"Nouveau Vélo zijn vier gasten uit Helmond die wel houden van een biertje. De broer van Niek, Rick, is heel aardig, maar het gaat om de muziek. Ik vind het mooi dat ze psychedelische stukken hebben die ze uitbouwen". Arnoud vult David aan, die aangeeft het recenseren van bandjes toch wel lastig te vinden: "Omdat ze heel knap zijn wil ik wel naar een optreden van ze kijken". 

Dat blijkt een lastige vraag. Na even peinzen breekt Natasha de stilte. Voor haar is het duidelijk. "Mijn moment was toen het licht helemaal roze werd. Er ontstond een romantische sfeer".

Eén specifiek nummer aanwijzen vindt de groep lastig. Wel staat debuutplaat Nouveau Vélo in de platenkast van Arnoud. "Tijdens een liedje werd er noise gebruikt. Toen de drums erin kwamen ging de noise het ritme dragen. Heel vet".

"Het geluid was niet al te best" meent David meteen. "Maar de band had een goede bonk energie." Arnoud viel iets anders op: "Niek had zijn haar geknipt".

 "Ja..." zegt Natasha bedenkend. Er valt een stilte, die ergens wat pedagogisch overkomt. Arnoud vult haar aan: "Het waren allemaal lange mensen! Dat vond ik irritant, omdat ik zo de band niet kon zien. Ik wil de bandleden zien, want die zijn knap".

 "Nouveau Vélo is de beste band uit Helmond."

Nu zijn de rollen omgedraaid. Amper bekomen van hun optreden voegen de vier bandleden van Nouveau Vélo zich tussen het publiek om te kijken hoe Rats on Rafts het ervan afbrengt. De band speelt voor het eerst met de nieuwe (gelegenheids)bassiste Natasha van Waardenburg en er zijn bovendien mensen van het Engelse Fire Records aanwezig. Best een spannende show dus voor het Rotterdamse viertal. Rolf Hupkes (zang en gitaar), Niek Leenders (gitaar) en Twan Welten (drums) kijken naar de show. Droogkloot Bart Haverkort (bas) kijkt ook mee en neemt zijn rol als journalist ook nog eens buitengewoon serieus. Hij is vooral achterin te vinden bij de bar. Het viertal doet verslag.

"Wat vind jíj ervan?" vraagt Bart aan mij als ik hem vraag wat hij van Rats on Rafts vind. Hij luistert aandachtig naar mijn antwoord en noteert in mijn telefoon: "Rats on Rafts is naar mijn mening één van de beste underground bands die Nederland rijk is". Niek heeft zijn twijfels bij de term underground. "Het zijn The Young Ones van de lage landen. Ook zonder Cliff Richard zijn ze zeer de moeite waard." Rolf vult aan. "Rats on Rafts is intens en urgent. De muziek snijdt in je ziel, het komt binnen en je kán er niet omheen".

"Powder Monkey!" weet Niek. Hij voegt er omineus aan toe: "Toen was ik vergeten hoe laat de treinen ook alweer rijden en was ik ook vergeten dat ik af moest rijden. Ik had nergens meer zin in".

Twan geeft aan onder de indruk te zijn van de nieuwe bassiste. Ze doet het goed. Die tweede vrouwenstem is ook een plus. "De benen van de bassist vond ik ook opmerkelijk," besluit Rolf.

"Het publiek was leuk. Er werd een soort van gestoeid voor het podium. Vrolijke mensen! Ik werd er ook ingezogen". Nee, de mening van Niek deelt Rolf niet. "Het publiek was tam. En bang".

"Moeten we vaker doen, dit."

Het Eindhovense Tamarin Desert speelde op Incubate misschien wel de belangrijkste show in hun nog prille carrière. Met slechts twee fraaie singles op zak trokken de psychedelische bluesrockers aardig wat volk naar de Cul de Sac, waar de band van 20:45 tot ongeveer 21:30 speelde. Er ontstond zelfs een pit, laat de band enthousiast weten. "Met oude mannen!" Na hun optreden kijkt uw scribent met Tamarin Desert naar het Italiaanse The Vickers, die van 23:00 tot 23:45 in de kleine Stadskelder van het Tilburgse City Hotel spelen. De band staat front row, want we hebben hier te maken met een heuse ontdekking van Tamarin Desert-frontman Loek Hendrikx. Gitarist Pim Keunen, bassist Kris Marcellissen en drummer Myron Berger gaan graag mee in het enthousiasme van Hendrikx. "Dit is fucking vet, maar misschien komt dat omdat ze dezelfde basgitaar als Kris hebben".

"The Vickers zijn The Beatles on acid" legt Loek ons uit. Hij krijgt gedurende het optreden snel gelijk. "Ja, dit is echt ver heen", poneert Pim. "Lekker lijzig wel". "Hele vette stem ook", vindt Loek. "Er is wel echt goed over nagedacht", zegt Kris. "Het optreden kent een goede opbouw".

"Ergens deed de drummer een solo en even later deed de bas mee. De rest van de band was stil. Heel tof." zegt Myron stralend.

Dat is voor Myron vrij duidelijk. "Dat moment dat Loek eindelijk weg ging om zijn trein te halen." Duh.

Tijdens het recenseren van The Vickers is Tamarin Desert voornamelijk gefocust op de muzikale prestaties van de band. Toch kijkt Pim verder dan zijn muzikale neus lang is. Nou ja. Het valt eigenlijk niet te missen: "Wat een boomlange gast! Alsof hij op een podium staat... maar het tegendeel is waar, er is helemaal geen podium in de Stadskelder". "Mooie basgitaar ook" grapt Kris, die thuis dezelfde heeft staan. "Nee, die gitaar is afgezaagd..." reageert Loek. "Het is een mooie basgitaar" stelt Myron. "Maar de band begon drie minuten te laat. Dat is opmerkelijk en níet professioneel."

"Welk publiek?" Oke, dit was een typische Incubate show. The Vickers begonnen zonder publiek, maar gaandeweg stroomde de Stadskelder toch aardig vol. De temperatuur is ook (on)aangenaam warm.

"Muzikaal gezien is dit uitstekend. Een hele inspirerende show, qua sound." Tamarin Desert heeft lovende woorden voor The Vickers. Duidelijk. Maar helemaal perfect is de band niet: "Qua looks kunnen er nog wat puntjes gepakt worden. Maar die frontman krimpt niet zomaar van de ene op de andere dag 20 centimeter". Daar slaan Myron en Kris de spijker op de kop. The Vickers gaan met huiswerk terug naar Italië. Willen ze Tamarin Desert de volgende keer voor de volle 100% overtuigen, dan staat dit viertal nog een moeilijke opgave te wachten.