De zaterdag van Paaspop 2015 (blog)

Met o.a. PollyAnna, Handsome Poets en The Deaf, Akwasi & Band

Daan Krahmer, Carlijn Kösters, Jenny Janssens, Michael Janiec, Renée van der Hoff ,

De Brabantse 3voor12's zijn op Paaspop, het grootste bandjesfestival van Brabant. Drie dagen lang acts van diverse afkomst en heel veel (Brabants) vermaak. Ook op Paaspop werken we met een liveblog met altijd de laatste recensies en beelden, dat in de loop van de avond en daaropvolgende ochtend steeds verder wordt aangevuld. Blijf dit blog dus in de gaten houden voor het laatste nieuws.

PollyAnna

De Dordtse singer-songwriter PollyAnna houdt van reizen, zoveel moge duidelijk zijn. Terwijl ze de wereld rondtrok schreef de jonge twintiger honderden eigen popliedjes. In 2012 stond er wederom een wereldreis op de planning, maar die werd last-minute gecanceld om van het vrijgekomen geld een plaat op te nemen. Deze impulsieve beslissing legde PollyAnna geen windeieren. Vorig jaar deelde de zangeres al het podium met Sam Smith en Maria Mena en ook Giel Beelen kreeg haar in de smiezen. De invloedrijke radio-dj bombardeerde haar enthousiast tot dé belofte van 2015. En daar zit wat in, althans qua radiovriendelijkheid. Ieder liedje van deze sympathieke jonge zangeres ligt namelijk akelig vertrouwd in het gehoor en radio-airplay lijkt binnen handbereik. Dat is niet verwonderlijk: we krijgen vandaag gladde en gepolijste pop voorgeschoteld met hier en daar wat indie, country en rock. De veelzijdigheid van het hapklare materiaal is te prijzen maar wat klinken al deze liedjes ontiegelijk braaf samen. PollyAnna kan het beste door als een karakterloze popvariant van Ilse de Lange. Zuiver zingt de sympathieke verschijning namelijk wel, maar daar is ook veel mee gezegd. Het kost PollyAnna moeite om de aandacht van het aanwezige publiek vast te houden. En het handjevol mensen dat op de act af is gekomen? Die halen massaal hun schouders op bij de nietszeggende praatjes van de zangers en verlaten grotendeels vroegtijdig de tent. We zouden haar graag meer gunnen, maar meer dan slappe koffie heeft PollyAnna Paaspop vanmiddag niet te bieden. (DK)

Shaking Godspeed

De zanger loopt het podium op en heft zijn flesje Heineken. Bewapend met een arsenaal aan nummers waarbij de duurzaamheid van de instrumenten op de proef wordt gesteld, weet Shaking Godspeed hoe je het publiek wakker schudt. Dit is al merkbaar vanaf het eerste nummer, waarbij de gitaren huilen, de zanger schreeuwt en de drums er ritmisch doorheen knallen. De proost van de frontman komt door het concert heen steeds meer tot zijn recht. Door het uur heen gaan de flesjes bier als warme broodjes over de bar. Dit is rock ’n roll waarbij het eerste biertje van de dag naar het lekkerste biertje van het weekend gaat smaken. Het publiek geniet en de bolletjes knikken gewillig mee op de maat van de nummers. Waar de muziek in de avond gegarandeerd moshpits zou veroorzaken is de sfeer in de loods nu juist rustig en relaxt. Als afsluiter trekt de band alle registers open en zo bereikt het optreden met ‘Paranoia Blues’ zijn hoogtepunt. Echt gedanst wordt er niet, maar het zonnetje dat op de Thunderbolt staat is met Shaking Godspeed overbodig. Deze Nederlandse band warmt ons op voor het stevigere gitaarwerk waar het programma deze zaterdag vol mee staat. (TS)

 

Handsome Poets

“Ons gospelkoor kon vandaag niet, die moeten zingen in de kerk, maar gelukkig hebben we jullie!” Geen lifecoach aan het woord in Apollo maar Tim van Esch van Handsome Poets. Zijn positiviteit en enthousiasme liggen voor sommigen misschien nog te zwaar op de maag nu de katers nog niet zijn weggespoeld, maar misschien is wat warmte juist nu wel op zijn plek. De Goudse band heeft sinds begin dit jaar een nieuwe plaat die stiekem redelijk stilletjes is voorbijgegaan, maar dat betekent niet dat frontman Van Esch ‘fucking trots’ op de nieuwe plaat is. Toch schudt het publiek hier pas de campingmodder eraf als Handsome Poets ‘Dance (The War Is Over)’ inzet. Dat mag geen verrassing heten en dat is de rest van de set ook niet. Prima te verteren, maar daarmee is alles gezegd. (JJ)

