De dag begint namelijk meteen al goed met het Noorse Green Carnation, dat een uitvoering geeft van haar uuromspannende nummer (en gelijknamige album) 'Light of Day, Day of Darkness'. De duistere, dromerige atmosfeer van dit werk, dat handelt over ingrijpende persoonlijke ervaringen van leven en dood, komt op het podium van de Main Stage voor een aandachtige schare luisteraars optimaal tot zijn recht. Het moet een genoegen zijn voor de band om die zorgvuldig geconstrueerde compositie, waarin zoveel tijd en moeite is gaan zitten en die zo een zwaar persoonlijke lading heeft, op deze magistrale manier met grootse achtergrondprojecties en mooie belichting over het voetlicht te kunnen brengen. De toehoorder is op zijn minst een prachtige herinnering rijker, maar veel tijd om die te laten bezinken is er niet, want niet lang daarna speelt Blind Idiot God in de Green Room. We moeten eerlijk bekennen dat we deze band eigenlijk helemaal niet kenden, maar na in de voorbereidingsfase met een half oor naar wat nummers geluisterd te hebben besloten we dat dit best de moeite waard kon zijn. Dat blijkt een understatement, want de manier waarop dit Amerikaanse trio invloeden van onder andere reggae (!) en jazz op natuurlijke wijze in een heavy psychedelisch rockgeluid weet te integreren, is bijzonder indrukwekkend. Als muzikale veelvraat ben je natuurlijk altijd op zoek naar nieuwe dingen en bijzondere muzikale combinaties, maar zelden hoor je zo'n werkelijk geslaagd experiment als het bovenstaande. Wat speurwerk op het internet leert ons dat de band reeds lang bestaat (gitarist Andy Hawkins merkt voor één der nummers achteloos op dat het uit 1986 stamt), al decennia geleden door undergroundhelden als Greg Ginn (Black Flag) en John Zorn is opgepikt, bewerkingen heeft gemaakt van onder andere Igor Stravinsky en funkband The Meters, maar onder meer door personele problemen lang inactief is geweest en pas vorig jaar een comeback-album heeft uitgebracht. De ontdekking van de dag.
Roadburn 2016: Afterburner pakt groots uit met bekende en minder bekende legendes
Neurosis heerst, Green Carnation overtuigt, Blind Idiot God verrast
De traditionele uitdrijfdag van het Roadburnfestijn is eigenlijk allang niet meer de afterparty die het ooit was: de Afterburner van dit jaar mag met het tweede en laatste optreden van Neurosis zelfs gerust als één van de meest geanticipeerde dagen van het festival gelden. Hoewel die band onze hooggespannen verwachtingen meer dan waarmaakt, zijn het zeker niet alleen de mannen uit Californië die voor een indrukwekkende muzikale ervaring tekenen.
Met moeite rukken we ons los van dit spektakel om op de Main Stage de favoriet van onze fotograaf aan het werk te zien, de uit Nieuw-Zeeland afkomstige postrockband Jakob, die vandaag wordt ondersteund door de visuals van festivalhuisartiest Jérôme Siegelaer (wiens prachtige werk tijdens dit festival overigens ook te zien was in de kelder van De NWE Vorst in combinatie met muziek van wijlen Sélim Lemouchi). De beelden van een aan de Biesbosch herinnerend landschap vol water, bomen en kreupelhout vloeien mooi samen met de rustig verglijdende klanken van de band, maar bij heftiger passages wordt ook de film intenser en beginnen de beelden over elkaar heen te schuiven. Een uitstekende soundtrack om je gedachten op te laten ronddrijven. Na een korte foerageerpauze komen we dan weer terug bij hetzelfde podium voor het vertrouwde beukwerk van Amenra. Links en rechts vernamen we dat hun akoestische optreden van gisteren op velen een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten, maar vandaag spelen ze een traditionele set, begeleid door het gedempte witte licht en de zwart-witbeelden van woeste natuurfenomenen, kathedralen en imposante bospartijen die we van hen gewend zijn. Amenra heeft een niche voor zichzelf uitgekerfd waarbinnen ze heer en meester zijn. Uit nieuwsgierigheid nemen we ook nog even een kijkje bij de Franse progressieve metalheren van Klone, maar hun relatief keurige en welluidende muziek met heldere vocalen sluit niettegenstaande de onmiskenbare kwaliteit ervan niet goed aan bij onze stemming, dus nemen we een korte pauze om ons voor te bereiden op het optreden van Neurosis. De band die eigenhandig een heel genre heeft geschapen en voor een aanzienlijk deel van de op dit festival aantredende acts een grote bron van inspiratie is geweest, viert zoals bekend dit jaar op Roadburn haar dertigjarig bestaan met twee speciale sets waarin werk uit al hun periodes voorbij komt. De dag hiervoor wisten we nog aan de aantrekkingskracht van deze reuzenplaneet te ontkomen, maar vandaag laten we ons gewillig in zijn baan brengen. Wat valt er echter over Neurosis nog te schrijven? Inderdaad passeren vrijwel alle albums de revue, zelfs hardcore-eersteling 'Pain Of Mind', maar gelukkig ook persoonlijke favoriet 'Enemy Of The Sun' (waarvan het eerste nummer 'Lost' gisteren blijkens de setlist ook als opener diende) en het titelnummer van 'Given To The Rising'. De enorme krakers 'The Tide' van 'A Sun That Never Sets' en 'The Doorway' van 'Times Of Grace' completeren de set. Het komt zeer zelden voor dat we letterlijk kippenvel krijgen van een optreden, maar Neurosis krijgt het voor elkaar. Deze band heerst over Roadburn. Punt.
Hierna hadden we misschien wel de thuisreis aanvaard, ware het niet dat we de bassist van PH eerder dit festival tegen het lijf liepen en toen hadden beloofd naar zijn band te komen kijken, dus wandelen we toch nog even de Green Room binnen. Het is natuurlijk ondankbaar om na Neurosis te moeten spelen, maar deze verre nazaten van de gevreesde Hunnen, die we enkele jaren terug met de qua personeel overlappende band Dark Buddha Rising nog als Mr. Peter Hayden in Little Devil aan het werk zagen, weten ons toch al snel weer in hun enigmatische, van psychedelica en elektronica doordrenkte rituele wereld te trekken. Voorwaar geen geringe prestatie, maar deze band belandde destijds dan ook niet voor niets op onze jaarlijst. Vervolgens valt het ons toch zwaar om het Roadburnuniversum te verlaten, dus gelukkig is daar Buried At Sea om ons bij de Main Stage de genadeklap toe te dienen met een portie verpletterende sludgedoom die geen tegenspraak duldt. De echte doorzetters begeven zich aansluitend natuurlijk naar de in dit verhaal nogal verwaarloosde Cul de Sac (die dankzij de inspanningen van een mederecensente gelukkig wel middels enkele aparte bandverslagen op deze site vertegenwoordigd is) voor het afsluitende optreden van Death Alley, maar onze trommelvliezen zijn zo effectief murw geramd dat we moe maar voldaan naar onze tweewieler wankelen, terugkijkend op een zeer geslaagde Roadburneditie die ons naast een prettig weerzien met oude vertrouwde bands ook en vooral met veel voor ons nieuwe (hoewel soms al decennialang opererende) acts in aanraking bracht. Het aftellen naar Roadburn 2017 kan beginnen...