De vrijdag van Paaspop 2015 (blog)

Met o.a. Truckfighters, Partysquad, Bade

Carlijn Kösters, Michael Janiec, Jenny Janssens, Ricardo Vullings, Freek Verhulst ,

De Brabantse 3voor12's zijn op Paaspop, het grootste bandjesfestival van Brabant. Drie dagen lang acts van diverse afkomst en heel veel (Brabants) vermaak. Ook op Paaspop werken we met een liveblog met altijd de laatste recensies en beelden, dat in de loop van de avond en daaropvolgende ochtend steeds verder wordt aangevuld. Blijf dit blog dus in de gaten houden voor het laatste nieuws.

Bade

Iedereen zal wel vaststaan in de modder, want het loopt niet bepaald storm in de Apollo. Hier staan de Haarlemse heren van Bade. Al eerder maakten zij indruk op Noorderslag en vandaag trappen zij het spits af op de mainstage van Paaspop. Het is een karige opkomst, maar dat weerhoudt de muzikanten er niet van om een feestje te bouwen. Op een aantal fans na op de eerste rij, staat de rest van het publiek kalmpjes aan onder het genot van een biertje de band te aanschouwen. De set van Bade zit vol festivalanthems, met 'Into The Sunshine' als zonnigste hoogtepunt. Bart van Liempt, voormalig frontman van The Sheer, bewijst een geboren entertainer te zijn. Bade is meer dan alleen een rockbandje: met twee blaasinstrumenten en een synthesizer krijgt Bade een interessant jazzy én elektronisch sausje. Een half uurtje ging net wat te snel voorbij, maar Bade heeft wel de toon gezet voor het komende weekend. "Nu zijn jullie nog allemaal fris en fruitig, maar na vier dagen denk je: Godsamme, dit doe ik volgend jaar anders.’’ Bart geeft ons een kijkje in de toekomst. (JJ)

Partysquad

Buiten is het koud en nat. Binnen in de Desperados Warehouse is het broeierig en ontzettend druk. Partysquad neemt de scepter over van Girls Love DJ’s, die even benoemen dat d mannen van Partysquad muzikaal hun biologische vaders zijn. Een eredienst die wederkerend is in de vooraankondiging van deze volgend act. Partysquad gaat voor makkelijk; dit optreden is één en al routine. Handjes-in-de-luchtmomenten zijn alom aanwezig, maar het publiek snakt naar het grotere werk. Helemaal kapot gaan? Daar is nog alle tijd voor blijkbaar. ‘Helemaal Naar De Klote’ wordt uitbundig omarmd, maar dat is ook maar voor even. Al met al werkt Partysquad hard om het publiek enigszins op scherp te krijgen.

Dan komt het kanon aan knalfuifhits op gang en geeft Partysquad weinig ademruimte voor een tent die voornamelijk gevuld is met hitsige tieners, maar ook een kanon kan gedoseerd schieten; een afgewogen mix van hits wordt met goed gevoel voor opbouw aan elkaar geregen. De set bestaat uit delen van hardstyle, hardcore, deephouse en vele dansvloerwaardige genres. Commerciële refreinen en melodieën worden vakkundig aan elkaar geplakt, iets wat bijdraagt aan een herkenbaar geheel. Toch zorgt de voorspelbaarheid na een half uur voor wat leegstroming. (MJ)
 

Truckfighters

Josh Homme van Queens Of The Stone Age noemde dit trio ooit "the best that ever existed.’’ Dat is misschien wel de hoogste lat die voor een rockband kan worden gelet. Truckfighters, deze stonerrocksensatie uit Zweden, moet deze verwachtingen nog maar waar zien te maken. De heren gaan al een tijdje mee, ze hebben al zes albums op hun naam staan. De Zweden weten wat ze doen, en dat doen ze goed. Strakke drums, donkere baslijnen en fuzzy gitaarriffs zetten de toon. Frontman Ozo, die tevens de rol van bassist vervult, zegt het tof te vinden om hier te spelen. Het een-na-laatste nummer van de set, Mind Control, begint met enkel een baslijn en drums. "So.. were playing some drum and bass then", grapt de frontman. Bij dit nummer gaat het drie keer zo hard los. Een moshpit kan dan ook niet uitblijven, voorin het publiek is het beuken geblazen. Dat gaat gepaard met een flinke stijging van temperatuur. Het zweet druppelt zelfs van de gitarist zijn baard. Truckfighters breekt de Jack Daniel's stage af, als eerste van vandaag. De beste band die ooit bestaan heeft, is misschien een overstatement, maar goed is het wel. (JJ)
 

