Dat een middageditie van Gifgrond toch een iets ander groepje bezoekers trekt dan een avondlijke, blijkt wel uit de knutselende kinderen die bij aankomst aan een tafel in de warme buitenlucht in de weer zijn. Wanneer we echter het zonnige binnenpleintje verlaten en ons in het atelier zelf begeven, worden we geconfronteerd met een aanzienlijk duisterder affaire, luisterend naar de naam Dumber. Hierachter gaan de welbekende X-burger Nick J. Swarth en Beukorkest-bassist Siem Nozza schuil, die de handen ineen hebben geslagen voor een improvisatieproject van woord en geluid. Het nostalgische betoog over een tijd waarin de maatschappelijke keuzevrijheid aanzienlijk groter was dan nu, waarmee Swarth ondersteund door de spontane klanken van Nozza inzet, zal een beetje over de kleinere hoofdjes heengaan, maar zijn dictie en presentie zijn eigenlijk al genoeg om ieder publiek te boeien. Al gauw hoeft niemand zich overigens meer om teksten te bekommeren, want deze dichterlijke start vloeit over in een zuiver auditieve exploratie waarin (vervormde) keelklanken en bas een intens duet aangaan. Een fijn begin van de dag.

Het kleurrijke kluitje mensen dat Jaaja en aanhang vormt, is al de hele dag opvallend aanwezig, niet in de laatste plaats door een tweetal kindertjes dat druk door de ruimte hobbelt. Tegen de tijd dat de show start, is de kleinste van het stel al op een kar met dekens in slaap gevallen; de oudste rent uitgelaten duwend en trekkend achter het muzikantentrio aan, dat als een bescheiden verklede stoet al musicerend van de binnenplaats naar de zaal trekt. Daarna verdwijnen de jonkies van het toneel, maar de kinderlijke sfeer blijft in een freakfolk-set waarin spiritualiteit en naïviteit op kenmerkend Japanse wijze met elkaar verweven zijn. In rudimentair Engels geeft het groepshoofd ons te kennen hoe aarde, zon, sterren en dieren in de nummers bezongen worden, terwijl een uitspraak als 'earthquake (booom) and then nuclear (booom), but we also have babies' getuigenis aflegt van zijn bekommernis om toekomstige generaties. De toon is echter continu opgewekt, en hoewel uit de Japanse teksten voor ons verder niets op te maken valt, komt de energie van de eenvoudige liedjes moeiteloos over – de bandnaam zou je trouwens best als een soort onomatopee kunnen opvatten, want de refreintjes zijn vaak gevuld met enthousiaste 'jaajaja''s. Wie na deze hartverwarmende performance honger heeft gekregen, kan vervolgens aanschuiven bij een met liefde bereide gezamenlijke maaltijd: in afwachting daarvan draait DJ Zachte G nog enkele rare plaatjes, en kunnen we alvast reikhalzend uitzien naar de volgende Gifgrondeditie.