Het Lunatree-ensemble kent een redelijk stabiele kern, maar is ook altijd in voor artistieke kruisbestuivingen: Zo heeft men ditmaal gitarist Raphael Vanoli en auditieve knutselaar Fedor Teunisse bereid gevonden een bijdrage te leveren aan de feestvreugde. De eerste mag meteen ook het spits afbijten met een solostuk van eigen hand, waarbij hij zijn instrument, dat de afgelopen decennia een mateloze populariteit heeft verworven, wel op een heel speciale manier weet te bespelen. Niemand zal ontkennen dat de elektrische gitaar doorgaans niet als blaasinstrument wordt benut, maar Raphael laat zien dat dit slechts het resultaat is van conventie en gemakzucht: Door zijn mond om de gitaarhals te krullen en al blazende de snaren in beroering te brengen weet hij, weliswaar met behulp van de nodige effectenkastjes, een kwetsbaar, dromerig-meditatief en melancholiek stuk ten gehore te brengen, dat ons zeker in de juiste stemming weet te brengen, ondanks het feit dat al die elektronica op een gegeven moment een onvermijdelijke zoem gaat produceren, die waarschijnlijk niet in de bedoeling lag.
Lunatree brengt gevarieerd programma boordevol speels experiment
Gezelschap rond Arnold Marinissen neemt Paradox mee op muzikaal avontuur
Het is alweer een poos geleden dat we Lunatree (voorheen Lunapark) live aan het werk mochten zien, maar een blik op de folder met hun activiteiten in het seizoen 2015/2016 toont ons al snel waarom: Men heeft het gewoon druk met allerlei andere engagementen, vaak ook in samenwerking met andere muzikanten en kunstenaars. Toch mooi dat ze deze woensdagavond op de valreep van het jaar ook nog eens Paradox aandoen, met een aaneengesloten set die overloopt van muzikale ontdekkingen voor alle mensen met een open oor.
Na een korte pauze betreedt dan de toetsenist het podium, die na wat omineuze strelingen van zijn pianosnaren een soort duet aangaat met Fedor Teunisse, die laat zien dat je met in elk huishouden voorradige artikelen als wijnglazen, schalen en balletjes ook al een aardige muzikale ervaring kunt creëren, al helemaal als je bovendien over wat elektriciteit beschikt. Gaandeweg komen er meer muzikanten het podium op gedruppeld en opeenvolgende composities, soms van ensembleleden, soms ook van andere componisten, worden vrijwel naadloos aan elkaar geregen, waarbij de samenstelling van het gezelschap telkens wisselt. Dit geeft een dynamisch en soms ook wat kolderiek podiumbeeld, waardoor de aandacht van de toeschouwers moeiteloos wordt vastgehouden. Eén van de grote troeven van dit ensemble is dat men erin slaagt stukken zo uit te voeren dat ze tegelijkertijd humoristisch en beschouwelijk, dartel en diepzinnig klinken. Het laatste deel van de performance is hiervan een prachtig voorbeeld: aanvankelijk wordt op een komieke manier een soort sinistere machine gesuggereerd, inclusief stemmig geblaas en gefluit, waarna het geheel evolueert tot een, zeker voor Lunatreebegrippen, zeer luide en overweldigende maar ook bevrijdende finale. Na een klein toetje is het dan toch echt gedaan en kunnen we opgeladen met nieuwe indrukken de zaal verlaten. Liefhebbers van vooruitstrevende klanken kunnen dit vriendelijke gezelschap overigens op zondag 21 februari weer in deze stad aan het werk zien, wanneer men in het kader van de Incubatedreeks Fluisterzacht composities van Brian Eno en Ryoji Ikeda vertolkt in de Concertzaal.