East India Youth, MIDI, 18 september 2015.

Londenaar William Doyle, alias East India Youth, maakt elektronische pop, industrial, ambient en kraut. Hij swingt zo tussen Pet Shop Boys, Factory Floor, Fuck Buttons en hier en daar een vleugje soundtracks á la John Carpenter. Een opvallend breed oeuvre dus, dat de Brit op zijn 24e al een Mercury Prize-nominatie opleverde voor zijn debuut 'Total Strife Forever'. De opvolger van die plaat, 'CULTURE OF VOLUME', kwam afgelopen voorjaar uit. Ook live doet de Brit het overigens helemaal alleen, met basgitaar, synthesizer, drumpads, een launchpad en een laptop. Dat betekent logischerwijs dat hij continu druk is en zichzelf al stuiterend over het podium helemaal in het zweet werkt. En dat allemaal terwijl hij eruit ziet als Sherlock Holmes, met zijn onberispelijke tweed jasje, stropdas, en zijn haar netjes in een scheiding gekamd.

Driftig kijkt Doyle vragend opzij, richting zijn tourmanager. Die laat zijn telefoonscherm zien waarop de cijfers '24' zijn te lezen; het aantal minuten dat nog gespeeld moet worden. Doyle zucht en zet een van de spaarzame nummers van 'Total Strife Forever' in, symbolisch genoeg getiteld: 'Heaven, How Long?'. Achter de schermen is zijn tourmanager op zoek naar iets. Niet veel later betreedt hij het podium met tape en tracht het launchpad vast te plakken aan de standaard, maar tevergeefs. Op de achtergrond valt de basgitaar van de standaard. Na 'Heaven, How Long?' weer die blik. '15', leest het schermpje nu. Weer die zucht. De tweede en derde tape-poging. Inmiddels heeft Doyle bovendien de drumstokjes voor zijn pad achterover gesmeten, na een korte check van het kabeltje. East India Youth heeft vandaag duidelijk niet zijn dag.

East India Youth speelt een halfuur lang vooral de echte popliedjes die hij maakte, en dat materiaal mag er zijn. Met 'BEAMING WHITE' beschikt Doyle bovendien over veruit het beste Pet Shop Boys-liedje sinds 'It's A Sin', maar toch is deze synthpopstamper niet het hoogtepunt van de set. Het publiek lijkt namelijk vooral te wachten op het minder toegankelijke materiaal, en daar geeft Doyle pas in het laatste kwartier ruimte aan. Het meer industrial-georiënteerde 'HEARTS THAT NEVER' vormt het keerpunt van de set, en wordt soepel aan het instrumentale 'ENTIRETY', dat zo van het morgen spelende Factory Floor had kunnen zijn, gelijmd. Misschien wel een noodgedwongen keuze om deze twee platen zo lang te rekken, gezien de technische mankementen, maar het pakt verdomd goed uit. Tijdens de overgang kijkt Doyle het publiek in, doet een vinger achter zijn oor en krijgt waar hij om vraagt: een langgerekt gejoel. Voorzichtig ontstaan de eerste dansbewegingen in de zaal. Samen zijn deze twee nummers dé climax van de set.

Tijdens de eerste tonen van opener 'THE JUDDERING', een melodic noisetrack die tevens de ouverture van 'CULTURE OF VOLUME' vormt, trilt de vloer in MIDI alsof er iemand met een drilboor bezig is. Dat geeft meestal aan dat het geluid veel te bass-heavy is, maar dat is kraakhelder. De vibraties werken zich door de schoenzolen, via de ruggengraat tot in de kruin; een 4D-ervaring die alleen maar bijdraagt aan het atmosferische karakter van het nummer.