Al vanaf de eerste tonen van openingstrack 'Streets At Night' is duidelijk dat Simoon inzet op een toegankelijke sound die behoorlijk leunt op 'het geluid van nu': dik aangezette EDM-synths over een vlotte drum-'n-bassbeat begeleiden de Tilburgse, die zingt over de lege straten van de nacht. Een herkenbaar beeld voor wie regelmatig in de kleine uurtjes na het stappen naar huis moet wandelen. Oortelefoontjes in, muziek aan en in de maat door de anders zo chaotische, maar nu lege Heuvelstraat je weg terug naar huis proberen te vinden. "It's a magic feeling to run the streets at night. No people, no chaos, no danger, no light", zo beschrijft Simoon de Tilburgse nacht en al haar sereniteit treffend in haar refrein. Een vrij simpel tafereel, dat zowaar iets cools krijgt door de opzwepende productie, die hier en daar doet denken aan de beats die Noisia voor Kraantje Pappie op plaat zette.

De tweede track op 'Eight' sluit bijna naadloos aan op de eerste en had niet misstaan op het repertoire van DJ Fresh. Ook hier horen we die EDM-synths en dezelfde drum-'n-bassbeat, maar nu zingt Simoon dat ze haar eigen weg moet gaan en dat een jij-figuur haar moet loslaten. Het zijn wat voorspelbare onderwerpen voor een popplaat, die Simoon tekstueel ook niet veel spannender weet te maken dan het gemiddelde "ik hou van jou, ik blijf je trouw"-refrein. Ook melodisch beklijft dit nummer niet genoeg om te spreken van een potentiële hit. Wat het nummer ontegenzeggelijk wel heeft, is dansbaarheid. De bridge bouwt geheel volgens EDM-credo op naar een extra aangezette chorus, een recept dat gek genoeg in al zijn eenvoud garant blijft staan voor succes. 'Me Myself & I' volgt alle wetten uit het boekje van de popmuziek, zonder buiten de lijntjes te kleuren. Hierdoor is het zonder meer het minst spannende nummer op de plaat, maar zakt het tevens niet door de ondergrens. Als Jan-Peter Balkenende een DJ was geweest, had hij dit nummer terecht verweten deel uit te maken van de zesjescultuur.

Een keerpunt op de plaat is het wat langzamere en onheilspellendere 'Fire In My Eyes'. Simoon durft hier wat gemener te zingen, al is het onderwerp wat minder duister dan de toon van het nummer doet vermoeden. "When I'm feeling down, no friend or lover around, I turn up the volume and pull myself up again", klinkt het. Een soort hedendaagse versie van Abba's 'Thank You For The Music' dus. Bovendien is er ondanks een lichte verslaving aan decibellen geen vuiltje aan de lucht. "Addicted to the rush, you are my healthy drug. I need you every day, no rehab, no side-effects". Toch weet Simoon met haar vocalen een suspens te creëren die het hele nummer standhoudt. De 'rise-and-fall'-formule werkt als een tierelier en in combinatie met het sterk meezingbare refrein, heeft Simoon hier haar meest hitgevoelige nummer van de plaat te pakken.

In 'Forbidden Fruit' doet Simoon voor het eerst een interessant te noemen experiment, door blues te combineren met dubstep. Als een volleerd blueszangeres zingt Simoon over een onbereikbare liefde, terwijl een gitaar ondersneeuwt in de syncopisch oscillerende synths, maar even later via een solo toch de hoofdrol mag opeisen. Welbeschouwd is 'Forbidden Fruit' een typische albumtrack die als single misschien niet zo makkelijk zou overleven, maar wel is het het enige nummer op 'Eight' dat recht doet aan Simoon haar stem, die duidelijk meer in zijn mars heeft dan vlakke poprefreintjes.

Ook in de slottrack mag een gitaar meedoen. Een klassieke rocksolo moet de breakbeatcompositie waarin verder niet veel spannends gebeurt naar zijn climax tillen. Simoon's stem is in dit nummer weer aan banden gelegd, al laat ze in de coupletjes nog wel even horen hoe goed ze ook lage noten verteert.

Het draagt bij aan het gevoel dat blijft hangen na het luisteren van 'Eight': Simoon kan duidelijk meer uit zichzelf halen dan wat ze nu laat horen. Alle rafeltjes en randjes zijn zorgvuldig strakgetrokken in de productie, als waren de nummers stuk voor stuk oogleden van Linda de Mol. Niemand zal een jonge zangeres/songwriter verwijten dat ze voor een toegankelijk geluid kiest om een zo groot mogelijk publiek aan te spreken, maar daarbij is het wel zaak dat ze iets eigens overeind laat om zich te onderscheiden van de rest. En daar slaagt Simoon niet helemaal in. Want hoezeer 'Eight' ook een dansbare, strakke popplaat is; de vraag is wat Simoon hiermee precies denkt toe te voegen aan het reeds zo volle EDM-landschap.