SBMG

Straight outta Suriname is Sawtu Boy Money Gang (SBMG) naar Schijndel gekomen. Vier uurtjes zijn de mannen, met hit ‘Oeh Na Na’ op zak, pas in Nederland, maar van jetlag lijkt geen sprake. Het frisse enthousiasme dat de drie MC’s aan de dag leggen is aanstekelijk, en is in combinatie met de met testosteron doordrenkte set nummers (G Beelen zou zeggen: “yoyo-hiphop over bichtes”) een garantie op feest. Alhoewel. De gemiddelde leeftijd in de Roxy ontstijgt de alcoholgrens nauwelijks en die generatie beleeft een concert op een andere manier dan de doorgewinterde, moshende hiphopliefhebber: namelijk met de smartphone in de hand, stukjes van favoriete liedjes snapchattend. Bovendien vertragen de vele nietszeggende talks over ‘gezelligheid’ en ‘applausjes voor jezelf’ het begin van de set behoorlijk. Daardoor krijgt SBMG niet altijd de respons die ze verdient, maar op de eerste rijen is het feest daar gelukkig niet minder om. (FV)

CHO

Van dat moeizame publiek heeft CHO aanvankelijk ook last, maar als de 22-jarige Amsterdammer de lange talks over onder andere zijn broer Adje in de gevangenis (bottomline: “Free Adje!”) achterwege laat en even aftast of het publiek zijn hit ‘Misschien Wel Hè?’ misschien heeft gehoord, krijgt hij een overweldigende respons. Het publiek kent het nummer woord voor woord; daar had CHO niet op gerekend. Even is hij er echt stil van, dan barst het feest los. CHO en zijn DJ maken behapbare hiphop die doet denken aan wat DJ Mustard aan de Amerikaanse westkust doet, en getuige zijn Death Row-shirt kunnen we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid inderdaad stellen dat dat is waar CHO de mosterd haalt. Al is zijn NYC-petje in die context wat verwarrend. Hoe het ook zij, CHO voegt aan die sound een flinke lading charmes toe, met danspasjes, meezingmomentjes en telefoons en aanstekers die de lucht in gaan. De Roxy eet uit zijn hand, CHO geniet zichtbaar en natuurlijk gaat de hele tent plat als CHO dan eindelijk ‘Misschien Wel Hè?’ inzet. Hoewel die aandacht begrijpelijkerwijs verslavend werkt, moet CHO nog wel even leren wanneer hij moet stoppen. Dat hij als toegift een fan het podium op haalt om het veel aangevraagde ‘93’ te rappen, is grappig, maar het maakt wel dat zijn optreden alsnog wat ongemakkelijk eindigt. Buiten dat: topshow. (FV)
 

Racoon

Racoon, als jarenoude leider onder de Nederlandse bands, toont op Paaspop aan nog steeds te weten hoe ze vanuit de boerse tenten oorverdovende meezingmomenten kunnen opwekken. Hun hits raken –als altijd- het publiek in hun Hollandse ziel, met een feest der herkenning.

Terwijl de avond valt en het buiten nog kouder wordt, hangt in de tent een sfeer gelijkend met de binnenkomst bij een stamkroeg. Een heersend ons-kent-ons-gevoel, gemengd met bier en de klanken van de befaamde Zeeuwen. Een sterk begin wordt al vlug gemaakt door 'Took A Hit' de tent in te gooien. Vergezeld met vier blazers, waaronder saxofoons en trompetten, weet de band zo een goede start te maken. Vertrouwd is de beste verwoording voor de uitstraling van het viertal en hun act, gesierd door hun goude oudjes. Tegenvallen kan het hierdoor vrijwel nooit, doordat de kwaliteit van Racoons muziek een gegeven is voor muzikaal Nederland.

Alle clichés zijn er ook bij dit optreden weer bij. Het publiek zingt braaf doch keihard mee met 'Love You More', waarbij in de duistere tent verlicht wordt met elk mogelijk oplichtend voorwerp. Zelf neemt ook zanger Bart –weliswaar de helft van het nummer- de moeite om met zijn technische kunsten zijn flitser tot leven te wekken. Lieflijk afgezaagd, zoals we van Racoon gewend zijn. (CK)

DI-RECT

De tere, bemodderde zieltjes in Schijndel slaan spontaan op hol tijdens de tweede act op het Apollo podium. DI-RECT heeft merkbaar zin in een feestje, wat in de Paaspoptent voornamelijk plaats lijkt te vinden met volgers die vroeger nog slipjes naar Tim toe gooiden.

De Hagenezen starten met twee succesnummers, ontstaan na de reïncarnatie van de band in 2009. Strak in pak zorgen ze met onder andere ‘Young Ones’ en ‘Times Are Changing’ voor de nodige ‘’ohohoh’s’’ in de grote tent, die met ieders hart en ziel worden meegeschreeuwd. Zanger Marcel Veenendaal ervaart de opstart van het festivalseizoen duidelijk ook als een verademing, zo straalt zijn fanatieke houding uit. Met ietwat spastische moves gaat de zanger compleet op in zijn optreden. Dit gepaard met oorverdovende slagen op zijn grote trom, wat zorgt voor het nodige contrast met de rest van de band. Terwijl Veenendaal als een bezeten mimespeler over het podium paradeert, knikken basgitarist Bas van Wageningen en toetsenist Vince van Reeken gemoedelijk mee met de setlist.

