Om stipt half negen trappen Douglas Dare en zijn drummer af met ‘Unrest’, een track met een dreigende Portishead-achtige feel. Een bombastisch samenspel van enerzijds donkere, klassieke pianopartijen (wat wil je ook, als zoon van een pianolerares), en anderzijds diepe, elektronische samples en een minimalistische, maar erg sterke drumpartij. Met zijn serene stemgeluid en helende pianopartijen klinkt Dare een beetje als het toegankelijkere broertje van James Blake, met wat minder moeilijke elektronische dubstep-achtige sounds. Al vanaf moment één is het een waar genot om te zien hoe Dare en zijn drummer zich in een staat van opperste concentratie bevinden; de twee muzikanten zijn briljant op elkaar ingespeeld.
Douglas Dare: adembenemende laatste Incubated van het seizoen
Britse singer-songwriter ontroert tijdens eerste headline-tour
Fans van artiesten als Nils Frahm en Ólafur Arnalds konden zaterdagavond hun hart ophalen in de Studio van Theaters Tilburg. Daar stond namelijk Erased Tapes-labelmaatje Douglas Dare op de laatste Incubated van het seizoen. De discografie van Dare telt nog maar één album: het vorig jaar uitgekomen debuut ‘Whelm’. Toch is de Brit nu al een bereisd muzikant; eerder toerde hij al de wereld over als support van onder andere Frahm en Arnalds. Vorig jaar stond hij in het voorprogramma van Fink zelfs al in ons eigen 013, nu doet hij zijn eerste headline-tour. Daar is hij maar wat trots op. En terecht.
Ongeveer halverwege kondigt Dare aan ook wat nieuw materiaal op zak te hebben, drie nummers om precies te zijn. Het eerste nieuwe nummer draagt de naam ‘New York’ en is het elektronisch meest complexe nummer van de set. Hier zijn de James Blake-invloeden overduidelijk, maar uiteindelijk mondt het nummer uit in een ‘echt’ Douglas Dare-nummer met wederom een indrukwekkende pianopartij. Het laatste nieuwe nummer heeft nog geen naam. Dare nodigt het publiek uit om zijn fantasie de vrije loop te laten en mee te denken over een nieuwe titel. De Brit heeft eerder deze tour al een boel vreemde suggesties gehad, maar welke dat zijn vertelt hij helaas niet.
Dan verlaat drummer Prynn het podium om Dare wat nummers solo te laten spelen. De Brit neemt even de tijd om alle aanwezigen te bedanken; bang om het concert ook maar een beetje te verstoren met een kuchje, is het publiek muissstil en kun je tussen de nummers door letterlijk een speld horen vallen. Als Dare na dit praatje ‘Caroline’ wil inzetten, stopt hij abrupt halverwege het intro; Prynn is vergeten de snaren van zijn kleine trom te ontspannen en het snarenvel zingt mee. Dare herstelt de fout zelf, loopt terug naar zijn piano en verexcuseert zich lacherig voor Prynn. Met een dik Brits accent: 'It's okay, he's having a terrible jet lag'. Bij de tweede poging klinkt er een prachtige uitvoering van ‘Caroline’ door de zaal. Een nummer dat iets minder complex is dan de rest van de set, maar zeker niet minder mooi. Vijf minuten gegarandeerd kippenvel.
Helaas duurt het concert (zoals aangegeven) maar een luttele vijftig minuten. Veel te kort, zo blijkt uit het langdurige eindapplaus van het publiek. Dan gaan helaas toch echt de lampen aan, waarna iedereen de zaal verlaat. Gelukkig worden we kort daarna verzocht om weer plaats te nemen. Een onverwachte toegift! Douglas zelf is ook blij verrast: hij had zijn eerste after-show-biertje al opengemaakt in de kleedkamer, maar van het management mag hij nog een paar nummers door. Als laatste speelt hij een verzoekje vanuit de zaal: zijn eerste zelfgeschreven liedje ‘London’s Rose’.
Het concert van Douglas Dare valt het best te beschrijven met de woorden intens, beladen en melancholisch. Alle nummers van de set bevatten dezelfde verdrietige feel, wat erg bepalend is voor de sfeer van het concert. 'This is another sad song, I’m afraid they won’t get any happier', duidt de zanger. Al met al verzorgt het duo een adembenemend concert op deze laatste Incubated van het seizoen. Houd Douglas Dare in de gaten; deze getalenteerde Brit is nog maar 23 lentes jong, maar weet nu al een concert van grootse klasse neer te zetten.