De eerste act die we voor onze kiezen krijgen is een met een gitaar gewapende, kleurig geklede cowboy uit het westen van Texas. De met typisch zuidelijk accent sprekende man werd pas op het laatste moment aan de line-up toegevoegd, maar zijn verhalende songs, waarin geweld en hartzeer de boventoon voeren, passen prima in de sfeer van deze broeierige avond. De bezongen onderwerpen variëren van een misschien wat dubieuze liefdesverklaring aan de verloren zaak der geconfedereerden tot een ontroerend lied over de laatste momenten van zijn vader. Als goede zuiderling draait hij zijn hand echter ook niet om voor een tot in het fantastische doorgetrokken sterk verhaal: Zo sluit hij af met een vertelling over een cowboy die op de vlucht voor de autoriteiten niet alleen mensen maar ook multitentakelige wezens weet uit te schakelen, dankzij de superkrachten waarover hij dankzij zijn methamfetaminegebruik beschikt. De bescheiden maar hartelijke podiumpresentatie en de knipoog waarmee de Texaan zijn materiaal brengt, blijken representatief voor de rest van deze samenkomst.

We naderen langzaam het hoogtepunt van de avond, wanneer het tweetal achter Viva Le Vox het podium betreedt. Afsluitend artiest Joe Buck staat alreeds op het podium, maar nu nog niet met zijn vertrouwde gitaar, maar met een contrabas; de centrale plek in de spotlights valt vooralsnog toe aan Tony Bones, de man uit Florida die onder deze naam in wisselende bezetting al jaren de wereldzeeën onveilig maakt. Tony heeft naar eigen zeggen de jaren voor de formatie van deze band voornamelijk in psychiatrische en afkickklinieken doorgebracht, en wat daar ook van aan mag zijn, feit is dat hij een opvallende verschijning is – een soort rock-n-rollvariant van onze eigen Bassie de clown, met naast de kenmerkende plukken haar aan weerszijden van de overigens kale schedel een mooie gestreepte broek en tatoeages over zijn hele lichaam. Rollende ogen die zowel komisch als vervaarlijk aandoen maken het plaatje compleet. De klanken die hij voortbrengt zijn al even apart, en doen ons evenveel denken aan rock uit de tijd van Elvis als aan vooroorlogse jazz. Meest in het oog springend instrument is een soort toeter waarmee een geluid geproduceerd kan worden dat wel wat weg heeft van de klassieke kam-met-vloeitje combinatie, hoewel het ding ook kan fungeren als klankkast voor de menselijke stem, zoals de man aan het einde demonstreert door er zijn hoofd in te steken. Zoals wel vaker het geval is met buitenissig uitgedoste types, lijkt Tony een zekere vrees voor zijn medemens te koesteren, maar na enig aandringen blijkt hij wel degelijk bereid zich tussen de aanwezigen te begeven, wat het feestgedruis zeer ten goede komt. Zal Joe Buck himself hier nog overheen weten te komen?