzen, wat de ondertussen al wat bezadigde veteranen op het idee zal hebben gebracht de fans in de gelegenheid te stellen om hun favoriete nummers te kiezen; een sympathieke geste van dit zeer stemmig ogende gezelschap, dat in uitvaartkledij en omgeven door witte begrafenisbloemen op het podium staat. Het orgel in de hoek maakt de sacrale sfeer op dit vroege uur compleet. Na deze plechtige dagopening hadden we het plan om het Franse Chaos Echoes met een bezoekje te vereren, maar nogal veel mensen blijken dezelfde gedachte te hebben gehad, dus laten we de bomvolle Extase voor wat die is om ons in plaats daarvan te laven aan de sfeervolle folkklanken van het Britse Galley Beggar in het Patronaat. Voorgaande dagen stonden hier, waarschijnlijk mede door het ongekende bezoekersaantal, nogal eens lange wachtrijen (misschien is het, al de productionele rompslomp ten spijt, toch wel de moeite waard om de Midi voor de komende jaren als extra zaal in overweging te nemen), maar nu kunnen we zo doorlopen. Misschien zijn de in eeuwenoude tradities gegrondveste klanken van deze sympathieke minstrelen, aangevoerd door een zwangere zangeres, wat te soft voor de gemiddelde Roadburnbezoeker, maar wij krijgen zeker geen spijt van onze keuze voor dit ontspannen maar tezelfdertijd meeslepende concert vol natuurlyriek, en kunnen Lee Dorrian alleen maar gelijk geven wanneer hij stelt dat dit één der beste acid-folkacts van dit moment is.
Roadburn 2016: Roadburnzaterdag weet ook buiten Neurosis moeiteloos te overtuigen
Buitengewoon gevarieerde dag voert ons van lieflijke folkklanken naar meedogenloze noise
Ongemerkt zijn we alweer op de helft van het festival aanbeland, maar met een overvol weekendprogramma hoeven we nog niet aan het onvermijdelijk oprukkende einde te denken. Deze dag bleek, door vaak overvolle kleinere zalen, voor ons een dag van programmatische verrassingen te worden, die ons ervan doordrongen dat ook aan de randen van het Roadburnspectrum veel te beleven is.
Na op die manier pardoes van de dood in het volle leven te zijn terechtgekomen, is het tijd dit aardse bestaan geheel achter ons te laten en de weidse ruimte op te zoeken met Astrosoniq. Het onweerstaanbare spelplezier van deze opgewekte Brabanders werkt uiterst aanstekelijk, en met hun voor de gelegenheid enorm uitgesponnen grootste hit 'As Soon As They Get Airborne' hebben ze een space-anthem geschapen dat de tand des tijds volledig onaangetast heeft gelaten. Vervolgens pikken we nog even het eerste deel van de set van 'supergroep' Tau Cross mee, met in de gelederen onder meer leden van crustacts Amebix en Misery. Het is misschien vloeken in de Motörheadkerk, maar na het verscheiden van Lemmy komt deze van stugge raspende uithalen voorziene boze crustpunkrock-'n-rollband in een aantal opzichten heel dicht in de buurt van dit oude fenomeen. Ondertussen begint onze maag nogal te rammelen, dus begeven we ons een poos in het inmiddels doorgebroken zonnetje om weer tijdig terug te zijn bij de Main Stage voor het door de nodige muzikantenvrienden opgeluisterde optreden van Converge, dat deze set wijdt aan een aantal van de meer epische nummers in hun uitgebreide repertoire alsmede een cover van The Cure. Ongeveer halverwege de show betreedt Neurosis' Steve von Till het podium om een nummertje mee te brullen, waarop Chelsea Wolfe ons met een aantal liederen meegeeft dat de wereld nog steeds een bijzonder nare plek is. Het optreden van Dead To A Dying World had goed aangesloten bij deze thematiek, maar de uitpuilende Green Room oogt wat afschrikwekkend, dus lopen we door naar Extase voor het optreden van Crumbling Ghost. De zangeres van deze zwaar versterkte doomfolkgroep uit Londen heeft een goede stem en kan volkswijsjes heel aardig over het voetlicht brengen, maar het muzikale geweld eromheen kan ons niet zo boeien als de meer subtiele en (ook qua instrumentatie) veelkleurige idyllische invulling die Galley Beggar eerder aan het genre gaf. Na een korte drinkpauze lopen we door naar het Patronaat, alwaar ons een noiseset van Lee Dorrians oude streekgenoot Russell Haswell wacht. Dit is zeker één der meest extreme acts op de bill en, getuige de halflege zaal, één die enigszins buiten het perspectief van de meeste Roadburnadepten valt. Jammer, want het door omgekeerde en achterstevoren afgespeelde, zeer indringende projecties begeleide brute elektronische noisegeweld van deze grijsaard laat de mensen die wel aanwezig waren zowel uitgelaten als innerlijk gereinigd achter.
In de Extase is de geestverruimende doomjam van het Finse Atomikylä ondertussen tot een climax gekomen, die we nog mooi even kunnen meenemen voor een half uur later het Belgische Lugubrum Trio de planken betreedt. Deze geestrijke dwazen, die het traditionele blackmetalgeluid verrijken met jazzloopjes, wereldmuziek en bovenal een flinke dosis Vlaamse zotternij, tonen overtuigend aan dat zelfs black metal op een humoristische wijze gebracht kan worden zonder aan zeggingskracht in te boeten. Onder het recensentenvolkje maakt deze band al langere tijd opgang, maar de doorbraak naar het bredere (ruimdenkende metal)publiek lijkt een beetje uit te blijven. Erg spijtig, want hun zelfbenoemde 'boerske blèk metal' herbergt een keur aan stijlen die opvallend genoeg niet uitmondt in een stuurloos eclecticisme, maar een uitgesproken eigen karakter uitstraalt waarin de zwartmetalen grond steeds als herkenbare basis aanwezig blijft. Uit die bodem spruiten echter de meest vreemdsoortige gewassen op, die aardige titels meekrijgen als 'Gaza', 'Kurlerha Omugongo' en 'De Vette Cuecken'. Warm aanbevolen voor iedere boer die voor de verandering eens iets wil vreten dat hij niet kent. Lugubrum is trouwens niet het enige alternatief voor het slechts schijnbaar onvermijdelijke Neurosis, want in de Green Room staat Kenn Nardi na enige kleine opstartproblemen van technische aard de grootste hits van zijn legendarische progressieve thrashband Anacrusis te spelen voor een bescheiden, maar daarom niet minder enthousiast gehoor. Nummers van alle platen passeren ouderwets strak de revue en bewegen de hier en daar aanwezige thrashfanaten tot het losgooien van de nekspieren. Een heel aangenaam slot van de op een na laatste dag van dit festijn, dat ons tijdens de Afterburner alsnog de kans zal bieden om het almachtige Neurosis live te aanschouwen.