Het zonnetje is er op deze ochtend voor het eerst echt bij dit festival. De meeste mensen besluiten nog even bij de tent te blijven om op te warmen na de koude nacht, zo blijkt uit het aantal mensen dat zich op het festivalterrein bevindt. Om te zorgen dat deze derde dag Paaspop ook met het nodige enthousiasme van start kan gaan, staat op het Jack Daniel’s Stage de band Valour Up Twice. Met nog wat weinig optredens op de planning is Paaspop als eerste festival van het jaar ideaal om te laten zien wat de Schijndelse band waard is. Het viertal maakt experimentele indierock in de stijl van dEUS en kent hier en daar zelfs psychedelische invloeden. De tent is onmogelijk te vullen aan het begin van deze dag, maar de band speelt met een overtuiging dat er alles aan moet gedaan worden om toch in de buurt te komen. Al is het publiek dus niet in grote getalen aanwezig, het enthousiasme is wel van behoorlijke omvang. En terecht, want in deze setting is het sfeertje dat de band creëert erg aangenaam. Dat de band het laatste nummer ‘Kill Your Darlings’ met solo’s uitrekt naar een muziekstuk van acht minuten zal niemand betreuren. Het enige wat er valt te betreuren is het feit dat deze band maar weinig optredens op de planning heeft staan. (TS)

Er zijn weinig Nederlandse bands die zoveel tongen losmaken als The Kik. Rasrotterdammer Dave van Raven heeft dankzij vele televisie optredens (bij voornamelijk De Wereld Draait Door) inmiddels een bekende kop gekregen. En heel Nederland vindt daar wat van. 'Niet creatief', 'irritant Rotterdams accent' en 'ordinair geleend' zijn synoniemen die vaak de revue passeren. Toch beklijft het optreden vandaag goed. De als altijd strak in pak gestoken band heeft de afgelopen jaren flink wat podiummeters gemaakt in Nederland en dat heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. The Kik is anno 2015 een strakke band geworden wiens liedjes op het podium vloeiend in elkaar overlopen. Het overdreven blije karakter van het songmateriaal is door de jaren heen meer uitgebalanceerd, wat het optreden geen kwaad doet. De zonovergoten Nederlandstalige sixtiespop slaat goed aan. Dat is ook niet zo gek, want de liedjes van The Kik zijn zo aanstekelijk dat je ze na één keer horen al meteen mee kan fluiten. Het zijn simpele liedjes met drie akkoorden, die zelden langer drie minuten duren. 'Cupido' blijkt live één van de leukste liedjes die de band ooit schreef en dat komt mede door de toevoeging van drie blazers. Hoe zwaar de afgelopen nachten op de modderige camping ook geweest mogen zijn, the Kik zorgt ervoor dat precies de goede sfeer voor het begin van een volle festivaldag wordt gezet. (DK)

Een hoedje, geruit hemd, akoestische gitaar en sjaal om de microfoon. ‘De beste singer/songwriter’ neemt Schijndel over. Zover iedereen in de Phoenix zijn ogen al open heeft dan.

"Het is nog vroeg, ik moet ook nog een beetje wakker worden", begint Prins. De Haarlemmer won de 2013-editie van de zoektocht naar de beste gitaarknuffelaar die ons land rijk is, met zijn nummer ‘Close To You’. Ondanks dat er nogal sprake was van een one-hit-wonder, heeft de winnaar niet stil gezeten en vult hij als eerste de Phoenix met mierzoete liefdesliedjes. De zachte tonen komen duidelijk aan bij het publiek, wat met een magere omvang bestaat uit een verzameling tienermeisjes. Geroerd kijken ze toe naar hoe de singer/songwriter ook een aardig nummertje piano weet te produceren, waarmee hun ochtendslaap nog net niet wordt ingewisseld voor wat vloeibare emotie.
Want hij doet het goed. Met een ochtendstem toch kunnen ontroeren, is een kunst die niet door iedereen beheerst wordt. Wel wordt het na een aantal nummers nogal eentonig. Alle meisjes hebben hun Snapchat-contacten inmiddels braaf ingelicht, hun Facebook geüpdatet en de hashtags laten vloeien op hun #instadaily. De dames dwalen langzaam af, wat de zanger probeert op te lossen door te kiezen voor een nogal opmerkelijk laatste nummer. Een nummer dat lijkt te beginnen als ‘Pie Jesu’, gemixt met ‘Three Times A Lady’ is de afsluiter van het Prins-spektakel. Al met al raakt Prins, ondanks de loomheid op de brakke zondagochtend. Rustig wakker worden, voor de minderjarige liefhebbers. (CK)

