Meg Baird, Studiozaal Theaters Tilburg, zondag 20 september 2015
Incubate 2015: Meg Baird verzorgt slaapliedjes
De Amerikaanse komt met eentonige set in de Studiozaal
Hooggespannen verwachtingen bij de Amerikaanse Meg Baird. De zangeres is van vaste waarde binnen de Amerikaanse folkscene, maar het zijn alleen de meest fanatieke fans die tot het einde van haar optreden blijven zitten.
HET CONCERT
DE ACT
Meg Baird staat bekend om haar traditionele, melancholische ballads, gezongen met een delicate stem. Haar familie is al ruim een eeuw actief in de Amerikaanse folkscene en Baird zelf heeft meerdere albums uitgebracht samen met zus Laura. Als soloartiest wordt ze hier begeleid door een man op elektrische gitaar, zijzelf speelt akoestisch. Haar Keltische folk in een Amerikaans jasje is uitermate geschikt voor de intieme setting van de Studiozaal van Theaters Tilburg.
HET NUMMER
Ze begint meteen met haar meest bekende nummer: ‘Don’t weigh down the light’ en verschiet daarmee al haar kruit. Het is duidelijk dat de meeste mensen in de zaal vooral deze single kennen en dat ze de rest niet bijster interessant zullen vinden. Dit nummer, net als alle andere in deze set, wordt gespeeld volgens een standaard formule. Hoewel 'Don't weigh down the light' het beste is uit haar repertoire, is het voorspelbaar en saai.
HET MOMENT
Baird rondt het tweede nummer op een vreemde manier af. Ze breidt er nog een halfslachtig uitgevoerd riedeltje aan vast en vervolgens loopt haar gitarist de coulissen in, om pas bij de laatste paar nummers terug te komen. Dit dooft meteen het laatste sprankje hoop dat dit optreden nog energiek gaat worden. Die hoop werd hiervoor geïnduceerd door de drumkit, die achteraan interessant staat te doen en het publiek valse hoop gaf op een variërende set. De weinige jongeren die dit optreden bijwonen, lopen nu dan ook weg.
OOK OPMERKELIJK
Meg Baird wordt geroemd om haar stem en dat is ook waar dit hele optreden om draait. Echter, het wordt al snel duidelijk dat ze met te weinig ademsteun en te hoog zingt. Dit zorgt ervoor dat de zang op sommige momenten onzuiver klinkt, wat jammer is: ze laat op zeldzame momenten horen dat het ook anders kan!
HET PUBLIEK
De oudere generatie incubategangers is alom vertegenwoordigd in deze zaal. Ze zitten rustig op hun plek met gesloten ogen en laten zich meevoeren door de muziek. Degenen die hun ogen wél open hebben staren in opperste concentratie naar het podium, alsof daar iets interessants gebeurt. Na drie nummers heb je het wel gehoord en weet je dat er toch niets nieuws of spannends zal gebeuren. Alleen de die-hard fans van Meg Baird blijven zitten als zelfs een hele schare oudere luisteraars de zaal verlaat.
HET OORDEEL
De keus om dit soort gevoelige en rustige muziek in te plannen op de laatste dag van een zevendaags festival is helaas niet zo verstandig. Iedereen kakt in en het enige wat je wil na zo’n soort concert is je bed opzoeken. Meg Baird is zeker niet slecht, maar ze is vooral ongelooflijk oninteressant. Ze heeft zelf haar ogen ook al dicht. Het enige wat dit optreden niet compleet zaaddodend maakt, is de gitarist, die het halve optreden afwezig is. Meg Baird zingt over haar herinneringen: wat een saaie jeugd zal ze hebben gehad. Dit optreden maakt het moeilijk te geloven dat Baird zelf een drummer is in de punkband ‘Watery Love’. Zij zouden overigens een betere aanvulling op het programma zijn geweest dan deze tamme bedoeling.