Een paar jaar terug waren ze van geen (Nederlandse) festivalposter weg te denken: Will and the People. De ska-/reggaepopformatie rond Will Rendle toerde met megahits als 'Lion In The Morning Sun' en 'Salamander' tot in den treure door het land. Daarna leek het even wat stiller te worden, maar de heren hebben niet stil gezeten: afgelopen september kwam het nieuwe album 'Whistleblower' uit. Tijdens het optreden in de Fontys Koepelhal is de liveformule van de Britse band al snel duidelijk: eerst het publiek opzwepen á la Madness, vervolgens vertragen tot slome reggae en weer terug; dat herhaalt zich dan een paar keer.

Deze formule wordt ook gebruikt bij een cover van 'Stolen Dance' van Milky Chance. Het publiek geniet duidelijk van de feestband en vergeeft de heren hun muzikale missers. Zo zijn de gitaarsolo's van Rendle soms vals en lijkt de communicatie binnen de band over de eindjes van nummers niet altijd vlekkeloos te verlopen. Als laatste nummer spelen ze uiteraard 'Lion in the Morning Sun'. De bassist speelt het intro terwijl frontman Will Rendle crowdsurfend de eerste kreten van 'The Lion Sleeps Tonight' zingt. Iedereen plakt en stinkt, maar dat maakt voor Mundial niet uit, want waar Will and the People is, is het feest. (GS)

In 2013 deed Jeroen Kant mee aan de talentenjacht 'De Beste Singer-Songwriter van Nederland' en begin 2015 verscheen het vierde album van Jeroen Kant, 'Nooit Genoeg'. Hij treedt op met 'De Sheriffs': een drummer, een contrabassiste en een steelgitarist.

Vooral de steelguitar is een prettige toevoeging aan de songs van Kant. Een gedeelte van het publiek in Boemel luistert zittend naar de Nederlandstalige songs van Jeroen Kant & De Sheriffs, die overeenkomsten hebben met het materiaal van Boudewijn de Groot. Bij de blues 'Vast' zegt Jeroen Kant: "Het volgende nummer is een meezinger", vervolgens wordt dat niet echt opgevolgd door het publiek, ze blijven liever luisteren naar de verhalende teksten van Kant. (GS)

De avond valt over de Spoorzone, wat het tijd maakt voor een portie 'damsko mestizo' van TenTemPiés. Latin, salsa, reggae, ska, rock, punk, elektronische muziek en hiphop: praktisch elk denkbaar genre valt onder de definitie van mestizo. Vermoedelijk ook daarom dat het rondom het Parkpodium zwart ziet van het dreadlockdragende Mundial-publiek, genietend van de avondzon en gevarieerde muziek.

Baby's, ouderen, adolescenten en alle andere leeftijdsgroepen met een afkeer voor polyester verzamelen zich bij het VPRO-podium voor wat Chileens-Amsterdamse cultuur. ''Muziek voor het hoofd en muziek voor het lichaam'' is hoe hun site het achttal omschrijft, wat tijdens de show beaamd wordt door het drukbezette grasveld. Het publiek gaat compleet op in de wereldse tonen, terwijl de band hun mondiale energie uitleeft op hun ruime collectie instrumenten. De blazers zijn hierbij de dominante factor, waarnaast vooral latin, reggae en ska prominent zijn tijdens de show.

Al met al de perfecte groep om de eerste avond mee te beginnen: voor de een om zijn eten bij te laten zakken, voor de ander om vast warm te draaien voor al het andere wat deze zomeravond in de Spoorzone zal bieden. (CK)

Bloedheet en vrijwel leeg is de vloer als Long Shen Dao begint met spelen. Gedurende het concert wordt de band vooral gebruikt als achtergrondgeluid terwijl mensen vriendengroepen onder het genot van een biertje hun dag doornemen. De sfeer verandert pas als een vrij grote groep diehard fans van de groep binnenkomt en de rest van de bezoekers meeneemt in hun enthousiasme.

