Yama debuteert met veelzijdig Ananta

Variatie aan genres maakt plaat extreem sterk

Renée van der Hoff ,

Op 1 december aanstaande brengt Yama in de vorm van 'Ananta' zijn eerste album uit. Maar wie denkt dat de band groen als gras is, heeft het mis. Een kleine drie jaar geleden werden de Brabanders als een raket het muzikale universum ingeschoten, met dank aan de demo 'Seaquake'. Met zelfs een optreden tijdens Roadburn als gevolg. Nu wordt het tijd dat het viertal deze daverende start een passend vervolg geeft.

Ananta als pure stoner omschrijven zou deze schijf flink tekort doen. Het is een zeer gevarieerd werk, waarmee de Tilburgers aantonen van alle markten thuis te zijn. Wanneer we de openingstrack, die dezelfde naam draagt als het album, vergelijken met bijvoorbeeld 'Ruach Elohim', horen we twee totaal verschillende opnames.
Nummers als 'Ananta' maken het tot een harde plaat, terwijl 'Ruach Elohim' juist bestaat uit lage tonen en trage riffjes. Dit maakt wel dat de luisteraar moet wennen aan de overgangen tussen de diverse genres, overgangen die zelfs binnen één nummer plaatsvinden. Duidelijk is dat Yama met dit experiment een gok heeft genomen die nadelig uit had kunnen pakken, maar dat gelukkig allesbehalve doet. 
 
De dynamiek in de stem van zanger Alex Schenkels geeft de vocals op Yama een sterke Tool-vibe. Bij drummer Joep Schmitz horen we duidelijke invloeden terug vanuit de doom, met diens trage, diepe en onheilspellende tonen. En aan de andere kant maken de snelle en hoge riffjes van Sjoerd Albers duidelijk dat ook de heavy metal als inspiratiebron heeft gediend tijdens het produceren van dit debuutalbum. Om de grote verscheidenheid aan stijlen nogmaals te benadrukken.
 

Voor echte hardrock- en stonerliefhebbers zal het openingsnummer ook direct de favoriete track zijn. De bas en drum leiden Ananta in eerste instantie kalm in, maar worden al snel vergezeld door het gitaarwerk van Sjoerd, die daarmee het vuige vat vol hardheid lijkt open te breken en Alex uit zijn kooi laat. Het nummer pakt je bij de strot en laat je pas na vijf minuten weer los.

Wanneer we terugkeren bij het oorspronkelijk stonerkarakter van Yama, valt op dat de stem van Alex de plaat daadwerkelijk draagt. Veel stonerbands kunnen prima zonder vocalist op pad, want de muziek spreekt bij hen voor zichzelf. Niets is minder waar op Ananta, waar juist de vocals het album een gezicht geven. En juist dit aspect maakt dat de plaat als een puzzel in elkaar past. De bas, drumpartijen en gitaarriffjes leggen de randjes, de zang is het ontbrekende stukje in het midden dat het geheel afmaakt.

Al met al is Ananta een superplaat. Een album dat luistert als een trein en je aandacht geen moment laat verslappen. Vanwege de gigantische diversiteit is het geen eenvoudig, laagdrempelig album. Daardoor is Yama direct iets minder toegankelijk dan andere bands in hetzelfde segment, al hoeft dat uiteraard geen belemmering te zijn.

Op 21 december viert Yama de release van Ananta in de Hall Of Fame gereleaset, en dat doet Yama met Swamp Machine en Gigatron2000. Entree is gratis.