John Coffey, Phoenix, zaterdag 4 april 2015
Paaspop 2015: John Coffey laat er geen gras over groeien
Slecht geluid breekt set van Utrechtse rockers op
Brabanders die de Utrechters van John Coffey vorige maand nog hebben gemist in 013: de herkansing dient zich snel genoeg aan in Schijndel. De heren hebben in de tussentijd liefst elf shows gedaan bij onze Oosterburen; een indrukwekkende prestatie voor de rockers, die de reputatie hebben om de boel kort en klein te slaan. Figuurlijk natuurlijk, maar met nog steeds die vermaledijde modder aan het schoeisel is dat niet eens zo ongewenst in de Phoenix. Goed raggen is het devies, en dat gebeurt ook; maar, ingegeven door slecht geluid, alleen maar vooraan.
HET CONCERT
DE ACT
In de dertien jaar die John Coffey oud is, is de band al vaak bestempeld als een van de meest energieke in zijn soort. De muziek die ze maken is lastig in een genre te plaatsen, maar kent invloeden van hardrock, scream, punk en soms zelfs metal. Na het onlangs uitgebrachte vierde album ‘Great News’ puilt de agenda van de bandleden uit met ingeplande shows. Op het programma staan onder andere Pinkpop, Huricane Festival en Best Kept Secret. Vandaag staat de krachtigste band van Nederland op het Phoenix-podium in Schijndel.
HET MOMENT
De show begint ongenadigd hard. Vanaf de eerste seconde gooit John Coffey alles in de strijd om dit optreden het meest energieke optreden van deze Paaspop te maken. De moshpits zijn dit weekend nog niet zo snel van start gegaan als nu in de Phoenix. De energie blijft het hele optreden hangen in de voorste helft van de tent, waar de moshpits continu doorgaan. Wanneer de frontman de muziek stillegt om een moshpit te maken waar de eerste tien rijen aan mee moeten doen, is het moment daar: op het moment dat zijn vuist de lucht in gaat, rent iedereen op elkaar af. De grootste moshpit van Paaspop is een feit.
HET NUMMER
Ieder nummer werkt als een adrenalineshot voor de moshpittende menigte voor het podium. ‘Son’, ‘Featherless Redheads’, ‘Romans’, alle nummers dragen de energie van de band geweldig over. Dat merkt de band ook. “Paaspop, wat zijn jullie heerlijk!”, schreeuwt David Achter de Molen, waarna ‘Dirt & Stones’ wordt ingestart. Daarbij start er direct een circle pit, want die ontbrak natuurlijk nog naast het simpele hos- en crowdsurfwerk.
HET PUBLIEK
Hoe dichter je bij het podium komt, hoe intenser de sfeer. Het publiek in de Phoenix is onder de indruk van wat zich op het podium afspeelt, maar de energie is niet voelbaar door de hele festivaltent heen. Het geluid staat slecht afgesteld, en de gitaren en vocals verdwijnen in een grote muzikale brij. Waar vooraan de liefhebbers van John Coffey (op aanwijzen van de band) niets van elkaar overlaten, komt de show achterin de tent een stuk minder memorabel over.
HET OORDEEL
De moshpits zijn hard en de muziek is genadeloos. Toch is de show niet zoals we eerder zagen in bijvoorbeeld 013. John Coffey is een fantastisch energieke band, die het moet hebben van publiek dat openstaat voor een vlaag van vernieling. In de grote festivaltent is het geheel niet intiem genoeg en het geluid simpelweg te slecht om op iedereen een blijvende indruk achter te laten.