Emil Landman

Drie kwartier dromerige folk van Emil Landman en zijn band, het is nog maar de vraag of het Paaspoppubliek daar genoeg geduld voor heeft. "We gaan drie kwartier lang deze tent zo zomers mogelijk maken", aldus Emil. Het ene na het andere lieflijke liedje klinkt door de Jack Daniel’s stage. Om het warm van te krijgen. Er wordt door de muzikanten zichtbaar genoten op het podium, zowel Emil als de rest van de band gaan op in hun muziek. Helaas komt de spanningsboog van het publiek al snel tot haar eind. Na een nummer of twee begint men er onbeschoft luid doorheen te praten, waardoor de fijne folkvibe wordt verstoord. Op een kleine schare meisjesfans vooraan het podium na, is het een komen en gaan van mensen in de Jack Daniel’s. De zwijmelende meisjes zijn dan ook de enigen die zowat ieder nummer meezingen. Waar de aandacht van de rest van het publiek afzwakt, blijft de band geconcentreerd. Ware het niet dat deze concentratie het niet de hele set volhoudt.  Dat het publiek de aandacht er niet bij weet te houden, ontgaat de band uiteraard niet: "We hebben er nog twee, kijken of we het tempo wat op kunnen voeren". Jammer van de gehaastheid. Emil en band krijgen van het publiek niet de kans om echt een goed neer te zetten, hierdoor komt het nét niet mooi tot z’n recht. (JJ)

 

The Deaf

Phoenix toverde zich om tot een tent vol muziekliefhebbers, met op het podium een viertal rasechte Hagenezen die zich als openingsact van de tent zich compleet het snot voor de ogen werken. Zanger Spike druipend in het zweet en organist Maurizio boven op zijn orgel: bij The Deaf is alles mogelijk.

Een beetje Den Haag in Brabant op zaterdagmiddag. Apetrots zijn ze. En terecht. Met een ijzersterk laatste album worden ze al lovend aangekondigd door mede-Hagenees Jan Versteegh. De heren en dame hebben er zin in en lijken zoals altijd van plan om het optreden om te toveren tot een compleet feestje. Het publiek wacht echter wat meer af en besluit om op een rustig tempo de fijne klanken van het viertal tot zich te nemen. Ongelijk valt ze niet geven, want de passie die in de nummers wordt gestoken kan waarschijnlijk vanuit Schijndel in Den Haag nog worden geproefd. Dat is de extra aandacht waard. Beginnend als een solo-/zijprojectje van DI-RECT gitarist Spike, is het inmiddels uitgegroeid tot een heus begrip binnen de Nederlandse bandscene. Met een stevig accent, genoeg drank, een hoop beat en garagerock weet de Haagse band vrijwel elk optreden van de grond te krijgen. Zo ook het afwachtende publiek van Paaspop. Bij de start van ‘1973’ komt de tent los, wat de rest van het optreden niet wordt losgelaten. De klapper hierbij wordt verbazingwekkend genoeg gevormd door een speedbeatcover, waarmee impulsief wordt afgeweken van de eigenlijke setlist. Een losse houding die ze meer dan siert. (CK)

 

Akwasi & Band

Mediterrane sferen, levendige kleuren, warmte en jolige mensen. Een meisje met een bord: “Bier hier” wordt gehoord. MC van Akwasi: “Je wilt bier? I got ya! Bier voor iedereen, ik ga het voor jullie regelen.” Het is gezellig én druk. De bekende meezinger ‘Dorst’ wordt met volle armen ontvangen. MC: “Dj, zet de muziek even zachter.” Een paar seconden later breekt de hel weer los: ‘Dorst, dorst, dorst!’ 
 
