Clownerie en experiment gaan hand in hand op vierde editie Challenger

Gezelschap rond Rik van Iersel biedt overweldigende totaalervaring

Maarten de Waal ,

Challenger, de Bossche concertavond georganiseerd door dwarse undergroundfiguur Niels Duffhues, sluit het eerste seizoen van zijn bestaan af met een line-up die elke liefhebber van vaderlandse impromuziek wel moet doen watertanden. Zo mag Otto Kokke, de bekende monstersaxofonist van o.a. Dead Neanderthals, samen met instrumentgenoot Colin Webster een zware dubbelloopsaanval op het publiek doen, en maakt ook Rik van Iersel zijn opwachting met enkele culthelden uit het waarlijk alternatieve Nederlandse muziekcircuit. Reden genoeg om deze vrijdagavond eens af te zakken naar onze gewaardeerde buurstad.

INNERWOUD

Het toeval mag in ons bestaan soms een onaangename rol spelen, misschien bezorgt zij ons wel even zo vaak plezierige verrassingen. In ons enthousiasme staan wij te vroeg voor een nog dichte deur van het sinds enige tijd vernieuwde W2, maar worden er door een vriendelijke kassamedewerkster in het belendende pand op gewezen dat op de eerste verdieping net een tentoonstelling wordt geopend. De betreffende kunstenares heeft de haar ter beschikking staande ruimte geheel omgetoverd tot een soort bos, en de ondertoon van nostalgie en reflectie op het verleden en de eigen zielenroerselen die haar werk uitademt, sluit wonderwel aan bij het concert van Innerwoud dat we daarna in het café van de inmiddels geopende popzaal bijwonen. De in Gent gestationeerde contrabassist die zich van dit muzikale pseudoniem bedient, maakt met behulp van wat elektronica dromerige, tot beschouwing uitnodigende soundscapes met een enigszins melancholiek karakter. Een heel kalm begin van de avond, die voor het overige geen rustpuntje meer zal kennen...

DEAD ELVIS AND HIS ONE MAN GRAVE

Elvis is namelijk uit het graf herrezen om de boel eens goed op te schudden, en heeft zich voor deze gelegenheid een toepasselijk zombiemasker aangemeten. Zijn brouwende zuidelijke manier van spreken blijkt intact gebleven, ja zelfs bijna tot onverstaanbaarheid te zijn opgevoerd, maar gedurende zijn verblijf in het graf heeft hij daarbij ook nog de kunst geleerd monsterlijke ijselijke gillen te slaken. Hij stimuleert zijn toehoorders om zich al voor hun eigen dood in deze kunst te bekwamen, en betoont zich gedurende het gehele optreden sowieso evenveel stand-up-comedian als drummer/gitarist, iemand die leeft voor het contact met zijn publiek. Om dat wat te vergemakkelijken, speelt hij bij voorkeur nummers met een ook voor niet-Engelssprekenden eenvoudig te onthouden refrein, zoals het door Family Guy's Peter Griffin onsterfelijk gemaakte 'Surfin' Bird' (“maw-maw-maw-maw-maw-maw/maw-maw-maw-maw/maw-maw” – oorspronkelijk overigens een hit van The Trashmen) en het nummer 'She Said' van psychobilly-oervader Hasil Adkins. Dit aanstekelijke lied kent de terugkerende kretenreeks “woeh/ie/ah/ah”, die al snel door een groot deel van het publiek wordt meegebruld, en de uitvoerende zelf zo in extase brengt dat hij zijn toegemeten speeltijd uit het oog verliest. Dat zij hem echter vergeven, want na dit optreden heeft een groot deel van de aanwezigen zijn of haar verloren gewaande innerlijke kind weer teruggevonden.

OTTO KOKKE & COLIN WEBSTER

Na dit verkwikkende schouwspel keren we weer terug naar het café voor de performance van de twee bassaxofonisten Otto Kokke en Colin Webster. De heren maken het de luisteraar (ook) vandaag niet gemakkelijk, en verkennen de volle reikwijdte van hun instrument door eerst heel lage, dan juist uiterst doordringende hoge tonen voort te brengen, om te eindigen in een soort zacht gefluister. Dat deze reis door een abstract klanklandschap niet voor iedereen even aantrekkelijk is, blijkt wel uit het feit dat een aantal toeschouwers na enige tijd een goed heenkomen zoekt, maar de liefhebber van ernstig compromisloos musiceren kon zijn hartje ophalen.

SENGA ETNA – THE BEUKORKEST FILES

Dan is, voor ons gevoel al erg snel, het moment aangebroken voor de grande finale van deze avond: Een door Rik van Iersel samengeraapt gezelschap, waarin we de fine fleur van de Nederlandse underground aantreffen. Zo is voormalig The Ex-frontman G.W. Sok van de partij, maar ook DJ DNA, vergezeld door de twee vrolijke rappers uit Kaapstad, Pinky & The Brain, die we eerder al op Festival Mundial aan het werk zagen. De meest sympathiek ogende blazer van Zuid-Nederland, Edward Capel, Siem Nozza, en oude rotten Marc Constandse en Bart van Dongen maken het gelegenheidscollectief compleet. Het is, inderdaad, behoorlijk druk op het podium, en voor het geval dat ons op visueel vlak nog niet voldoende bevredigt, zijn er ook nog twee schermen met daarop een opeenvolging van hallucinant beeldmateriaal om ons onderbewustzijn te prikkelen. De immer wat moeilijk kijkende G.W. Sok opent de lange improvisatie met een verhaal over een gekooide vogel en zijn moeizame worsteling om tot een integer, vrij leven te komen in een doorgaans onverschillige en vijandige wereld, terwijl we op de achtergrond het ritmische geluid van een waterdrummende Pygmeeënstam horen.

Met deze thematiek als leidraad ontspint zich vervolgens een muzikaal verhaal met als belangrijkste ingrediënten funk, hiphop en een soort jaren zeventig fusion, gelardeerd met de komische lichaams- en woordacrobatiek van het duo uit Zuid-Afrika, dat een regionale touch aan het optreden geeft door zich op zeker moment te goed te doen aan de lokale specialiteit, de Bossche bol. In wezen is het zinloos te trachten deze ervaring in woorden te vatten, maar zij maakt in elk geval ten overvloede duidelijk hoeveel er in muzikaal opzicht mee gewonnen is, wanneer ervaren muzikanten het aandurven de gebaande paden te verlaten. Een indrukwekkende apotheose van de avond, die ons wat weemoedig doet terugverlangen naar de periode dat er nog kraakhonken waren, toen dit soort klanken, dat is althans onze indruk, veel ruimer baan kregen, en mensen meer dan nu hun best deden om de vrijheidsstrijd die ons bestaan is (of zou behoren te zijn) vol overgave te voeren. Laten we hopen dat dit initiatief nog een lang leven beschoren is.

Meer foto's van Sandra Leijtens vind je hier.