Sven Hammond staat deze middag met vijf man op het Jack Daniel’s podium. Al vanaf de eerste nummers is het duidelijk dat de band twee gangmakers kent. De zanger Ivan Perotie, die je misschien nog kent van Sat-r-day, of van een van de vele avonden dat De Wereld Draait Door een expert nodig had op het gebied van de ‘zwarte’ muziek. Naast hem, achter het orgel, staat dirigent, componist en muzikant Sven Figee rondom wie de band is opgericht. Begeleid door nog drie rasmuzikanten maken ze samen een dansbare combinatie van soul, jazz, funk en rhythm and blues. Natuurlijk met het swingende orgel van Sven als leidraad. Al lachend kijkt hij om zich heen terwijl de solo’s uit zijn Hammond knallen. De positiviteit van de band wordt overgenomen door het publiek en de sfeer is dan ook ronduit genieten. Deze optimistische vibe wordt nog doorgetrokken door Ivan als hij iedereen van links naar rechts laat lopen door de tent. Al zingend over het lopen op wolken volgt het publiek zijn pas. Achter hem staat Sven om te filmen hoe de hele zaal in het optreden opgaat. De mobiel verdwijnt in zijn gillet en de herenschoenen wandelen terug naar het orgel. Daar pakt de dirigent nog het moment om ons met een solo mee te nemen naar ongekende hoogte. De tekst die zojuist gezongen werd, komt na het optreden akelig dicht bij de realiteit. (TS)

Een eclectische mix van ‘klassiek, metal en akoestische folk’, zo wordt de band omschreven. Als dat niet klinkt als een interessante act, dan weet ik niet wat wel. The Gentle Storm is opgericht door Anneke van Giersbergen (voormalig frontvrouw van The Gathering) en producer Anthony Lucassen. Het zal voor zangeres Anneke wel voelen als thuiskomen: ze is geboren in Sint-Michielsgestel, een dorp bij Paaspop om de hoek.

Het is een apart gezelschap om naar te kijken: de band bestaat uit een bassist met dreadlocks waar hij waarschijnlijk zijn hele leven op heeft gespaard, een kale gitarist en schattig meisje op gitaar waarvan niet echt te bepalen is of ze nou twaalf of twintig is. Wat Paaspop de komende drie kwartier te wachten staat in de Jack Daniel’s stage, is misschien nog een beetje vaag. Het publiek laat zich maar verrassen. In de tent klinkt een sterk staaltje melodische metal met, inderdaad, zang met sterk klassieke invloeden. Het is wel te horen dat Anneke een ervaren vocaliste is. Ergens heeft het wat weg van Within Temptation, dat gisteren op Paaspop stond. Dat is op zich niet gek, gezien het feit dat de zangeres met de band heeft gewerkt én in hun voorprogramma heeft gestaan.

Echt los gaat het niet in de Jack Daniel’s stage. Een flink aantal mensen staat in de tent de muziek op zich in te laten werken. Het is een bijzondere combinatie: de klassieke vocals met de ruige metalherrie, maar het werkt wel. Al heeft de band het gedeelte ‘akoestische folk’ uit de beschrijving maar thuis gelaten voor deze set. De meesten staan instemmend mee te headbangen met een metalhandje in de lucht, maar een echte moshpit blijft uit. Aan het enthousiasme van de band ligt het in ieder geval niet. "Wat willen jullie nog zien vandaag? Ach, wat maakt het ook uit, nadat je ons hebt gezien kun je net zo goed naar huis, toch?", aldus Anneke. (JJ)

Terwijl Dotan met zijn fluwelen handschoentjespop de Apollo verblijdt, speelt in de Jack Daniel's het grootst mogelijke contrast denkbaar. De Haagse band Monomyth gaat met hun loodzware mix van instrumentale space-, stoner- en krautrock langs hel en verdoemenis, waar enkel een minuscuul sprankeltje hoop doorheen schijnt. De sound van dit vijftal zit ergens tussen Pink Floyd, Neu! en Tool in, maar dan zonder de zangpartijen. Het zijn traag opbouwende sfeerstukken, bol van onderhuidse spanningen die op een oorverdovend volume worden gebracht. Die onheilspellende trips naar het onbewustzijn zijn zo machtig qua sfeer dat de volledige aandacht van het publiek opgeëist wordt. Die aandacht gunt de goed gevulde Jack Daniel's Monomyth zeker, hoewel de bezoekers haast niet anders kunnen. De vakkundig uitgemeten nummers transformeren langzaam in hevige climaxen die praten onmogelijk maken. In drie kwartier komen slechts vier nummers voorbij, maar - goede genade - wat maakt deze band een overrompelende indruk. Met een zinderend slot, bestaande uit het naar verhouding minder zware '6EQUJ5', landt het publiek voorzichtig weer op aarde. Weergaloze ervaring. (DK)

