De faam van Moon Moon Moon snelt de band vooruit. Single 'Leaking Rowboat' van de laatste EP EP Will O' The Wisp! Is al door verschillende blogs opgepikt. De schaarsheid van optredens van frontman Mark Lohmann maakt de anticipatie alleen maar groter. De folkpop van Moon Moon Moon blijkt gemaakt voor de Pauluskerk. De band en vooral frontman Mark Lohmann stralen een serene rust uit, het gebouw wordt gevuld door natuurlijke galm en de tsirpende krekels maken het af.  

Windt ze zich nou op over het neoliberalisme, is ze woest op haar vriendje, of heeft ze onlangs urenlang vertraging gehad met de trein? Het valt niet met zekerheid te zeggen – haar vocalen gaan verloren in een kolkende orgie van gitaar, bas en drums –, maar duidelijk is dat de zangeres van de Londense punkband Snob bóós is. Dat vertaalt zich in een ziedende set van twintig minuten flat die herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van Black Flag en aanverwante hardcorebands. Na pak ‘m beet negen snoeiharde nummers kapt de uit twee dames en twee heren bestaande band er weer mee, de dappere bezoekers zonder oordoppen achterlatend met een fluittoon waar Henry Rollins u tegen zou zeggen. Underground zoals underground bedoeld is. (JP)
 

Het Liverpoolse kwintet Outfit maakt new-wavepop à la Spandau Ballet, in een hedendaags Wild Beasts-achtig jasje. De heren voegen subtiel funky basloopjes toe, terwijl piano en synthesizers de hoofdrol opeisen achter de zangstem van frontman Andrew Hunt, die overigens qua zowel stem als uiterlijk behoorlijk op Human League-voorman Philip Oakley lijkt.

De jaren '80 zijn dus nooit ver weg tijdens de drie kwartier durende set van de Britten, en misschien is dat ook wel het probleem. Outfit beschikt wel over spannender materiaal, maar dat komt niet voorbij. En het materiaal dat wel voorbij komt, wordt met zoveel bescheidenheid opgevoerd, dat het simpelweg het publiek niet genoeg bij de strot grijpt om het amper halfgevulde MIDI-theater tot hipsterdansjes te dwingen. Outfit zet kortom een degelijke set neer, maar ook niet meer dan dat. 6+. (FV)

Er zijn twee verschillende soorten bands op deze aardbol: zij die hun show nederig in de handen van het publiek overdragen, en zij die er vanaf het eerste akkoord geen twijfel over laten bestaan wie de baas is. Hookworms behoort tot die laatste categorie. Met zijn spacende, noisey krautrock bonkt het kwintet uit Leeds op de trommelvliezen als een roedel hongerige wolven, met de galmende, hoge en brullende vocalen van zanger en toetsenist 'MJ' Matt Johnson als voornaamste wapenfeit.

Het halfvolle Dudok ontkomt zo onmogelijk aan wat er op het podium gebeurt, en de eerste rijen verzanden dan ook tegen het einde van de set in een met bier doordrenkt, maar voorzichtig gemosh. De term 'urgentie' is een ontzettende dooddoener, maar het is precies wat deze set van Hookworms definieert: Geen moment verslapt de aandacht, omdat deze vijf duidelijk niet anders kunnen dan dit. Hookworms geeft Incubate een verfrissende draai om de oren, net voordat de nacht valt over Tilburg. (FV)

De chaotische track waarmee de Amerikaanse Laurel Halo opent lijkt nog het meest op een nummer dat Jamie XX heeft gemaakt voor een pointilistisch schilderij uit ‘The National Gallery’ in Londen. De korte noten stelden hier de kleine stipjes voor die samen voor een samenhangend geheel zorgden. Echter, waar Jamie XX’ nummer toch nog redelijk kalm blijft, is de klank van Halo op sommige momenten net een auditieve epilepsie aanval. De chaos wordt een aantal mensen uit het publiek te veel en zij lopen dan ook snel weg. Gelukkig voor de Amerikaanse loopt het niet leeg; er blijft steeds nieuw publiek bijkomen.

