Suburban Scum basht broeierige Extase

Ook Rude Awakening doet duit in het zakje

Aäron van der Sanden ,

Eens in de zoveel tijd organiseert Wolstad Verbond shows die het hart van de hardcoreliefhebber doen opspringen. Op maandag 1 juni is het weer zover: in Extase betreden drie snoeiharde bands het podium: Life Trap en Rude Awakening warmen de boel op, waarna Suburban Scum het karwei vakkundig mag afmaken.

Hoewel het niet uitverkocht is, is het bij aanvang van de eerste band toch al redelijk druk in Extase. Life Trap bijt het spits af.

Life Trap

Iets later dan oorspronkelijk gepland, begint de Utrechtse formatie aan hun show. En die is eigenlijk voorbij voordat de aanwezigen het doorhebben. Simpel: de heren beschikken gewoonweg over te weinig materiaal om meer dan een kwartier te kunnen vullen. En wat ze laten horen is niet erg spectaculair. Het publiek blijft daarom ook maar lauw op een afstandje staan kijken. Maar laten we niet te vlug oordelen; misschien doet een eerste volwaardige plaat een duidelijker licht op de zaak werpen.
 

Rude Awakening

Als Rude Awakening begint is direct duidelijk dat het nu wél menens is. Flying kicks die de potentie hebben om iemands Kukident grondig op de proef te stellen, moshpartijen die niet van de lucht zijn; het is een gezellige chaos tijdens Rude Awakening. De Amerikanen spelen een strakke set, waarbij zanger en gingerbeard Josh Hynes als een ware frontman zijn band opzweept en het publiek veelvuldig bij de show betrekt. Met een demo, full-length en een split EP (in samenwerking met Death Treat) zijn er voldoende nummers voorhanden. Het dikke half uur aan speeltijd is binnen no time voorbij, met The Awakening als een volwaardige afsluiter. Extase is lekker opgewarmd en klaar voor de hoofdact van vanavond.
 

Suburban Scum

Binnen de scene heeft dit viertal uit New Jersey inmiddels een respectabele naam opgebouwd. Aan hen om deze status waar te maken in een zaal die inmiddels qua gevoelstemperatuur bijna exotische waarden bereikt. Doordat de mannen van Suburban Scum hardcore aanvullen met invloeden uit onder meer de trash metal, is het geen plichtmatig standaardwerk, maar juist erg dynamisch en afwisselend. Gevolg is wel dat het publiek minder los lijkt te gaan dan tijdens de set van Rude Awakening, doordat het geheel ook stilstaand prima te versmaden valt. Wat opvalt is de aanwezigheid van veel Belgische bezoekers, voor zanger Ryan Donald Taylor aanleiding om zijn liefde voor Luikse wafels uit te spreken. De set, die uiteindelijk twaalf nummers omvat, wordt afgesloten met Mistery, inclusief een intro die toch erg doet denken aan die van Dead Skin Mask van Slayer! Nog één keer kunnen de moshers hun agressie en frustratie een uitgang bieden.

Zo komt er een einde aan andermaal een succesvolle show door Wolstad Verbond.