Dat de twee helden reeds een lange muzikale historie achter zich hebben liggen (beide hebben hun wortels in de alternatieve (punk)scene van de jaren tachtig) toont zich al meteen in de foyer: De meeste bezoekers zijn behoorlijk op leeftijd en dragen, een enkele uitzondering daargelaten, de sporen van jarenlange maatschappelijke integratie. Ware het niet voor de paar alternatief uitziende jongeren en enkele wat excentrieke grijsaards, dan zou men zich zo bij een regulier klassiek concert kunnen wanen. Wat ondeugend is men echter wel, want enige lieden proberen zich al voordat de deuren officieel opengaan toegang tot de zaal te verschaffen. Die worden er even later netjes weer uitgeschoven, maar hun ongeduld blijkt bij binnenkomst toch een zekere grond te hebben: Doordat de helft van de ruimte is afgezet, is het voor de laatste gasten nog een beetje zoeken om een plaatsje te bemachtigen. Hierdoor wordt wel, enigszins kunstmatig, de suggestie van een volle bak gewekt, en dat is voor de artiesten misschien wel zo fijn.
Blixa Bargeld weet ondanks verkoudheid te betoveren
Samenwerking tussen Duitse en Italiaanse undergroundartiest levert mooie sinistere liederen op
De eerste editie van Incubated na het grote moederfestijn brengt meteen twee legendarische namen uit het meer artistieke popcircuit bijeen: Blixa Bargeld, misschien tot zijn eigen spijt nog steeds bekend als ex-bandlid van The Bad Seeds, maar natuurlijk vooral vermaard als frontman van Einstürzende Neubauten en daarnaast ook in vele andere (kunst)projecten actief, en de waarschijnlijk wat minder befaamde Teho Teardo. Die laatste heeft de afgelopen jaren veel lauweren ontvangen voor zijn filmmuziek, onder andere voor de in Cannes onderscheiden rolprent 'Il Divo' (waarvoor de grote meester Ennio Morricone hem zelfs nog wel een schouderklopje wilde geven), maar is daarvoor ook al lange tijd actief geweest in de muzikale ondergrond, waar hij bijvoorbeeld samenwerkte met Mick Harris (Napalm Death) en NY-culthelden als Lydia Lunch en Jim Thirlwell. Dat ziet er op papier goed uit, dus vervoegen we ons als het spreekwoordelijke onbeschreven blad deze zaterdagavond bij de Concertzaal, om eens te zien hoe deze collaboratie live gaat uitpakken.
Na even wachten betreden de muzikanten dan eindelijk het podium: In eerste instantie is dat naast Blixa en de zich al meteen met zijn gitaar aan de zijkant verschuilende Teho alleen de Italiaanse celliste Martina Bertoni, die ook al op de plaat te horen was. Gedrieën zetten zij een toepasselijk nummer in handelend over het begin voor het begin, dat ons qua sfeer wel wat aan EN's 'Alles Wieder Offen' laat denken – uiteraard nu in een meer 'klassieke' setting. Hierna komt albumopener 'Mi Scuzi' aan bod, waarin Blixa zijn beste Italiaans op het publiek kan loslaten. Zijn dictie is als altijd kraakhelder, soms neigend naar het scherpe en snerpende, hoewel de leeftijd ook bij hem wel wat verzachtend werkt. Vervelend is dat hij vanavond duidelijk met een verkoudheid kampt die hem, wanneer hij even niet hoeft te zingen, geregeld op de achtergrond doet kuchen, maar hij slaat zich bewonderenswaardig door de set heen. In de loop van de avond komen dan vrijwel alle nummers van de plaat 'Still Smiling' voorbij, aangevuld met nummers van de EP 'Spring': Van het typerend duistere en sprookjesachtige 'Nocturnalie', 'Buntmetalldiebe' en 'Axoloti' tot de ode aan vooroorlogs sekssymbool Mae West 'Come Up And See Me'. Het optreden, dat overigens ongeveer halverwege de set enige muzikale versterking krijgt van vier voor de gelegenheid opgetrommelde, ernstig en ijverig ogende Nederlandse strijkers, kent ook wel wat lichtere momenten, zoals de Italiaanstalige sixtiespopcover 'Soli Si Muore' (in het Engelse taalgebied uitgebracht als 'Crimson & Clover') aan het begin van de toegift, of Bargelds hilarische muzikale vertelling over de ontmoeting met een fan, maar het hoogtepunt is voor ons toch wel titelnummer 'Still Smiling', een lied dat op ons overkomt als een melancholieke Mephisto-grimas. Sommige artiesten stellen eigenlijk nooit teleur, dat weet je van tevoren, maar toch is het mooi om dat dan ook keer op keer live bevestigd te zien. Een buitengewoon geslaagde muzikale ontmoeting.