Het voelt misplaatst om te zitten bij zo’n techno act, maar in de studiozaal van Theaters Tilburg zit iedereen als een stel kuddedieren op de trappen. Pas na ruim een half uur durft een aantal mensen toch op te staan om te dansen. Halo gebaart dat dat inderdaad de bedoeling is. Dit is het moment waar iedereen op heeft gewacht; het publiek juicht en doet gewillig mee. Vlug loopt iedereen zo ver mogelijk naar voren. Jong en oud gaat los, er worden konijnendansjes en de moonwalk gedaan, en er is zelfs iemand een interpretatie van riverdance aan het opvoeren. Op deze manier is het optreden heel veel leuker. (RK) 

Those Foreign Kids is vannacht geschikt voor twee type publiek, degenen die wakker geschud moeten worden om de nacht door te komen en degene die een genadeslag verwachten voordat ze hun bed gaan opzoeken. Om maar met de deur in huis te vallen, beiden worden op een wenken bediend. Want de twee Haarlemmers spelen hárd.

Er zit een oerkracht in Marijn Westerlaken en Teun Heijmans. De drum- en gitaarpartijen en vocalen zijn enorm basaal, maar met een ferociteit gespeeld die je niet vaak ziet. Ieder nummer bestaat simpelweg uit één thema dat minutenlang als een bezwering over het publiek gaat. De laatste tien minuten staan in het teken van noise. Van de groovende baslijn verdwijnt minuut na minuut steeds meer, tot er alleen nog laag op laag op laag aan verstuurde gitaar uit de drie versterkers komt. (JB)

Met een gitaar, basgitaar, wat drumloops, een loopstation en een naam die klinkt als een oldskool msn-account, betreedt Parijzenaar Geoffrey Laporte het 'podium' in de Stadskelder. We horen coldwave vol galmende, grunge-y postpunk en shoegaze, gemaakt door een man die er in zijn trainingspak uitziet alsof hij in de jaren '70 aan een WK Voetbal meedeed voor een willekeurig Zuidoost-Europees land.

Voor het podium wordt er aardig geheadbangt en geshoegazed, in de rest van het zaaltje is het daar waarschijnlijk te benauwd voor. Bovendien kan men daar het podium niet zien. Dat de beats machinaal zijn, draagt alleen maar bij aan het kille karakter van de muziek, die tegen het einde van de set in ieder geval die eerste twee rijen in zijn greep heeft. Laporte heeft uitstekend door hoe je een eenmansproject spannend houdt. (FV)

“This next song is called ‘Garden’” laat Leila, het dwarsfluitmeisje, weten in de garden. Waarna de mooie hippies dansend en lachend met kuiltjes in de wangen over het podium bewegen. Stilstaan wordt het publiek dan ook erg lastig gemaakt. Hun Elephant Stone-ish sounds doen het bijzonder goed op de zonnige middag met een grasrijke omgeving. Bizar, maar toch toegankelijk en vooral heel erg zomers. Zij worden ongetwijfeld nog geboekt op Mundial. (MZ)

De Muzentuin wordt wederom overspoeld door bijzondere, aparte sounds. In de negatieve zin dit keer. Overdramatische opera-ish ‘zang’ schalt over het veld. Deze sinistere klank is het enige dat de band in huis lijkt te hebben, dat en een Adams Family-orgel. Het klinkt dan ook als Spookhuismuziek of de soundtrack van een B-horror film. Dat terwijl de zangeres eruit ziet alsof ze maandag weer groep vier les gaat geven. Duistere muziek vergezeld door een gebloemd shirtje en een V&D-sjaal. De band bestaat dan ook al sinds het begin van deze eeuw, toen ze waarschijnlijk nog dikke make-up en kisten had. Nu staat zij erbij als een zoutzak met een kinderwens terwijl zij met diepe concentratie haar mond op de microfoon vouwt. Na een kwartier (!!) worden er voor de afwisseling ook wat teksten het publiek ingeslingerd, deze ontsnappen echter niet uit de mond van juffie Turzi maar uit die van de bassist. De setting op de zonnige, grassige middag kon geen slechtere setting zijn. (MZ)