Een technisch probleem bepaalt het laatste deel van dit optreden. De apparatuur van de dj werkt niet en er komt geen muziek uit de speakers. Zoiets kan zelfs het allerbeste concert volledig opbreken. Gelukkig is Akwasi's groep Zwart Licht ook op het podium en samen met Leeroy gaat Akwasi een potje freestylen en beatboxen. Dit doen zij bovengemiddeld goed en laten daarbij niet blijken dat er iets ernstig mis is qua techniek. Het publiek wordt hiermee aardig zoet gehouden, maar druipt na een paar minuten alsnog teleurgesteld af, omdat er geen werkelijke oplossing wordt geboden. (MJ)

 

I Am Kloot

I Am Kloot is een graag geziene gast op de Nederlandse podia en festivals en heeft in Nederland door de jaren heen een vaste schare fans opgebouwd. Halverwege hun inmiddels zestien jaar durende loopbaan beleefde de band even een creatieve dip maar herpakte zich aan het begin van het decennium mede dankzij de hulp van Elbow's Graig Potter en Guy Garvey sterk met achtereenvolgend Sky At Night (2010) en Let It All In (2013). Net als op Incubate '13 hebben ze op Paaspop een spot in het theather geclaimd, waar ze vanavond veel nieuw materiaal uitproberen. Vanavond zien de bezoekers I Am Kloot in essentie: enkel met zijn drieën en zonder blazers en strijkers. Beroepscharmeur John Bramwell waarschuwt nog bij aanvang: "we don't do jokes today, but we play mány songs. We've only got an hour". De nog niet verschenen liedjes laten een bescheiden koerswisseling horen; minder melancholischer en tevens minder hoopvol (lees: donkerder en zwaarder) dan voorgaand werk. Het zijn gedragen en uitgebalanceerde liederen die meer rock dan folk georiënteerd zijn. Bramwell staat zo nu en dan zelfs te rocken op een elektrische gitaar. Een tikkeltje psychedelisch zelfs. Ondanks dat de band grillig speelt lijkt een klik met het publiek te missen. Dit wordt pijnlijk duidelijk wanneer Bramwell de microfoon uitnodigend naar het publiek zwiert in de hoop dat men uit volle borst meezingt. Helaas: het blijft doodstil. Ach, het nieuwe materiaal is dan ook nog work in progress. De tweede helft, waarin ook oude pareltjes als '86s Tv's' en het breekbare 'To You' voorbij komen, is beduidend beter. Hoewel? I Am Kloot bereikt vanavond niet het niveau dat ze doorgaans wel halen. (DK)

Guerilla Speakerz

De rook uit de rookmachine wordt weggedrukt door de krachtige bass. Het duo Guerilla Speakerz staat achter de digitale ‘wheels of steel’. Het is maar goed dat ze op cd-spelers staan te draaien, de dj-booth stuitert bijna op en neer. De één oogt stoïcijns, de ander uitbundig. Samen friemelen aan de knopjes gaat ze erg goed af. De twee jonge heren zijn duidelijk in ‘sync’. Een stortvloed van lekkere mixjes raast het publiek tegemoet. Guerilla Speakerz oogt in vorm en ze genieten duidelijk van het optreden. Een pakkende mix van bassmusic met veel trap en hints naar dubstep. 
 
Banganagangbangers zijn van de partij en support vanavond. Hun nieuwe track 'Elevated' komt zoals gehoopt ook aan de beurt, deze bevalt bij het publiek erg goed. Ook nieuw materiaal van Nederlandse ‘bass baas’ Boeboe wordt gedraaid. De set kent veel hoogtepunten en is vloeiend en strak qua mix. Snijdende offbeat kicks luiden het laatste nummer in.  De onheil zal een stapje moeilijker te vervolgen zijn na deze set. Guerilla Speakerz neemt het er oprecht van in de laatste minuten qua knallers. Begrijpelijk, maar ook een grotere uitdaging voor de volgende dj. (MJ)

 

The Indien

Met een snoei- en snoeiharde bas en glaszuivere stem maakt The Indien een begin aan de tweede avond van Paaspop. Na dit jaar bij DWDD te zijn geweest, is de interesse bij het publiek opgewekt. Toch komt het niet helemaal van de grond. 

