En inderdaad, dit stelletje doorgestarte muziekveteranen blijkt zich op de planken tot een waar veelkoppig muziekmonster te ontpoppen. Vooral de frontman (nee, niet die van Aux Raus) blijkt een furieuze presentie, maar misschien (zeker weten doen we het niet, want onze kennis van de technische kant van het musiceren is werkelijk erbarmelijk) heeft de daaruit volgende bewegingsdrang als ongewenst bijeffect dat het optreden wordt geplaagd door microfoonproblemen. Het blonde beest laat zich daardoor echter niet temmen, maar spuwt zo mogelijk nog verontwaardigder zijn soms moeilijk verstaanbare teksten de zaal in. Tot genoegen van alle toeschouwers die het gespierde mannenlichaam een warm hart toedragen, noopt deze inspanning in combinatie met het snikhete zaaltje hem er uiteindelijk zelfs toe zijn T-shirt uit te trekken. Daaropvolgend wordt een nietsvermoedende, niet al te stevig ogende metalen stang misbruikt voor een tarzanesque slingermove. Zo'n ding is echter geen liaan en de Little Devil is, de hoge temperatuur ten spijt, geen jungle, waardoor de moedige poging tot herontdekking van de oermens ergens voor het podium in een knieval eindigt. Men kan echter niet zeggen dat deze man niet alles uit de kast trekt, en dat geldt overigens ook voor de rest van de band. “Maar alwetende recensieschrijver, wat voor muziek maakten deze lieden dan?”, vraagt u zich als nieuwsgierige en enigszins getergde lezer wellicht af. Nu kinders, wordt men ouder, dan wordt men veelal ook wijzer, laat de heersende muziektrends voor wat ze zijn en grijpt terug op de klassiek lederen (hardrock)geluiden van weleer. Deze band doet niet anders, en vormt daarmee een zeer goede opmaat voor het hoofdoptreden van Death Alley.