Een mooi begin van het festival, dat ons er echter niet van kan weerhouden ons tijdig in de grootste zwarte doos van 013 te begeven voor het optreden van Sólstafir. De twee centrale thema's van deze editie, namelijk Noor(d)se cultuur en mythologie enerzijds en film anderzijds, gaan bij dit concert een gelukkig huwelijk aan. De IJslandse band, die morgen ook nog een 'normale' set speelt, voert nu een integrale soundtrack uit bij de film 'Hrafninn Flýgur' (oftewel 'When The Raven Flies': de raaf wordt in de Germaanse mythologie in verband gebracht met oppergod Odin, en speelt een omineuze symbolische rol in dit verhaal). We hadden van tevoren reeds een stukje van de film gezien en konden toen het geduld niet opbrengen hem af te kijken, maar dankzij de bijzonder stemmige muzikale ondersteuning van de vier rockers worden we meegezogen in het verhaal en ontvouwt zich voor onze ogen een tragisch epos van wraak en bedrog, boetedoening en verzoening, een strijd tussen de in bloed gedrenkte krijgersmoraal van de Vikingen en de vreedzame schriftcultuur van het christendom. De band weet wanneer ze even in moet houden en bij belangrijke passages zwijgen de instrumenten soms zelfs geheel (wat ook bevorderlijk is voor het begrip van het verhaal), om dan bij strijdtonelen weer krachtig terug te keren. Een indrukwekkende ervaring.

Dat men niet altijd filmbeelden nodig heeft om een cinematografische show te geven, bewijst het nimmer teleurstellende Russian Circles vervolgens op het hoofdpodium. Na al die mensenmassa's krijgen we onderhand wel behoefte aan een wat intiemere ondergrondse sfeer, dus begeven we ons naar de Cul de Sac voor de show van de lokale blackmetalhelden van Verbum Verus. De band liet eerder al een positieve indruk achter op de voornamelijk aan zwarte metalen gewijde vrijdag van het Incubatefestival in 2013, dus zijn we benieuwd of ze ons nog steeds weet te bekoren. Verwend door het goed verzorgde geluid in de professionele zalen die we eerder aandeden, moeten we in eerste instantie nogal wennen aan de meer primitieve omstandigheden waaronder deze mannen hun werk moeten doen, maar dankzij het krachtige liedmateriaal, waarmee men ook zonder eeuwig doorratelende blastbeats een krachtige occulte sfeer weet neer te zetten, komen we uiteindelijk toch in de juiste stemming. De overtuigende podiumpresentatie zal hier zeker ook een belangrijke rol in gespeeld hebben. Hulde.

Die laatste woorden zul je niet snel horen uit de mond van Mike Williams, de provocerende frontman van (what's in a name) Eyehategod, dat na Wovenhand de planken mag betreden. Mike is er bepaald niet vies van het publiek wat te stangen en andersom geldt hetzelfde, zodat iemand die herhaaldelijk de southernrockklassieker 'Freebird' van Lynyrd Skynyrd aanvraagt uiteindelijk verzocht wordt naar zijn hotelkamer terug te keren om daar te sterven. Er zijn echter vele manieren om een publiek in beweging te krijgen, en de aanpak van Williams past zonder meer uitstekend bij de zelfkantsludge uit het Diepe Zuiden van Eyehategod – het duurt dan ook niet lang voor er een behoorlijke pit ontstaat voor het podium, een fenomeen dat men op een festival als Roadburn slechts zelden meemaakt. Een wat serieuzer momentje ontstaat wanneer het overlijden van drummer van het eerste uur Joey LaCaze kort wordt gememoreerd, maar dat doet niets af aan het vileine karakter van het optreden. Om onze avond niet al te zwaar af te sluiten laten we de integrale uitvoering van Bongrippers laatste wapenfeit 'Miserable' daarop aan ons voorbij gaan, om het afsluitende concert van Mugstar in Dudok mee te pikken. Zowaar eens geen rijen voor de deur dit keer en ook binnen is er nog ruimte zat, maar wie denkt dat dit iets zegt over de kwaliteiten van deze vier Britten, heeft het bepaald bij het verkeerde eind. De op hoog volume door de speakers knallende krautpsychrock van de Britten met flitsende visuele ondersteuning weet integendeel veel aanwezigen zelfs op dit late uur nog aan het dansen te krijgen. Een hooggestemd einde van een heel geslaagde eerste Roadburndag.