De combinatie van accordeon, cello en trompet is weliswaar niet bepaald gebruikelijk, maar blijkt al snel geknipt voor het repertoire dat de drie heren deze avond op het talrijke publiek loslaten. Vaak is dat trouwens niet eens specifiek voor dit trio geschreven, maar toch klinkt het steevast bijzonder natuurlijk in de uitvoeringen in deze bezetting. Dat heeft vanzelfsprekend het nodige te maken met de zeer hechte en vloeiende interactie tussen de muzikanten, maar zeker ook met het feit dat dit specifieke instrumentarium zich heel goed leent voor de atmosfeer die de geselecteerde nummers ademen. De lichtelijk nostalgische en weemoedige uitstraling van de drie akoestische instrumenten sluit namelijk perfect aan bij de zo al niet direct aan films ontleende, dan toch sterk op de stemming van sfeervolle rolprenten geïnspireerde muziek. Vandaar ook de naam Oliver's Cinema, een mooi gevonden anagram van Eric Vloeimans. Hoewel deze trompettist dus de initiatiefnemer van dit ensemble is, brengen alle leden stukken in. Zo vinden we naast werken als het sterk oosters getinte 'Imagining' (door Vloeimans geschreven voor diens samenwerking met Syriër Kinan Azmeh) ook Florizoones "licht erotische" muziek bij de mosselfilm 'L'Amour Des Moules' en Brinkmanns 'Valse Au Chocolat' op het programma – een mens zou er zowaar bijna honger van krijgen.
Oliver's Cinema walst nieuwe seizoen van Paradox binnen
Eric Vloeimans, Tuur Florizoone en Jörg Brinkmann vormen voorbeeldig trio
De verse klimaatregeling van podium Paradox onderging meteen op de openingsdag van seizoen 2014/2015 al een uitstekende test, want de zaal was volledig gevuld bij het optreden dat trompettist Vloeimans, accordeonist Florizoone en cellospeler Brinkmann deze eerste zaterdag van september gaven. Het bleek een sfeervolle aftrap van een ongetwijfeld wederom memorabel muzikaal jaar.
Dat er in de uitvoeringen veel plaats is voor speelsheid en humor, spreekt bij een combo rond de immer fleurige trompettist bijna voor zich. Zo is er vandaag tussen alle hele en halve walsjes en tango's door ruimte voor een gezamenlijk fluitconcert, neemt Brinkmann zijn cello gerust op schoot en blinken Florizoone en Vloeimans uit in komische duetten met bijbehorende poses. Er zijn echter zeker ook meer serieuze momenten: de toon van een compositie die de Belgische accordeonist naar aanleiding van de vijftigjarige dekolonisatie van Congo schreef, handelend over bastaardkinderen van blanke kolonisten en zwarte vrouwen die in kampen werden afgezonderd, is begrijpelijkerwijs zelfs zeer donker (hoewel de uitgebreide, enigszins haperende introductie van de componist bij dat stuk wel iets onbedoeld komisch krijgt). Over het geheel genomen is de sfeer van dit concert echter opgeruimd en van een aanstekelijk enthousiasme, zodanig dat het publiek Vloeimans' eerdere pesterige opmerking dat het enigszins timide is tenslotte overtuigend logenstraft met een staande ovatie, waarna nog een fraaie toegift volgt in de vorm van 'Cinema Paradiso' (op een wijs van Andrea Morricone, de zoon van spaghettigrootheid Ennio). Een geslaagd en gevarieerd begin van een, naar we hopen en verwachten, even succesvol en divers concertseizoen.