Een sterker contrast is nauwelijks denkbaar: Na het optreden van deze goed geoliede machine, nog jeugdig en veelkoppig, betreden twee keurige heren op leeftijd het podium, wat meteen een veel bescheidener en breekbaarder beeld oplevert – zelfs de drummer, de betrouwbare basis waar menige formatie in geval van nood op kan terugvallen, wordt vervangen door een drumcomputer. Als om deze kwetsbaarheid te onderstrepen, valt na een paar even gepassioneerde als trefzekere en directe nummers de apparatuur van de frontman op de grond, waardoor na enig zenuwachtig gepruts het lied opnieuw ingezet moet worden. En het is alsof de duvel ermee speelt: Even later valt spontaan het licht uit. Dit soort dingen zijn natuurlijk een nachtmerrie voor elke band, zeker omdat ze ook effect hebben op de stemming in de zaal; het applaus wordt steeds magerder. In wezen is dat onterecht, want het songmateriaal is prima en het feit dat de twee heren ondanks al deze tegenslag blijven doorspelen, getuigt van karakter. Op ons gemoed werkt dit soort zaken vreemd genoeg verkwikkend, en dat nog niet eens uit leedvermaak – diep in ons hart weten we allemaal dat alle succes slechts illusie en schijn is, het is de realiteit van het falen die ons als mensen ten diepste samenbindt. Een ontroerende show.

Voor het laatste optreden steken we even de Noordzee over naar de UK, de bakermat van alle donkere waveklanken. Het kwartet dat zich Battle Lines noemt is een stuk experimenteler dan de voorgaande acts, maar weet niet in de laatste plaats door de omineuze zanglijnen van de frontvrouw de aandacht van het eerst nog wat schuchtere en verschrikte publiek te kluisteren. De bijval wordt gaandeweg steeds groter, maar tot een toegift laten de Britten zich niet verleiden. Niettemin maakt dit onvervalst indieslotakkoord deze koude donderdagavond voor ons compleet. Een mooi einde van een gave avond.