Dat de band na tientallen jaren nog steeds een behoorlijke reputatie heeft, blijkt wel uit de volle bak waarin we ons even voor aanvangstijd begeven. Het concert heet inderdaad uitverkocht te zijn: om het publiek de ruimte te geven, hebben verscheidene stoeltjes het veld moeten ruimen. Daarmee krijgt het publiek natuurlijk ook meer mogelijkheid om een beetje te swingen, hoewel de overwegend oudere bezoekers daar aanvankelijk weinig behoefte aan blijken te hebben. De muziek is er nochtans best geschikt voor, want dit kwartet grossiert nog steeds in makkelijk in het gehoor liggende stukken, gelardeerd met strak gespeelde, keurig afgemeten solo's die de danslustige mens niet hoeven te verontrusten. Verse bassist Dane Alderson zorgt daarbij voor een jeugdige energie-injectie, terwijl oudgediende Bob Mintzer met zijn droge humor en enigszins laconieke speelwijze het geheel een lichte toets meegeeft. Net als origineel toetsenist Russell Ferrante wisselt hij daarbij regelmatig tussen een akoestisch en elektronisch instrument (tenorsaxofoon en EWI), resulterend in die kleurrijke melting pot van geluiden die vanaf de jaren zeventig de fusionstroming gestalte geeft.
Yellowjackets etaleert flexibele geest van het Westen in Paradox
Fusionveteranen verzorgen aanstekelijk concert voor afgeladen zaal
Het Amerikaanse Yellowjackets gaat in wisselende samenstelling al een aantal decennia mee: voor jazzpuristen ooit het toonbeeld van 'foute', gelikte fusion, voor het grote publiek een toegankelijke instapmogelijkheid in een genre dat een wat esoterisch aura gekregen heeft. "Life changing" kun je de muziek van de heren nog steeds niet noemen, maar "good clean fun" is het drukbezochte optreden deze maandag in Paradox wel.
Yellowjackets beperkt zich vanavond echter zeker niet tot terugblikken en het oplepelen van ouder werk als de door de piano gedomineerde, opgewekte opener 'Spirit Of The West', maar laat ook veel nummers de revue passeren van de nog te verschijnen schijf 'Cohearence' (de melige woordgrap mag typerend heten voor dit kwartet). Het voorkomt dat de avond een belegen aangelegenheid wordt – iets wat trouwens alleen al door het drijvende drumwerk van de goedlachse William Kennedy effectief verhinderd wordt. Toch duurt het tot het staartje van de show voor de vlam echt in de pan slaat en het publiek na een kleine voorzet enthousiast mee begint te klappen, waarna iedereen middels een van gospelsentiment doordrenkte toegift uiteindelijk met een goed gevoel naar huis kan. Zo bewijst dit befaamde combo nog steeds garant te kunnen staan voor een avondje leuk muzikaal vertier voor jong en oud: niet meer, maar ook niet minder.