Een bekend, oranje koppie valt meteen op wanneer het relatief nieuwe bandje het podium betreedt. Bassiste Janneke (van The Deaf) staat zo voor de tweede keer deze dag op een Paaspoppodium. Iets wat bepaald niet onopgemerkt blijft, en dan niet enkel door haar fluorescerende haarkleur. De trillingen gaan zo diep dat zelfs menig man zijn eierstokken voelt waarvan niet eerder wist dat hij die had. Instrumentaal en vocaal zit het optreden verder kneitergoed in elkaar, ondanks dat de geluidskwaliteit bij de Jack Daniel’s Stage nogal tegenvalt. Zangeres en organist Rianne Walther weet elke noot goed te raken, met haar heldere doch schelle stem. Vocaal doet het wat denken aan de Deense Mette Lindberg van The Asteroids Galaxy Tour, enkel geplaatst in een compleet ander genre.

Afwisselend tussen de mogelijkheid tot rustig heen en weer schuiven of juist de billen schudden, lijkt het publiek er nog steeds niet erg warm van te worden. Aan de gezichten te zien is de menigte wel tevreden, maar kijken ze braaf de kat uit de boom. ‘Verrassend’ geldt voor het plattelandse Paaspop ook: wat de boer niet kent, dat vreet ie niet. (CK)

 

Vanderbuyst

Terwijl de boomlange security moet vechten om de massa buiten te houden worden de eerste akkoorden vol kracht aangeslagen. De Thunderbolt heeft tot aan het optreden van Vanderbuyst nog niet zo vol gestaan dit weekend. Dat het publiek in deze grote getalen binnenstroomt is niet gek. Na zeven jaar stoppen de jongens van Vanderbuyst namelijk. Na het rondtoeren in onder andere Japan en Amerika is Paaspop een van de laatste haltes. Alles wordt uit de kast gehaald om een blijvende indruk op het publiek achter te laten. De lange haren van dit trio vliegen heen en weer terwijl de hoofden symmetrisch mee headbangen op de catchy hardrock die ze zelf produceren. Dit alles met de nadruk op catchy, want niet meeknikken is haast onmogelijk. Het hele uur in de Thunderbolt wordt optimaal gebruikt door de band en met een volle loods gedurende het hele optreden wordt er ook optimaal van genoten door het publiek. Of je nou houdt van deze muziek of niet, hier zet Vanderbuyst een show neer waar het vakmansschap van af druipt. (TS)

 

GANZ

Bejubeld als een prominent Nederlandse bass-talent, Nederland en Paaspop als tussenstop; vorige week was hij in de V.S. en spoedig staat Brazilië op de agenda. Voorlopig lijkt hij niet te stoppen: GANZ kan straks praktisch elk continent van zijn lijstje afstrepen. Hij gaat geroutineerd aan de slag in de Roxy vanavond. Met een ietwat emotieloze blik, maar dat is de messcherpe concentratie. Hij kan aanvankelijk de aandacht van het publiek na de sterke set van Guerilla Speakerz moeizaam trekken. Na een kwartier komt GANZ alsnog op gang. Zijn troef? Euforische melodieën, die vergezeld gaan met pakkende percussies en klapperende basslines. Eenmaal op gang is er veel spelingsruimte, de gedraaide nummers kunnen rekenen op bijval van de bezoekers, het publiek barst met vlagen in flinke danssessies uit. Materiaal van zijn nieuwe Dino War EP die op 20 april uitkomt klinkt vertrouwd. Een erg korte mix van zijn doorbraaknummer Purple Forest komt ook voorbij. De allerlaatste minuten van de set worden frappant genoeg aan dubstep besteedt. Een slimme zet alsnog, dit genre schittert tijdens deze Paaspop door afwezigheid en het publiek is klassiekers zoals I Can’t Stop (van Flux Pavilion) niet vergeten. (MJ)

 

PAUW

Wie dit jaar naar de Popronde is geweest heeft vast en zeker van PAUW gehoord. Deze opkomende band heeft met dit rondtrekkende festival zo’n beetje heel Nederland gezien. Nou ja, gezien: met boblines tot ver over de wenkbrauwen is het nog maar de vraag of ze wat zagen van de plaatsen waar ze optraden. Nu staat de band in ieder geval in de Jack Daniel’s tent voor onze ogen te spelen.