Wanneer het optreden zich voortzet met nummers van hun laatste album, Daydreams in a blackout, kakt het publiek lichtelijk in. Desondanks laat de band de sfeer hier niet door bepalen en zorgen ze voor een goede afsluiter, terwijl ze het publiek vast warm maken voor Racoon als hun podiumopvolger. (CK)

San Cisco

Dit Australische viertal is helemaal afgereisd vanuit Down Under, om ons in het pittoreske Schijndel te voorzien van een partij olijke indiepop. Alle nummers van San Cisco hebben een frisse, dansbare indievibe, maar van die formule wordt niet of nauwelijks afgeweken. Hierdoor is de set niet bepaald spannend, het concert kabbelt rustig voort. Ieder nummer zou zo een soundtrack voor een frisdrankreclame kunnen zijn. De band heeft onlangs een nieuw album uitgebracht, met single 'Run' als grootste hitpotentieel, dat dan ook pas aan het eind van de set wordt gespeeld. De rest van het concert ontbreekt er een bepaalde spanning, waardoor het publiek langzaam de aandacht verliest. Dit doet niet af aan het feit dat het muzikaal sterk is. De bandleden zijn goed op elkaar afgespeeld: de baslijntjes zijn cathcy en de drumriffs zijn strak. Ook wel leuk om te vermelden, is dat zowel de drums als de bas bepeeld worden door meisjes. En dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen, blijkt ook uit San Cisco. Bandlid Scarlett Stevens verzorgt zowel de drums als de tweede stem; een sterk staaltje girl power. Al met al zet San Cisco een aardig concert neer in de Jack Daniel's stage. Paaspop waant zich voor een uurtje in zomerse sferen, wat het best tot zijn recht was gekomen in een festivalzonnetje in de buitenlucht. Een extra domper is het dan ook om na het concert gelijk het miezerige weer tegemoet te komen met je laarzen in de modder. (JJ)

Fiddler´s Green

De Jack Daniel’s-tent is volgestroomd met festivalgangers die deze vrijdag met een biertje en fijne muziek willen afsluiten. Dit blijkt wel uit de rijen die voor de bar staan. Gelukkig zijn ze daarvoor aan het goede adres. Vrolijke tonen dansen van de banjo tijdens het opkomstnummer van Fiddler’s Green.  Wanneer de zanger na twee zinnen dan schreeuwt: “Let’s go!” is het feestje van start. Viool, harmonica, banjo, gitaar, banjo, gitaar, bas en drums. Alle muzikanten werken samen om er een Iers festijn van te maken. Met succes. De twee zangers in de band zijn in de stijl van Flogging Molley & Dropkick Murpheys elkaars tegenpolen. Een schreeuwende, rauwe stem om op te hossen wordt afgewisseld met de stem die de Ierse volksverhalen vertelt. De moshpits starten en het bier vliegt sporadisch in het rond. Deze dankbare Duitsers nemen het publiek mee naar een Ierse kroeg waar te veel gedronken en te hard gehost wordt. Met dit soort muziek gaan de katers morgen gepaard met herinneringen. (TS)
 

Jex Thoth

Voor een bijna lege zaal opent de Amerikaanse formatie Jex Thoth de Thunderbolt op de Paaspop-vrijdag. De band rondom Jessica Toth speelt een combinatie van doommetal en psychedelische rock. Dat Jessica het centrum is van de band is wel te merken aan de show. Haar uitbundige zang vult ze aan met een excentrieke vorm van duivels danstheater omgeven door een wolk van wierrook.

De muziek zou het op een genrespecifiek festival als Roadburn heel goed doen. Op Paaspop heeft de duistere vibe die de band vanaf het podium probeert te laten overkomen minder effect. De donkere gitaargeluiden en flamboyante zang van Jessica worden overstemd door groepen die de glazen klinken en vervolgens drinken op het eerste Paaspop-biertje. De zangeres steekt met behulp van de aansteker die ze uit de eerste rij van het publiek heeft gevist nog een bos wierrook aan. Als een duistere heks schuifelt ze vervolgens de zaal door. De mensen die ze passeert weten zich geen houding aan te nemen en beginnen maar de modder van hun schoenen af te kloppen. De combinatie Jex Thoth en Paaspop wil niet slagen. Vrij zonde, want de kwaliteit van de band en dan vooral die van Jessica haar zang is van een niveau dat dit weekend niet vaak terug zal komen. Grappend loopt er nog een jongen naar de zijkant van het podium om met zijn wijsvinger en pink een metalhandje op te houden. Zijn vriend in het truitje met bloemetjespatroon barst uit in een lach. Het publiek slinkt en de man met de paashaasoren houdt het ook voor gezien. Dit optreden is voor zowel Jex Thoth als voor het publiek een tegenvaller. (TS)