Michael Rother, Jupiler Zaal, 14 mei 2016.
Incubate 2016: Tijdloze krautheld Michael Rother charmeert 013
Maar blijft een tikje te bescheiden
Het oeuvre van Michael Rother, 65 inmiddels, is niet alleen waanzinnig van omvang. Met achter zijn naam acts als NEU!, Harmonia en - heel even - Kraftwerk, is het bovendien van grote invloed op de popmuziek. De krautpionier is dus een typische Incubate-boeking, waar ontzag voor het (soms bijna vergeten) verleden de context biedt bij de pioniers van nu.
HET CONCERT
DE ACT
Rother heeft een gitarist (die zijn zoon had kunnen zijn) en een drummer (van zijn leeftijd) meegenomen en gaat kriskras door zijn oeuvre, met warme, uplifting kraut. Catchy, sterk versynthesizerde gitaarlijnen, en natuurlijk dat karakteristieke motoriekritme. Veel werk van NEU! en Harmonia dus, en wat solotracks. Dat is overigens allemaal niet zo relevant, vindt Rother zelf. Of althans, dat moet je zelf maar uitzoeken. "I'm not going to announce all the tracks, by the way. Either you know them, or you just enjoy them", verkondigt hij na een kwartiertje kalm.
HET PUBLIEK
Zo rond aanvangstijd lijkt er sprake te zijn van een gênant lage opkomst voor de man die Incubate trots bovenaan zijn posters heeft geplaatst. In de Jupiler Zaal is dan nog geen 30 man publiek te vinden. Natuurlijk was te voorspellen dat de albumpresentatie van het lokale Ggu:ll veel bekijks zou trekken, maar dit is toch wat pijnlijk. Gelukkig loopt het al snel wat voller, maar een deel van het binnengestroomde publiek is dan weer behoorlijk rumoerig. Jammer.
HET MOMENT
Maar in het publiek zijn ze wel degelijk te vinden hoor, de echte fans. "HERO!", schreeuwt een man, een kwartier voor het einde. Maar die NEU!-klassieker durft Rother niet aan. "We need Klaus Dinger for that. What we can do, is this..." En spontaan stampt drummer Hans Lampe het tempo een paar tandjes omhoog, en wordt er gedanst.
OOK OPMERKELIJK
Wat is Michael Rother een charmante man! Hoe hij zich voorafgaand excuseert voor het niet machtig zijn van de Nederlandse taal, hoe hij na afloop de geluidsman bedankt voor het goede geluid, en hoe hij met zoveel oprechte bescheidenheid aankondigt dat hij zijn laatste nummer gaat spelen en dat hij hoopt dat men dat jammer vindt ("this is the last song, hopefully unfortunately"). Zelden stond er zo'n aimabele gentleman op het podium in Tilburg.
HET OORDEEL
Met zoveel charmes wint Michael Rother de zaal al voor zich voordat er ook maar een noot geklonken heeft. Zijn gelaagde, melodische composities zijn stuk voor stuk tijdloos, en het uptempo-slot is ijzersterk. Maar hoewel je het een 65-jarige man misschien nauwelijks kan aanrekenen, is de set als geheel toch wat statisch. Al met al een onderhoudende collage van Rother's nog immer frisse werk, maar in al zijn bescheidenheid een tikkeltje te weinig dwingend.