Opener van de avond is een Tilburgse band die ons, oh schande, helemaal niets zegt, hoewel een vluchtige blik op hun facebooksite leert dat we ze een klein jaar geleden nog in Paradox hadden kunnen zien. Aan de uiterste linkerzijde van het podium herkennen we echter meteen de bescheiden uit zijn bril turende Tilburgse knuffeltroubadour Mathijs Leeuwis, die vanavond opvallend genoeg bepaald niet de hoofdrol opeist. Die is weggelegd voor de voorman (Fake Billy?), die de nummers lardeert met staaltjes typisch Brabantse humor, dat wil zeggen een soort bestudeerde lulligheid die het spannende grensgebied tussen zelfrelativering en regelrechte zelfverachting aftast. Zoiets moet je liggen en een zekere flauwigheid kan deze valse variant van Billy niet helemaal ontzegd worden, maar anderzijds heeft het zeker stijl om een nummer aan te kondigen als "ideaal om ergens in een hoekje bij te praten." Dat nummer handelt overigens over een dansende Jezus, een mooi thema met een hoofdpersoon die in recente tijden onterecht wat in de vergetelheid dreigt weg te zinken. Oh, u wilt weten wat voor muziek men maakt? Eerlijke (ja, eerlijke) all-American rootsrock met een vleugje surf, die zeker bij de iets oudere Stadswachtbezoeker goed in de smaak lijkt te vallen. Een helemaal niet onaardig, wat rustig begin van de avond.

Wat Groningen op indiegebied voor Nederland betekent, dat schijnt Dunedin voor Nieuw-Zeeland te zijn. Hoe dat ook zij, zeker is dat de muziek van de drie uit deze studentenstad afkomstige kiwi's met de weinig aan de verbeelding overlatende bandnaam goed aansluit bij die van Wolvon. Anders dan zijn meer schuchtere voorganger kiest schreeuwlelijk en gitarist Andrew Wilson voor een frontale aanval op het niet onwelwillende maar wat passieve publiek, en een groot deel van de set verwijlt hij op de planken voor het podium tussen de nog steeds eerder voorzichtige toeschouwers. Zelf laat hij zijn gitaar uit zijn poten kletteren alsof het niks is en gaat ook in andere opzichten weinig zachtzinnig met zichzelf en zijn spullen om. Een dergelijke energieke podiumact houdt men niet lang vol, en hoewel ons gevoel voor het tijdsverloop op dit uur wat verzwakt is, constateren we toch dat het optreden zeker niet te lang is geweest (misschien ook geholpen door de erg ijverige en plichtsgetrouwe dj, die zodra de laatste noot verklonken is meteen een plaatje opzet). Bij dit soort zweetdruppelopwekkende concerten is dat echter wel toepasselijk, en we verlaten het pand dan ook met een zeer tevreden gevoel. Wat jammer dat Stadswacht slechts driemaandelijks is...