Long Shen Dao is momenteel bezig met zijn eerste Europese tour (o.a. Glastonbury morgen en Paradiso begin volgende maand), maar het is verdomd lastig om de muziek van de groep accuraat te beschrijven: reggea meets Chinese tonen meets new wave en een beetje indie. Door de Chinese songtektsten lijkt niemand precies te begrijpen waar de frontman over zingt, maar het publiek lijkt inmiddels ontdooid door wat bier en maakt het daarom niets uit. Vrijwel tot het einde speelt de band vrij stoïcijns door, pas aan het einde kan er een kleine 'Thank you' vanaf. Long Shen Dao is bij voorbaat redelijk obscuur, maar geeft de bezoeker een mogelijkheid om lekker ongenegeerd te dansen en bij te kletsen - we weten toch niet waar ze over zingen. (RDQ)

‘I want to see you jump like explosion!’ De oproep van zanger Kachafaz van Che Sudaka is niet aan dovemansoren gericht: als één hevig bezwete man danwel vrouw gaat de Koepelhal uit zijn boogdak. 

Rowwen Hèze meets Bob Marley meets Scatman John meets (met een béétje fantasie) The Ramones: de mannen maken er halverwege de middag een mooi, broeierig feestje van in een goedgevulde Koepelhal. Enthousiasme kan de in Barcelona woonachtige Argentijnen en Colombianen niet ontzegd worden: de heren springen en dansen dat het een lieve lust is. En dat slaat aan: er wordt volop gedanst. Aanvankelijk zoals alleen Nederlanders dat kunnen (met de handjes), maar al snel vindt zelfs de grootste babyboomer zichzelf terug op de dansvloer in een dwingende spreid-sluit. Een en ander afgetopt met een collectief meegeblèrd “Hey hey hey” of “Eeeej oh!”. 

"Vorig jaar stonden we ook op Mundial en toen waren er acht mensen, het is dus nú al een succes, jongens en meisjes!" roept excentrieke frontman Niek Nellen enthousiast terwijl hij de goedgevulde foyer van The Hall of Fame in kijkt.

De vijf mannen van Afterpartees staan bekend om hun door jaren-'70-punkrock geïnspireerde powerpop. Het publiek voor het podium gaat vanaf het eerste moment mee in de vibe van zanger Nellen en volgt braaf zijn dansinstructies op. Bij singles 'First/Last' en 'Girls Like You', beide afkomstig van debuutalbum 'Glitter Lizard', gaan in de hele zaal de voetjes van de vloer.

Inmiddels wonen de gebroeders Nellen (Bas is gitarist van de band) in Tilburg, maar ze zijn hun Limburgse roots zeker niet vergeten; zo draagt Niek een nummer op aan alle motorisch gestoorde Limburgers. Vervolgens showt hij de zaal een houterig dansje. Het publiek geniet van de muziek en de opvallende performance van de mannen uit Horst. In het enthousiasme is de zang van Niek Nellen niet altijd even zuiver, maar hoe kan dat ook anders als hij ondertussen met zijn hoofd tegen een monitor aan beukt. (GS)

De mannen van Broken Brass Ensemble hebben de eer om twee keer te mogen spelen op Mundial. Terwijl de Smederijtuin al vol begint te lopen, knalt de act er meteen in met een cover van 'Crazy In Love' van Beyoncé. Met alle blazers wordt het wel heel anders dan een gemiddelde R&B cover, en weet de act meteen duidelijk te maken dat zij een geheel eigen sfeer en stijl weten neer te zetten. En er mag gedanst worden, dat is duidelijk.