En niet onverdienstelijk. Alle aanwezigen genieten zichtbaar van de dromerige muziek die deze jonge heren ten gehoren brengen. Met slechts wat kleine pauzes is de set gevuld met psychedelische rock van het hoogste niveau. Door de speakers dreunen diepe basgeluiden terwijl de psychedelische klanken van zowel de gitaar als orgel je meenemen op reis door tijd en ruimte. Het lijkt alsof ze als pubers in een LSD-trip de tijdmachine naar het nu hebben gepakt en nooit meer terug wisten te komen. Er zijn tegenwoordig weinig beginnende bands die zo goed de muziekstijl uit de jaren zeventig over weten te nemen. Met deze muziek weet PAUW steeds meer publiek voor zich te winnen, zowel binnen als buiten Nederland. Na het een geslaagde de Popronde laat PAUW vandaag op Paaspop zien dat ze ook klaar zijn voor de grotere festivals. (TS)

 

My Baby

De volledige verzameling alternatieve Paaspoppers komt bijeen bij de Jack Daniel’s stage om te kijken naar een tamelijk opmerkelijk drietal. Gekleed in en spelend op meubilair weet het bijzondere gitaarbandje de zaal compleet op zijn kop te zetten.

Beginnend met een man die een cigarbox (lees: half IKEA-bedje met één snaar) op het podium deponeert, is de toon gelijk gezet. De gitarist –met hoedje- wordt gevolgd door een drummer met een semi-knotje pal op zijn hoofd, waarna een dame gekleed in gordijn volgt. Zonder blikken of blozen sluit het publiek 'hun baby' in hun hart. Het drietal wordt –zonder erom te hoeven vragen- gedurende het hele optreden luidkeels toegejuicht door de volle tent. Ze stralen energie uit, hebben er zin in en weten met hun enthousiasme en originaliteit de sfeer in de tent gedurende het hele optreden op hoog niveau te houden. De alternatieve Paaspoppers dansen erop los en zijn zichtbaar in hun element bij de Nederlands/Nieuw-Zeelandse band. Bestaand uit broer en zus Van Dyck en hun internationale vriend Johnston maakt het drietal dansbare en kneiterharde bluesrock, waar het publiek op de zaterdagavond duidelijk behoefte aan had. Een lust voor oog en oor, met een beeldschone zangeres en verbazingen die zich blijven stapelen. Verveeld publiek zal je bij My Baby in ieder geval niet snel aantreffen. (CK)

Nouveau Vélo

Nouveau Vélo uit Helmond maakte mogelijk de mooiste Nederlandse indieplaat van 2014. Daarop stonden tien dromerige liedjes in de geest van Real Estate, R.E.M. en Deerhunter, die even simpel als doeltreffend klonken. Het leverde het kwartet al mooie spots op festivals als Noorderslag, Grasnapolsky en Where The Wild Things Are op. Toch komen de mensen die voor het harmonische en subtiele geluid van het debuut komen vannacht bedrogen uit. Nouveau Vélo speelt vanavond op speed: alsof hun leven ervan af hangt. Frontman Rolf Hupkes verruilt op bescheiden wijze langzaam zijn rol als schuchtere frontman voor nonchalante indiester. Een aanwinst op de setlist is een nieuw, veel steviger liedje dat we voor het eerst horen: ‘Point That Thing’. Het klinkt als psychedelische stoner, hoewel dat ook aan de geluidsmix kan liggen; deze is namelijk niet optimaal. Je gunt Nouveau Vélo een bandgeluid zonder schel klinkende gitaarpartijen en rondzoemende feedback waardoor fraaie details in rijke liedjes als ’New Guineau’ jammerlijk verloren gaan. Ze klinken vanavond aanvankelijk te robuust. Tegen het einde aan wordt alles beter. Het is goed om te zien dat de Nouveau Vélo liedjes zich op het podium blijven ontwikkelen. Zo is het instrumentale ‘Al Green’s Dream’ een heerlijk nostalgisch liedje en wordt ‘1994’ bewaard als het prijsnummer van de set. De afsluiter van het debuut is op het podium inmiddels getransformeerd in een vlotte, opbeurende jam waarvan je stiekem hoopt dat deze nooit eindigt. Zo beleeft dit optreden uiteindelijk toch nog een memorabel slot. Jammer dat de subtiliteit verloren gaat, maar de vlotte Nouveau Vélo die je genadeloos op de hielen zit mag er ook zeker wezen. (DK)

