Het overwegend Scandinavische ruimtegezelschap, dat haar thuisbasis heeft aan de beide zijden van de Øresundbrug die Denemarken met Zweden verbindt, kent een steeds wisselende lineup van muzikanten, die elkaar vinden in een gezamenlijke liefde voor uitgesponnen geïmproviseerde jams die de grenzen van de uiterlijke en innerlijke kosmos opzoeken. In haar tienjarig bestaan zijn enkele van de meest geslaagde improvisaties op plaat verschenen onder titels als 'Black Tomato', 'Good Planets Are Hard To Find' en het door de recente gezichtshaarmanie geïnspireerde 'Music For Pogonologists'. Ook het Roadburnoptreden in 2010 is op een fysieke geluidsdrager uitgebracht, wat meteen de laatste keer was dat men Tilburg aandeed. Hoog tijd dus voor een hernieuwde kennismaking.
Øresund Space Collective biedt veel waar voor geen geld
Internationaal gezelschap neemt Little Devil mee op urenlange trip
Misschien is er wel geen tent in Tilburg die in de loop der jaren zo'n trouwe en actieve bezoekersschare heeft opgebouwd als de Little Devil. Mensen die dit café aandoen zorgen niet alleen voor de nodige baromzet, maar spelen vaak ook in een band of boeken graag bands in hun thuishonk, wat de feestvreugde in het etablissement zeker ten goede komt. Niet zelden worden ook verjaardagen hier van een muzikale invulling voorzien – zo viert trouwe fan Jurgen Meijer deze Hemelvaartsvrijdag zijn zoveelste omwenteling om de zon met de stemmige klanken van het Øresund Space Collective, dat voor deze gelegenheid blijkbaar graag uit Denemarken overkomt. De toegang is gratis, een urenlange heelalverkennende jam ligt in het verschiet, dus wie zijn wij om ons aan een dergelijke geestverruimende reis te onttrekken?
Een zestal mensen staat vandaag op de planken, wat gezien de omvang van het podium in Little Devil ook wel zo'n beetje het maximum is. De meest markante verschijning is de met een mooie tovenaarshoed uitgedoste Dr Space, een goedmoedige bebaarde kabouter die ons reeds voor aanvang aan de bar met een hartelijk 'welcome, welcome' begroette. Deze neemt alle communicatie met het publiek voor zijn rekening en nodigt de enkele tientallen aanwezigen aan het begin van de eerste set uit deel te nemen aan de eerste ruimtereis, waarna hij ijverig met wat elektronica in de weer gaat. Zijn van elke hoofdbeharing gespeende kompaan is ook al snel druk bezig met allerhande kabeltjes, knoppen en toetsen, wat de ruimtevaartsfeer zeer ten goede komt. Twee gitaristen, een bassist en een nog erg jong ogende maar uiterst fanatieke drummer maken het gelegenheidscollectief voor deze avond compleet.
De eerste jam begint erg rustig en bouwt in de loop van ongeveer 45 minuten langzaam op naar een verzengende climax – een patroon dat we in het vervolg steeds terug zien komen. Binnen zo'n improvisatie en zeker over de spanne van het hele optreden wordt behoorlijk wat muzikaal terrein afgegraasd: funk, rock, jazz, zelfs reggae blijkt een inspiratiebron, maar een ontspannen spacevibe blijft de rode draad (wat de muzikanten echter niet belet om, wanneer ze eenmaal de geest gekregen hebben, uiterst heftig te soleren). Na een slordige anderhalf uur wordt een ruim kwartier gepauzeerd, maar even na tienen gaat men, beginnend met een moedige poging het zeer diverse publiek te bewegen tot het zingen van een verjaardagsliedje, weer onvermoeibaar verder, zeer geleidelijk naar de finale toewerkend. Die komt uiteindelijk in de vorm van een hartverheffende postrockachtige apotheose die, precies zoals Dr Space het voorspelde, een glimlach op ieders gezicht tovert. De aanvankelijk nog wat schuchtere toehoorders zijn ondertussen sowieso goed los gekomen en weigeren te vertrekken zonder een toegift. Nadat de Dr, de solidariteit van een collectief indachtig, naast zijn bandleden ook uitgebreid de aanwezige posterontwerper, de zich als altijd uitstekend van haar taak kwijtende geluidsvrouw en vooral Jurgen bedankt heeft, komt deze er inderdaad, en wel in de vorm van de meest hard rockende passage van de set, die echter, als we het ons nog goed herinneren, vrij rustig eindigde. Kalm en vredig was in elk geval ons hart toen we ons in de donkere nacht begaven, hopende dat het niet nog vijf jaar moet duren voor we deze fijne psychonauten weer eens aan het werk mogen zien.