Het publiek weet wat er van haar verwacht wordt; vanaf de eerste noot wordt er gesprongen en volop met de heupen gezwaaid. Broken Brass Ensemble weet de sfeer goed neer te zetten en vooral vast te houden en het publiek slikt alles van ze. De afwisseling van puur instrumentale muziek en daarnaast zo nu en dan zang is welkom, dit zou zelfs wel vaker zo mogen zijn.

Een waar feestje in de zonovergoten Smederijtuin, en daarom is het maar goed dat ze zomaar twee keer hier mogen spelen, want het publiek had nog wel zin in een herhaling van dit speelse en gezellige spektakel! Bijzonder om te zien is de wisselwerking tussen de muzikanten zelf, zij zijn goed op elkaar ingespeeld en maken er samen een geweldig samenspel van, dit zorgt dat het optreden alleen maar beter wordt richting het eind. Een goede start van hun twee sets op Mundial. (TS)

Mundial duikt de nachtclub in, dit keer voor snoeiharde punkrock. Het Tilburgse drietal van The Love Albatross breekt de tent af in de donkere krochten van de Hall Of Fame, terwijl ze de HEMA-tape van hun gitaar af rammen.

''Well your outfit sucks and so does your mom'': een zin die ongeveer het gehele optreden van de Brabantse heren samenvat. Het concert lijkt rechtstreeks uit American Pie geplukt, wat het voor de liefhebbers van punk een puur genot maakt. Het is moeilijk niet van de energieke heren te gaan houden, merkt ook het publiek al gauw. Drie gezegende keeltjes, waar - naast komische teksten - ook rap vandaan komt. Al met al meer dan genoeg om de dames op de eerste rij in te pakken, gekleed in een gymbroekje met matchende skisokken en muts. 

Wanneer het laatste nummer ten einde loopt en het mutszweet over de gezichten van de Tilburgse mannen sijpelt, besluit de frontman nog even in het drumstel te springen. Rauw, heel Amerikaans en ontzettend lekker zo tussen de munttheedrinkers door. (CK)

Pal in het zonnetje in de Smederijtuin staat de beeldschone Hind Hakki haar bijzondere nummers te spelen. Haar muziek balanceert mooi tussen haar Marokkaanse en Tilburgse roots, wat zich uit in een mix van r&b en hiphop met her en der ook heerlijke reggae vibes.

Als gastmuzikant is de eveneens Tilburgse Gerton Govers uitgenodigd, waarmee ze ook in 'Checkerboard Souls' speelt. Gerton krijgt tevens de mogelijkheid om een aantal nieuwe nummers van zichzelf ten gehore te brengen, maar dit doet helaas wel af aan de groovy sfeer die Hind juist heel goed neerzet. Gelukkig weet Hind het met haar reggaenummers toch weer in haar eigen sfeer terug te brengen, waarmee het optreden alsnog prettig afgesloten wordt. (TS)

Mundial heeft net de ogen geopend en de Balkan heeft de Spoorzone gevonden. Terwijl de toetsenist met twee zonnebrillen zijn moves uitoefent alsof hij op een uitverkocht Tomorrowland staat, worden bij het publiek de grasbillen door de setlist heen ingewisseld voor een enthousiaste verzameling van dansers zonder schoeisel.

Het is een flinke club bij elkaar, dat Friends Of The Family. Negen mannen met gitaren, fluiten, een mandoline en een banjo. De stijl doet denken aan de overgewaaide muziekliefde uit IJsland, door de sterke mix tussen rock en folk. Gitaren zijn namelijk in overvloed aanwezig, waarnaast de lijst wordt aangevuld met wat Balkan. De snelle ritmes trekken het publiek geleidelijk naar voor, waar de gevarieerde menigte al snel het zitten voor dansen op blote voeten verruilt. Lekker alternatief en best wel hippie, zoals we dit festival kennen.

Wanneer de toetsenist zijn Avicii-persona inwisselt voor een tamboerijn, is het publiek volledig klaar wat de Spoorzone nog meer te bieden heeft. Mundial is los, net als de broeken. (CK)