Rudimental

Schijndel zoekt de schouders op van de wederhelften. De echte diehards onder het Paaspoppubliek verzamelt zich in de Apollo om bij Rudimental de zaternacht tot een groot feest te maken. Terwijl er om de vijf minuten weer een jongeling aan je voorbij wordt getrokken die niet meer helder ziet, gaat de rest van de tent ontzettend lekker. De heren wiens ruggengraat nog niet overleden is op een half leeg luchtbed, gaat zijn hernia wel tegemoet door tijdens Rudimental zijn buurvrouw op de schouders te nemen. Een live DJ act, met een leger aan muzikaal talent op het grote podium. Saxofoons, trompetten, achtergrondzang, toetsenisten, rastadrummer, rappers en de beeldschone zangeres Anne-Marie: niets ontbreekt bij de Britse elektronische band. Alles draait om liefde en iedereen die dat nog niet wist, wordt daar tijdens het concert meerdere momenten op geattendeerd. Dat act eindigt dan ook voorspelbaar genoeg met ‘Feel The Love’. Of alle romantiek welgemeend is, kun je je afvragen: uiteindelijk krijgt de act na afloop ook gewoon betaald en puur voor de liefde staat niemand hier op Paaspop. Maar laat dat cynisme achterwege bij Rudimental die kosten nog moeite hebben gespaard om zelfs van het podium iets moois te maken: telefooncellen, dansende bandleden, decoratie, lasers: het totaalplaatje klopt op deze afsluiter. (CK)

 

Andy C

Waarom is Andy C zo laat in de Stardust? De drum 'n bass-legende staat volgens ingewijden ergens hard te stressen voor de show, maar waarom? Andy C zou ongeveer twintig minuten geleden begonnen moeten zijn, maar nadat die even zijn gezicht toont - is die alweer backstage verdwenen. Voorganger Roni Size vindt het allemaal best en houdt het publiek op scherp met heerlijke mixen en gaat dus ruim over zijn tijd heen.

Eindelijk is hij gearriveerd, Andy C heeft een strakke blik en is verscholen achter een pet. MC 2SHY pakt het vervolgens vlug op een grijpt het publiek bij de collectieve kloten. Z’n strakke flow is een volwaardige toevoeging aan de show. De één-tweetjes tussen mc en dj zijn effectief, maar het mist echt aangrijpende en constante momentum. Telkens wordt de aandacht gegrepen met de opbouw naar de climax van het volgende nummer, daarbij voert de lichtshow in Roxy de spanning echt op. Even later verslapt de publieksaandacht alsnog en slijt de routine erin met reeksen aan vergeetbare gedeeltes. Wellicht is iedereen gewoon te lam om de energie terug te blijven voeden naar het podium, maar gezien de kwaliteiten van Andy C achter de draaitafels, is deze show een middelmatige representatie met een gemis aan excellentie. En wat er met de beste man aan de hand is? We zullen het nooit weten. (MJ)

 

Sick Of It All

Sick Of It All gaat alweer bijna 30 jaar mee. Dat ze in de huidige hardcorescene gezien kunnen worden als legendes bewijzen ze wel met het feit dat de tent goed gevuld is. En dat terwijl (of juist omdat?) er dit jaar op Paaspop weinig optreedt voor de liefhebber van de hardere genres.

De energie zit er bij deze Amerikanen zeker in; de gitarist springt heen en weer alsof het podium een trampoline is en hij een kind dat in de tuin mag spelen. De brullende zanger weet hoe hij het publiek, en dan voornamelijk de eerste rijen, op moet zwepen.
Een band die laat zien dat het gezegde: never change a winning formula ook echt waarheid is. Alle nummers klinken namelijk zo goed als hetzelfde, maar dat maakt het publiek niet uit, alles gaat kapot. De pit is gevuld met halfnaakte, gespierde mannen die elkaar agressief maken voor de aaneensluiting van harde, vrij simpele bassriffs die het viertal uit New York laten horen. Al met al blijkt dat ook dit jaar de Amerikaanse hardcore het prima doet bij het inmiddels vieze, bezwete publiek in Schijndel. Liefhebbers van dit bijzonder specifieke genre kunnen dan ook niet om deze band heen. (RH)