Gifgrond gaat dansend de zomer in

Vijfenveertigste editie viert dubbel jubileum

Wouter de Waal ,

Het was zeldzaam heet afgelopen zaterdag, maar de concertactiviteit was er niet minder om. Terwijl men op een steenworp afstand druk met de hiphop in de weer was, kon het Gifgrondpubliek de voetjes van de vloer tillen bij springerige performances van Clockwork Orchestra en verrassingsact Logosamphia, en zich verder nog vergapen aan de bizarre strapatsen van bassist Bruno Ferro Xavier da Silva en violist/pianist Joey Molinaro.

BRUNO FERRO XAVIER DA SILVA

Vanwege de warmte in het oude industriële pand staan bijna alle aanwezigen voor aanvang van de performances een luchtje te scheppen op de binnenplaats, alwaar ons oog valt op een heerschap dat onophoudelijk aan een niet ingeplugde bas loopt te plukken. Dit blijkt Bruno Ferro Xavier da Silva te zijn, een Rotterdammer van Portugese komaf, die onder meer in de experimentele band Stöma actief is. Vandaag laat hij echter zien ook in zijn eentje prima zijn mannetje te kunnen staan, want wanneer hij er eenmaal toe komt zijn instrument binnen aan te sluiten, wordt het publiek getrakteerd op een indrukwekkende solo-exercitie, die op en neer veert tussen funky, met veel loops gelardeerde stukken en meer avant-gardistisch materiaal, waarbij hij zijn bas vaak met een strijkstok bewerkt. In goede Gifgrondtraditie kent zijn optreden bovendien veel komische performance-aspecten, of het nu gaat om gezellig gefrunnik met kleurig en klankrijk speelgoed of om zijn eigen hilarische mimiek, die regelmatig aan Les Claypool herinnert. Met een 'val' van de geluidsbox komt deze virtuoze en buitengewoon amusante show tot een vrolijke conclusie.

CLOCKWORK ORCHESTRA

Na een luchtpauze is het de beurt aan het Ierse Clockwork Orchestra om het podium te betreden. Deze act grossiert in melige synthdeuntjes voorzien van treffende absurdistische teksten, waarin vaak vreemde snuiters als Terry ('Terry Took The Moon Away') en Percy ('Percy') centraal staan. Bij de vertolking hiervan wordt 'orkestleider' Paul Mangan voor het leeuwendeel van de set bijgestaan door een elektrische gitarist, maar uiteindelijk gaat hij volledig solo met een paar uiterst dansbare nummers die verscheidene aanwezigen ondanks de aanzienlijke hitte tenslotte toch tot beweging aanzetten. En terecht, want het werk van deze Ier past helemaal bij de Gifgrondsfeer, en leent zich uitstekend voor enkele feestelijke danspasjes.

JOEY MOLINARO

Minder feestelijk, maar daarom niet minder enerverend is de duistere spirituele sessie van Joey Molinaro die hierop volgt. Overvloedig transpirerend tracht de zittende Amerikaan zijn woeste vioolspel en primitieve, naar black metal neigende gekrijs ritmisch te begeleiden met een door zijn voeten aangedreven elektronisch 'klankbord', maar wanneer dit dienst blijkt te weigeren, vraagt hij eenvoudig om een paar houten platen om met zijn pootjes op los te kunnen roffelen. Zodra hierin voorzien is, kan hij zich ten volle uitleven, waarbij het schuivende hout allengs bedekt raakt met talloze zweetdruppels die zich van zijn gezicht en ontblote bovenlijf losmaken. Soms staat hij al spelend op voor een korte ronde langs het publiek, later nestelt hij zich achter een gereedstaande piano om al even energiek en reserveloos op dat instrument tekeer te gaan. Niet bepaald 'aangenaam klassiek', kortom, maar wel indrukwekkend.

LOGOSAMPHIA

Daarmee zou de avond eigenlijk ten einde zijn, ware het niet dat er deze Gifgrondeditie maar liefst twee jubilea te vieren zijn: allereerst heeft één van de twee organisatoren van dit feest, Francisca ('Paca'), eerder deze week de leeftijd van vijftig jaar bereikt, en ten tweede is regelmatige bezoeker en performer Sadra reeds een kwart van die tijd, 12,5 jaar dus, actief als elektronica-artiest onder de noemer Logosamphia. Zoiets vraagt natuurlijk om een feestje, hetwelk dan ook ingeluid wordt door de uitreiking van enkele cadeaus aan de beide bejubelden door medeorganisator Thea. Vervolgens worden we nog getrakteerd op een speciale set van meneer Logosamphia, die getooid met het vertrouwde masker onder meer de audiokwaliteiten van een tak en enkele speelgoedkeyboards onderzoekt, maar ons bovenal bestookt met een stevige portie aanstekelijke eclectica, welke menigeen aan het dansen krijgt. Een uitgelaten slot van deze zomerse vijfenveertigste editie, die trouwens ook weer kon rekenen op de draaikunsten van DJ Down The Rabbit Hole. [Gifgrond 46 zal plaatsvinden aan het einde van de zomer, op zondag 30 augustus.]