De man achter Fable Dust is Niels Duffhues, een naam die op deze pagina al vaker voorbij is gekomen in verband met de Zwarte Vleugels avonden in Paradox, die hij destijds samen met Nick J. Swarth organiseerde. Daar nam hij ook al geregeld met succes de gitaar ter hand, en dat hij in de tussentijd niet verleerd is om meeslepende gitaarcomposities te creëren, wordt spoedig duidelijk. De basis van zijn stukken is vaak eenvoudig – hij loopt een zeker geluidspatroon, dat vervolgens als ondergrond dient voor zijn bij tijd en wijle felle, maar veelal ook bedachtzame melodieën. Een mooi, breekbaar begin van de avond.
Zesde Kolonne geeft vrije klanken ruim baan op Labelnight in Hall of Fame
Gevarieerd festijn kent verrassende finale
De in Eindhoven gevestigde stichting Zesde Kolonne doet al sinds 1984 haar best om undergroundkunstenaars en -musici aan een podium te helpen. Het daaraan gekoppelde label, gekend van de mooie vinyluitgaven, heeft vier van zijn artiesten op sleeptouw genomen voor een mini-tourtje door Nederland: Na een show in thuishaven Eindhoven stond men gisteren in Utrecht en zondag nog in Bergen op Zoom, maar deze donderdagavond is het Tilburg dat zich kan onderdompelen in de diverse klanken die dit label te bieden heeft. En dat blijkt een groot genoegen.
FABLE DUST
NEON TWIN
Het Eindhovense Neon Twin valt met enige goede wil te beschouwen als de doorstart van het onvolprezen Suimasen, nadat Rob van den Brand besloten had zich op andere zaken te gaan richten. Het songmateriaal van de band laat zich echter goed vergelijken met de uitgesponnen noiserock van de moedergroep, met dien verstande dat het liedje wellicht wat centraler is komen te staan (een ontwikkeling die overigens al met het laatste plaatwerk van Suimasen was ingezet). Live zijn ze vandaag zeker niet te weinig hard, maar een en ander kan de prachtige harmonieën, die het hart van elke psychedelische popliefhebber sneller doen slaan, niet verdoezelen. Aan podiumpresentatie doet de band niet echt (hoewel het wel erg stille publiek daar ook debet aan kan zijn), maar de nieuwe gitarist kan nog wel op een korte introductie rekenen. Gelukkig heeft de muziek die ondersteuning ook niet nodig. Voor de bandgeoriënteerde mens waarschijnlijk het meest indrukwekkende deel van de avond.
SLUMBERLAND
Voor ons moest de echte verrassing nog komen, en wel in de vorm van de huisnijvere Vlaming Jochem Baelus, die voor deze gelegenheid terzijde van het podium een heel arsenaal aan zelfgemaakte instrumenten heeft opgebouwd, waarbinnen naaimachines en peuterkrukjes een nieuw leven wordt gegund. Neem daarbij een mengpaneel, een laptop en een elektrische gitaar en de voorwaarden blijken aanwezig voor een even overtuigend als eigenaardig mengsel van – ja, van wat eigenlijk? Zelf noemt hij het ‘outsider blues’, maar wij zouden opteren voor een even vreemd als aanstekelijk amalgaam van wereldmuziek, country noir, darkfolk en misschien zelfs een vleugje surf. Hoe je het ook noemt, feit is dat zijn geenszins eclectisch aandoende set, die moeiteloos laveert tussen gamelanachtige klanken en donkere gitaarpartijen met gekwelde zang, ons onbedwingbaar doet meebewegen, sterker nog, bij de meer ritmische gedeelten bemerken we dat we zelfs wat met de heupen aan het wiegen zijn – voorwaar een zeldzame gebeurtenis. Een heel bijzonder optreden.
HARD HEADED SOUL
Geen goed feestje zonder een afterparty, en laat Hard Headed Soul daar nu net de ideale formatie voor zijn. Luk Sponselee, de spin in het web van de Eindhovense underground die de hele avond als spreekstalmeester heeft gefungeerd, mag nu tot besluit ook zelf eens letterlijk achter de knoppen zitten. De band waarvan hij deel uitmaakt blijkt niet bepaald de ambitie te bezitten om ‘strak te spelen’, maar heeft des te meer lol op het podium. Dat de onnavolgbare monologen van de bassist bij de enkele nog aanwezige toeschouwers (het is ondertussen al na twaalven) vooral bevreemding oproepen, lijkt hem niet te deren, en zelfs nadat de band door een Hallmedewerkster is gevraagd ermee op te houden wenst men de planken niet te verlaten zonder het handvol mensen dat nog in de zaal staat op een meanderende toegift te trakteren. Een passend einde van wat we met recht een diehard-undergroundevenement mogen noemen.