“Houden jullie van toeters? Mooi. Daar hebben we er een paar van.” Geen woord van gelogen. Broken Brass Ensemble hebben toeters in alle soorten en maten. Naast trombones, saxofoons en trompetten is vooral de sousafoon een imposant wapen in de strijd tegen het stilstaan. Bij vlagen zo virtuoos bespeeld dat het idee ontstaat dat je naar een basgitaar luistert. Virtuositeit is sowieso een terugkerend thema bij de Friese marching band. Stuk voor stuk in staat een strakke solo neer te zetten; duellerende trombones, saxofoonduetten en call and response tussen drummer en percussionist. De Roxy is gezellig druk, met genoeg ruimte om te dansen. Veel bezoekers, voornamelijk boven de 25, maken daar dan ook enthousiast gebruik van. De set van het achtkoppige ensemble leent zich daar prima voor. Aan genres hebben ze lak. De typische New Orleans-sound wordt afgewisseld met blues, funk, een tikkeltje hiphop en Zuid-Amerikaanse invloeden. Met name als de uitstekende ritmesectie het voortouw neemt, wordt het zelfs voor de meeste stoïcijnse stoere kerels lastig om hun voeten stil te houden. Weinig verrassend is het toch weer de Balkan die het beste aanslaat. De heren sluiten af met een speels uitgevoerde versie van de standard ‘I’ll Fly Away’. Met uitzondering van de onmisbare sousafoon en een paar drumstokjes worden de instrumenten voor even aan de kant gezet, dansend en lachend wordt het publiek nog één laatste keer opgezweept. De Roxy eindigt propvol, maar aan de twijfelachtige blik van een groot deel van de (jonge) bezoekers te zien is het dringen voor Mr. Polska al begonnen. De handjes die de lucht in schieten als de DJ 'Cheerleader' van O.M.I. (wel de remix) draait, bevestigt dat vermoeden. (CC)

Een flinke kudde jonge meisjes hebben zich voor het podium verzameld, als de band Nothing But Thieves - vijf man sterk - de bühne van Jack Daniel's Stage op komt gewandeld. “Whoaaaah!”, zanger Conor trekt zijn strot open. Ook hallo. Wat volgt is drie kwartier herrie. Letterlijk en figuurlijk. Dit optreden is niet bepaald genieten geblazen voor de bezoeker zonder oordopjes. Je voelt de baslijntjes in je kuitspieren, zo hard trillen de vloerplaten mee. Gelukkig is het wel goed te pruimen voor de muziekliefhebber, want spelen kan de Londense band wel. De stem van Conor is zeer flexibel, met uithalen waar Matthew Bellamy (Muse) jaloers op zou worden, bijna dan. De muziek is verder niet echt des Muse, maar kan eerder vergeleken worden met Royal Blood, vanwege de catchy baslijntjes en de pit en energie waarmee de harde rockmuziek gebracht wordt. Hoewel een dramatische ballade ook niet geschuwd wordt. Er wordt afgesloten met ‘Ban All The Music’, instant hitje. Al kunnen wij ons als 3voor12 niet echt scharen achter deze titel, natuurlijk. (IG)

De Apollo kan deze zondag, zeker in het begin, worden omgedoopt tot het DBSSW-podium, want na Michael Prins is het tijd om die ándere winnaar te mogen aanschouwen. En waar zijn voorganger ook al de nodige vrouwenharten mag stelen, gaat Amsterdammer Douwe Bob daar nog eens dunnetjes overheen. De John Mayer Van De Lage Landen heeft Schijndel gevonden. Zijn sterke gitaarmuziek heeft hij meegenomen, evenals zijn typerende witte blouse. Afwisselend tussen lieflijk akoestisch en ongeneerde country – inclusief mondharmonica – vult de Apollo zich met de gevarieerde setlist van meneer Posthuma. De Amerikaanse invloeden zijn gedurende het optreden niet te ontkennen, en alleen in heftigheid wisselt dat per nummer af.

Wanneer de singer-songwriter zijn gevoelige kant toont en de publieksmoves inwisselt voor wiegende armen, stijgt de temperatuur in de tent. Niet alleen door de hitsige dames, maar ook door de aanstekers die massaal de lucht in gaan. Genieten doet de Amsterdammer daarbij ook nog eens zichtbaar, wat aanstekelijk werkt. Eén ding ontbreekt daar echter bij, want waar de dames hun heupen nauwelijks rust bieden, blijft het meezingspektakel nogal achterwege. Voor een ultiem slagen kan de singer-songwriter dus nog wel wat extra bekendheid van zijn nummers gebruiken. (CK)